Πραγματικά ζηλεύω αυτούς που έχουν βάλει ένα στόχο στη ζωή τους σχετικά με την πορεία που θέλουν να ακολουθήσουν -κυρίως στον επαγγελματικό τομέα- και προσπαθούν να τον πετύχουν. Δεν έχει σημασία αν τελικά τα καταφέρνουν. Σημασία έχει ότι ξέρουν τι θέλουν κι αυτό χαρίζει μια κάποια ανακούφιση. Ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό, μια φίλη, ανάμεσα στο παγωμένο φραπέ και τις συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων μου εξιστόρησε την επαγγελματική ανέλιξη του αδερφού της. Είχε πάθος για την αθλητική δημοσιογραφία και δεν δίστασε να δουλεύει 2 χρόνια άμισθος(!) στην Αθλητική Ηχώ (για να καταλάβεται τι τραβάνε και οι δημοσιογράφοι τους οποίους κατακρίνουμε έτσι εύκολα), μόνος στην Αθήνα, μακριά από το σπίτι του. Τώρα δουλεύει σε άλλη εφημερίδα με τη ζωή του να έχει φτάσει σε ένα καλύτερο επίπεδο. Πραγματικά ένιωσα άσχημα που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έψαχνα για δουλειά χωρίς να εξετάζω το είδος της, απλά για βιοποριστικούς λόγους με καταστροφικά συνήθως αποτελέσματα. Είναι πολύ δύσκολο να βαδίζεις στα τυφλά. Μπορεί κάποιος να πει ότι δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για εργασία στην Ελλάδα της ανεργίας, οι καιροί είναι δύσκολοι και πρέπει να συμβιβάζεσαι. Αρχίζω να πιστεύω όμως ότι οι επιλογές του καθενός είναι που καθορίζουν τη ζωή του και όχι οι ικανότητες και οι καιροί πάντα ήταν, είναι και θα είναι δύσκολοι…