Η ιστορία της κόρης των ξωτικών

Ήταν ένα κρύο ανοιξιάτικο βράδυ και στο πυκνό δάσος του Ντάλιμορ δεν ακουγόταν τίποτα άλλο παρά το απαλό θρόισμα των φύλλων. Όλα τα πλάσματα του φωτός είχαν πέσει στη γλυκιά αγκαλιά των ονείρων ενώ οι οδοιπόροι της νύχτας άρχισαν να κάνουν, δειλά, τα πρώτα βήματά τους. Ένα αχνό φως προκαλούσε ρωγμές στο απέραντο σκοτάδι. Σε ένα ξέφωτο μια μικρή φωτιά πάλευε να πλησιάσει τον μαύρο ουρανό ενώ γύρω της μια αλλόκοτη συντροφιά προσπαθούσε να τινάξει από πάνω της τη κούραση της μέρας.

Κοιτούσαν όλοι με έντονο ενδιαφέρον τη λεπτή αέρινη σιλουέτα που καθόταν στη κορυφή αυτής της σύναξης. Αν και άνηκε στη φυλή των ανθρώπων, τα όμορφα χαρακτηριστικά της πρόδιδαν πως και αίμα των ξωτικών του Βορρά έτρεχε στο αίμα της (εκτός από ανθρώπινο). Μια κληρονομιά που της άφησε η μητέρα της. Ας πλησιάσουμε όμως να ακούσουμε την ιστορία που διηγείται και έχει μαγέψει ακόμη και τους σκληροτράχηλους Νάνους των Ορυχείων του Μπέλασγουιγκ:

"Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή

να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή"

"Και τι έκανες τότε Μ.;" τη διέκοψε ο πάντα ανυπόμονος Κέρκακ που το μικρό σώμα του ήταν αντιστρόφως ανάλογο της μεγάλης του περιέργειας. Κάτι που είναι κοινό χαρακτηριστικό των χόμπιτ της περιοχής. Η Μ. τον κοίταξε με το βλέμμα της γεμάτο κατανόηση, τόσο που το νεαρό χόμπιτ κοκκίνισε και έσκυψε κάτω. Τότε εκείνη συνέχισε:

"Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα για μοναδική μου φίλη την εκράτησα Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό. Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε

νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε."

Σταμάτησε για μια στιγμή και κοίταξε ψηλά ενώ παράλληλα έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να μυρίσει την θαλασσινή αύρα των μακρινών κυμάτων. Τα μάτια της έλαμπαν. Θα πίστευε κανείς πως δάκρυα ήταν έτοιμα να αποδράσουν από τις μεγάλες λίμνες των ματιών της

"Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι

μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι"

"Ωραία η ιστορία σου Μ." τη διέκοψε αυτή τη φορά ο νεαρός εκπαιδευόμενος μάγος, "αλλά τώρα προέχει να καταστρώσουμε ένα σχέδιο για να σώσουμε τις ζωές μας και όχι να ασχολούμαστε με όνειρα! Οι κυνηγοί είναι πολύ κοντά...". Το βλοσυρό βλέμμα του γέρου δασκάλου του, όμως, τον έκανε να σταματήσει.

"Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή"

Αποκρίθηκε η Μ., με βλέμμα υγρό, και έτσι τέλειωσε η ιστορία της.

Οι στίχοι με μπλε γραμματοσειρά είναι από το τραγούδι "Ο άνθρωπος του Κάβου" που έγραψε και ερμηνεύει η Χαρούλα Αλεξίου. Περιλαμβάνεται στο δίσκο της "Οδός Νεφέλης 88". Αυτό το ποστ είναι η συμμετοχή μου στο μπλογκ-ο-παίχνιδο που με προσκάλεσε ο Nikiplos.

Γρίφος

O K. στεκόταν μπροστά στη Σφίγγα ανήμπορος να κάνει κάτι. Τα δεσμά έσφιγγαν συνεχώς σταματώντας τη ροή του αίματος στο σώμα του. Δεν μπορούσε όμως να σκεφτεί πια ήταν η σωστή απάντηση στον γρίφο. Ήξερε ότι δεν θα πεθάνει. Κανείς δεν πέθαινε, ποτέ. Οι ουλές όμως στο σώμα του, από τα δεσμά του, θα αποτελούσαν θλιβερή υπενθύμιση της αποτυχίας του. Η ερώτηση όμως ήταν ακατάληπτη. Ήταν σαν κάποιος νεαρός άνδρας να προσπαθεί να ψυχολογήσει μια γυναίκα. Ήταν, με άλλα λόγια, ένα από τα μυστήρια του σύμπαντος που είναι καταδικασμένα να μείνουν αναπάντητα...

Χειρόγραφο

Χειρόγραφο ποστ. Γιατί στο τέλος θα ξεχάσουμε να γράφουμε, θα ξέρουμε μόνο να πληκτρολογούμε... (Κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος).

Για το ιδιογράφως: http://autographcollectors.blogspot.com/

Δύο χρόνια Μαγικός Αυλός!

Με έκπληξη σήμερα διαπίστωσα πως πέρασαν δύο χρόνια από εκείνο το ανοιξιάτικο μεσημέρι που αυτό το μπλογκ γεννήθηκε. Αφορμή στάθηκε ένα άρθρο στο περιοδικό RAM καθώς και το μπλογκ του Νίκου Δήμου. Αιτία ήταν η αγάπη για τη δημιουργία, ο ενθουσιασμός για το γρήγορο διαδίκτυο (που τότε γνώριζα) και το web 2.0, η ανάγκη για... φθηνή και άμεση ψυχανάλυση :-), η λαχταρά για ελεύθερη προσωπική ανεμπόδιστη έκφραση!

2 χρόνια - 410 ποστ - 845 σχόλια.

2 χρόνια κι έχω χρησιμοποιήσει μόνο τα 28 MB από τα 1024 MB που δίνει ο blogger.com. Το ταξίδι μόλις άρχισε...

Διαβάστε εδώ το πρώτο ποστ κι εδώ το ποστ με τα περισσότερα σχόλια (54!).

Σε αυτά τα χρόνια το template (μορφή) της σελίδας άλλαξε, η συχνότητα αναρτήσεων άλλαξε, το ύφος άλλαξε (προς το καλύτερο θέλω να ελπίζω), οι φίλοι που πέρασαν από τη ψηφιακή αυτή αυλή αυξήθηκαν, οι τεχνολογίες άλλαξαν, η ζωή άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει μέρα με τη μέρα. Κάτι όμως έμεινε σταθερό: Η δίψα για να γράφω...

Ετοιμάζοντας αυτό το ποστ μια έκφραση είναι κολλημένη στο μυαλό μου: It's fun being a blogger!

Τέλος, ο λόγος που έβαλα τη συγκεκριμένη φωτογραφία (art by Kagaya) είναι ότι έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι τα ποστ είναι ταξιδιάρικα πουλιά και ο μπλόγκερ είναι αυτός που απλώς τα ελευθερώνει στον απέραντο ιντερνετικό ουρανό...

Τα λέμε.

Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας Μουσική: Γιώργος Καρράς Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες Δίσκος: Τρύπες στον Παράδεισο (1990)

Είμαι η θεά που ποθεί να σε κάψει Στήνοντας γλέντια με σκιές και με λάμψεις Βουλιάζω μέσ' στο μολυσμένο μετάξι Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη Είμαι θεός πληγωμένος, σακάτης Γιος της φωτιάς, της βροχής και της σταχτής Πιασμένος στον ιστό μιας γριάς αράχνης Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη Είμαστε ήρωες μιας άτολμης πράξης Δυο ραγισμένοι αχώριστοι βράχοι Καθηλωμένοι στην σκιά μιας ανάγκης Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη

Mercedes

Όλοι οι μ@λ@κες Έλληνες οδηγοί κυκλοφορούν με Μercedes. Συμπέρασμα που κατέληξα μετά από προσωπικά βιώματα στους δρόμους της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στο σαββατοκύριακο που τελειώνει σε λίγες ώρες. Κλασσικός νεοέλληνας αγοράζει Mercedes (συνήθως μεταχειρισμένη από κάποια μάντρα αυτοκινήτων ή με 0% προκαταβολή και 1024 δόσεις) και νομίζει πως του ανήκουν όλοι οι δρόμοι και πως όλοι οι άλλοι πρέπει να κάνουν στην άκρη.

Cloverfield

Η ταινία Cloverfield είναι μια έξυπνη ιδέα. Δεν αναφέρομαι στο γεγονός πως είναι γυρισμένη με τρόπο που να θυμίζει ερασιτεχνικό video. Αυτό το είχε κάνει πολύ επιτυχημένα και η ταινία Blair Witch Project. Αυτό που θεωρώ πολύ έξυπνο είναι ο τρόπος που προσεγγίζει την ιστορία της ταινίας ο J.J. Abrahms (παραγωγός της ταινίας και δημιουργός της σειράς Lost).

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Cloverfield είναι ένα θρίλερ, μια ταινία καταστροφής. Ένα γιγάντιο απόκοσμο τέρας εμφανίζεται στη Νέα Υόρκη, μέσα από τη θάλασσα και στο πέρασμα του καταστρέφει τα πάντα και σκοτώνει του πάντες. Έτσι καταφτάνει ο στρατός και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει με ισχυρά πυρά. Μέχρι εδώ ακούγεται σαν άλλη μια ταινία καταστροφής του Χόλιγουντ γεμάτη κλισέ. Αυτό που μου άρεσε όμως είναι ότι ο σκηνοθέτης εστίασε στην ιστορία 4 νέων ανθρώπων που μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο, προσπαθούν να σώσουν μια φίλη τους που έχει παγιδευτεί στο διαμέρισμα της. Έτσι αυτομάτως το τεράστιο τέρας, οι εντυπωσιακές εκρήξεις, η δράση του στρατού γίνονται δεύτεροι ρόλοι, αποτελούν το background της ιστορίας κάποιων απλών ανθρώπων που βρέθηκαν σε λάθος μέρος στη λάθος στιγμή. Δεν υπάρχει κάποιος ήρωας που σκοτώνει το τέρας ή Αμερικάνοι σούπερ στρατιώτες που με αυτοθυσία σώζουν τους πολίτες και άλλες τέτοιες προπαγανδιστικές ανοησίες με τις οποίες μας βομβαρδίζει το Χόλιγουντ συνήθως. Είναι απλώς 4 παιδιά που προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους μέσα σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό.

Η σχεδίαση του τέρατος μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Σαν να είναι βγαλμένο κατευθείαν από κάποιο video game του στυλ Resident Evil, Alone in the Dark κτλ προκαλεί δέος και τρομάζει. Βέβαια φαίνεται σε λίγες σκηνές γιατί τα πλάνα της ταινίας υποτίθεται πως είναι τραβηγμένα από έναν από τους τέσσερις πρωταγωνιστές που έτυχε να έχει μια ψηφιακή βιντεοκάμερα τη στιγμή που διαδραματίζονταν όλα αυτά. Μετά τη καταστροφή τη κάμερα βρήκε ο αμερικάνικος στρατός. Η ταινία αρχίζει αναφέροντας πως: "(the camera was) found in US-447, area formerly known as Central Park".

Τέλος θα ήθελα να σημειώσω πως μετά τους τίτλους τέλους ακούγονται κάποιοι ακατανόητοι ψίθυροι που αν παιχτούν ανάποδα λένε: "It's still alive!". Κάτι τέτοια "τρικ" μου αρέσουν πολύ. Όπως μου αρέσει πολύ και το ότι στις περισσότερες σκηνές το τέρας υπονοείται παρά φαίνεται εξάπτοντας με αυτό το τρόπο τη φαντασία αλλά και τεντώνοντας τα νεύρα των θεατών.

Ανοιξιάτικο γκολ

Η άνοιξη όταν βρίσκει ανοιχτές άμυνες, σκοράρει!

Ορθόδοξη εκκλησία των ΗΠΑ και παιδεραστία

Στις ΗΠΑ δημιουργήθηκε σύλλογος για τα παιδιά που υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση από ορθόδοξους παιδεραστές ιερείς! Ναι, καλά διάβασατε. Τόσα πολλά είναι τα παιδιά - θύματα των "καλών" μας παπάδων που δημιουργήθηκε σύλλογος... Το ακόμη πιο ανατριχιαστικό και εμμετικό είναι ότι αρχιεπίσκοπος Αμέρικης έχει πληρώσει μέχρι τώρα €8.000.000 για να κλείσει στόματα και να μην γίνουν ευρέως γνωστά τα γεγονότα. Παράλληλα όσοι ιερείς κατηγορούνται για παιδεραστία τους στέλνει και λειτουργούν κανονικά στην Ελλάδα έτσι ώστε να αποφύγουν την Αμερικάνικη δικαιοσύνη!

Σκεφτείται καλύτερα την επόμενη φορά που θα έρθει ο δίσκος της εκκλησίας μπροστά σας για να δώσετε χρήματα. Πηγαίνουν για "καλό" σκοπό. Να δώσετε κάτι παραπάνω, έχει έξοδα η εκκλησία μας. Και δεν εννοώ το χτίσιμο νέων υποκαταστημ... εεε, εννοώ νέων ναών. Θα ήθελα να μάθω την άποψη, γι' αυτά τα γεγονότα, όλων αυτών των παπάδων που μιλούσαν για πορνεία σχετικά με τις προγαμιαίες σχέσεις και πάνω από όλα του Άνθιμου...

Τον Ιούλιο ο νέος δίσκος των Διάφανων Κρίνων!

Η πολύ αξιόλογη μουσική ιστοσελίδα www.atraktos.net φιλοξενεί συνέντευξη με τον Παντελή Ροδοστόγλου από τα Διάφανα Κρίνα. Τη συνέντευξη παίρνει ο Τάσος Φιλόπουλος. Ακολουθεί αναδημοσίευση της ενδιαφέρουσας συνέντευξης:

Καλησπέρα Παντελή, από ό,τι γνωρίζω τώρα γυρίσατε από tour, ήσασταν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και τώρα τελειώνουν οι live εμφανίσεις;

Καλησπέρα Τάσο, ναι γυρίσαμε από live που είχαμε σε οκτώ πόλεις που παίξαμε και τώρα βρισκόμαστε εδώ στο Κύτταρο για τα δύο τελευταία live αυτής της περιόδου.

Για το καλοκαίρι τι σχέδια έχετε;

Το καλοκαίρι δεν νομίζω να έχουμε live. Θα μπούμε Ιούνιο-Ιούλιο να γράψουμε το νέο δίσκο και μόνο αν τύχει να εμφανιστεί κάποιο φεστιβάλ θα παίξουμε. Αλλιώς με το καλό όταν βγει ο δίσκος γύρω στο φθινόπωρο μετά θα ακολουθήσουν κάποιες ζωντανές εμφανίσεις.

Για το νέο δίσκο τι μπορείς να μας πεις; Σε τι ύφος να τον περιμένουμε, μίλησέ μου για τις ιδέες που έχετε;

Τα κομμάτια είναι σχεδόν έτοιμα, όπως σου είπα τα τραγούδια θα αρχίσουμε τον Ιούνιο να τα ηχογραφούμε και θα βγει από μια ανεξάρτητη εταιρεία. Για τίτλο δεν ξέρουμε στα σίγουρα ακόμα, ισορροπούμε ανάμεσα σε κάνα δυο-τρεις αλλά ακόμα δεν ξέρω να σου πω στα σίγουρα. Τώρα όσο αναφορά τα τραγούδια θα υπάρχουν και πιο σιγανά αλλά και δυνατά, μερικά από αυτά τα παίζουμε στα live. Είναι γύρω στα δώδεκα κομμάτια και βασικά περιμένουμε με χαρά να μπούμε στο στούντιο να γράψουμε. Επίσης να αναφέρω ότι παραγωγός θα είναι ένας καλός φίλος ο Μάκης Μπουράτογλου ο οποίος έχει κάνει διάφορες δουλειές και ανυπομονούμε να δουλέψουμε μαζί.

Θα σου κάνω μια ερώτηση που και παλαιότερα είχαμε συζητήσει μαζί και με την υπόλοιπη μπάντα. Έχετε σκοπό κάποια στιγμή την ηχογράφηση ενός liveάλμπουμ όπως παλαιότερα έχουν κάνει κι άλλες μπάντες της ελληνικής ροκ σκηνής;

Κοίταξε, σίγουρα υπάρχει στο μυαλό μας και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα έρθει και το βλέπουμε.

Κάτι που έχουμε συναντήσει σε πολλές μπάντες που είναι μαζί αρκετά χρόνια είναι το να θέλει κάποια στιγμή κάποιο μέλος του συγκροτήματος να κάνει κάποια δουλειά solo μακριά από την υπόλοιπη μπάντα. Σε εσάς συμβαίνει κάτι τέτοιο

Αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι το υγιές. Όταν αποφασίσει κάποιος να το κάνει θα το κάνει και άλλωστε δεν ήμαστε δεσμοφύλακες οπότε ο καθένας μπορεί να βρει διόδους να αναπτύξει τις δημιουργικές του ανάγκες. Άρα ποτέ δεν ξέρεις...Ο Θάνος έχει πολύ τέτοια ανάγκη, αλλά και ο Νίκος αν δεις παίζει σαν session μουσικός σε άλλες μπάντες σε live και σε ηχογραφήσεις.

Από μουσικής πλευράς είστε μια μπάντα που σε κάθε δίσκο διαπιστώνουμε ότι κάνετε βήματα προς τα μπροστά , προς κάτι νέο. Μπορεί το ύφος να παραμένει σε ίδιες γραμμές αλλά έχει μεγάλες διαφορές στην φόρμα της μουσικής ο κάθε σας δίσκος και ειδικά με αποκορύφωμα την έκδοση του βιβλίου/άλμπουμ με instrumental κομμάτια.

Αυτό είναι το ζητούμενο, κάθε δίσκος μας να είναι κάτι διαφορετικό, να είναι ένα βήμα παραπάνω όσο αναφορά τις συνθέσεις, την τεχνική και όλα αυτά. Νομίζω πως με το καινούριο δίσκο θα υπάρξει μεγάλη στροφή και πιστεύω ότι οι συνθέσεις είναι πολύ αξιόλογες. Έχουμε κομμάτια σχεδόν δύο χρόνια τώρα αλλά και μερικά που έχουν γραφτεί μονάχα τρεις μήνες τώρα.

Έχει περάσει από την σκέψη σας να προσθέσετε έγχορδα σε κάποιον δίσκο ή σε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις σας επί σκηνής όπως έχουν κάνει κι άλλες μπάντες από το εξωτερικό και για παράδειγμα μία που μου έρχεται σαν το δικό σας ύφος είναι οι Tindersticks

Ναι αυτό είναι ένα άλλο απωθημένο. Το πρώτο ήτανε ο ορχηστρικός δίσκος και το άλλο είναι μια ομάδα εγχόρδων και σε δίσκο μα και σε live. Θα δούμε...άλλωστε για αυτό ήμαστε εδώ ώστε να πραγματοποιούμε τα όνειρα μας.

Με αυτά που μου λες διακρίνω φωτεινό μέλλον για Κρίνα..

Σαφέστατα κυνηγάμε τα όνειρα μας όπως σου είπα και ήμαστε σε μια αρκετά δημιουργική φάση.

Κάτι τελευταίο λοιπόν...Να περιμένουμε έκδοση σε βινύλιο τον νέο δίσκο και για Artwork φαντάζομαι ότι ο Θάνος θα βάλει το χεράκι του;

Θα βγει και σε βινύλιο και όσο για το εξώφυλλο μάλλον θα είναι από σκίτσα του Θάνου όπως είπες. Θέλουμε να υπάρχει και εκεί το δημιουργικό στίγμα του συγκροτήματος όσο μπορούμε.

Συμπαντική ευσέβεια

Ο αθεϊσμός μου, σαν του Σπινόζα, είναι αληθινή ευσέβεια προς το Σύμπαν και απαρνείται μόνο τους θεούς, που κατασκεύασαν οι άνθρωποι κατ’ εικόνα κι ομοίωση, για να γίνουν υπηρέτες των ανθρωπίνων συμφερόντων τους.

(Τζ. Σανταγιάμα)

Duffy - Rockferry

Η νεαρή Ουαλή Duffy έχει συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα πάνω της στην Μ. Βρετανία και όχι μόνο. Βελούδινη, ζεστή φωνή και αυθεντικά soul τραγούδια δημιουργούν ένα άλμπουμ που σε κερδίζει με τη πρώτη ακρόαση. Ένας δίσκος με την αύρα από τα σκοτεινά βρώμικα σοκάκια της Νέας Ορλεάνης της δεκαετίας του 60. Της έχουν βάλει, οι Βρετανοί δημοσιογράφοι, τη ταμπέλα της νέας Εϊμι Γουάινχαους. Κάτι που την αδικεί όμως γιατί αφενός δεν έχει τις αυτοκαταστροφικές τάσεις της -κατά τα άλλα- σπουδαίας τραγουδίστριας αλλά και γιατί έχει τη δική της μοναδική μουσική υπόσταση. Επίσης όπως θα προσέξατε από το εξώφυλλο του cd, είναι πανέμορφη. Και να σκεφτεί κανείς ότι έγινε γνωστή μέσα από ένα τάλεντ σόου (X-Factor) της αγγλικής τηλεόρασης. Λέτε να δούμε και στην ταπεινή Ελλάδα κάτι ανάλογο μιας και έχουμε πληθώρα τέτοιων σόου ή πάντα θα βλέπουμε το σκυλολόι να παρελαύνει στους δέκτες μας;

Ακούστε το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου (youtube link)