Η ταινία Cloverfield είναι μια έξυπνη ιδέα. Δεν αναφέρομαι στο γεγονός πως είναι γυρισμένη με τρόπο που να θυμίζει ερασιτεχνικό video. Αυτό το είχε κάνει πολύ επιτυχημένα και η ταινία Blair Witch Project. Αυτό που θεωρώ πολύ έξυπνο είναι ο τρόπος που προσεγγίζει την ιστορία της ταινίας ο J.J. Abrahms (παραγωγός της ταινίας και δημιουργός της σειράς Lost).
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Cloverfield είναι ένα θρίλερ, μια ταινία καταστροφής. Ένα γιγάντιο απόκοσμο τέρας εμφανίζεται στη Νέα Υόρκη, μέσα από τη θάλασσα και στο πέρασμα του καταστρέφει τα πάντα και σκοτώνει του πάντες. Έτσι καταφτάνει ο στρατός και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει με ισχυρά πυρά. Μέχρι εδώ ακούγεται σαν άλλη μια ταινία καταστροφής του Χόλιγουντ γεμάτη κλισέ. Αυτό που μου άρεσε όμως είναι ότι ο σκηνοθέτης εστίασε στην ιστορία 4 νέων ανθρώπων που μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο, προσπαθούν να σώσουν μια φίλη τους που έχει παγιδευτεί στο διαμέρισμα της. Έτσι αυτομάτως το τεράστιο τέρας, οι εντυπωσιακές εκρήξεις, η δράση του στρατού γίνονται δεύτεροι ρόλοι, αποτελούν το background της ιστορίας κάποιων απλών ανθρώπων που βρέθηκαν σε λάθος μέρος στη λάθος στιγμή. Δεν υπάρχει κάποιος ήρωας που σκοτώνει το τέρας ή Αμερικάνοι σούπερ στρατιώτες που με αυτοθυσία σώζουν τους πολίτες και άλλες τέτοιες προπαγανδιστικές ανοησίες με τις οποίες μας βομβαρδίζει το Χόλιγουντ συνήθως. Είναι απλώς 4 παιδιά που προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους μέσα σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό.
Η σχεδίαση του τέρατος μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Σαν να είναι βγαλμένο κατευθείαν από κάποιο video game του στυλ Resident Evil, Alone in the Dark κτλ προκαλεί δέος και τρομάζει. Βέβαια φαίνεται σε λίγες σκηνές γιατί τα πλάνα της ταινίας υποτίθεται πως είναι τραβηγμένα από έναν από τους τέσσερις πρωταγωνιστές που έτυχε να έχει μια ψηφιακή βιντεοκάμερα τη στιγμή που διαδραματίζονταν όλα αυτά. Μετά τη καταστροφή τη κάμερα βρήκε ο αμερικάνικος στρατός. Η ταινία αρχίζει αναφέροντας πως: "(the camera was) found in US-447, area formerly known as Central Park".
Τέλος θα ήθελα να σημειώσω πως μετά τους τίτλους τέλους ακούγονται κάποιοι ακατανόητοι ψίθυροι που αν παιχτούν ανάποδα λένε: "It's still alive!". Κάτι τέτοια "τρικ" μου αρέσουν πολύ. Όπως μου αρέσει πολύ και το ότι στις περισσότερες σκηνές το τέρας υπονοείται παρά φαίνεται εξάπτοντας με αυτό το τρόπο τη φαντασία αλλά και τεντώνοντας τα νεύρα των θεατών.