The dog

Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση.

(εικόνα: Brom, στίχος: τίτλος ποιητικής συλλογής του Charles Bukowski)

Η πύλη

Την κοίταξε με δέος. Για ένα μεγάλο διάστημα προετοιμαζόταν γι' αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Το κοράκι που τον συντρόφευε όλο αυτό τον καιρό, πετούσε ψηλά χλευάζοντας έτσι τις πύλες, τους φράκτες, τα εμπόδια, τα σύνορα που αρέσει τόσο πολύ στους ανθρώπους να στήνουν. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ετοιμάστηκε να τη διαβεί. Είχε έρθει η ώρα για να βγει από τη φυλακή του... ή μήπως ήταν η στιγμή που θα έμπαινε σε αυτή;

Νέο CBR 1000 με V4 κινητήρα;!

Οργιάζουν οι φήμες ότι το νέο CBR1000 Fireblade θα έχει κινητήρα V4 και όχι τετρακύλινδρο σε σειρά που χρησιμοποιούσε εδώ και πολλές δεκαετίες οι Honda αλλά και οι άλλοι Ιάπωνες κατασκευαστές. Οι οπαδοί(;) του Fireblade δημιούργησαν και την ηλεκτρονική μορφή της μοτοσικλέτας που βλέπεται στη φωτογραφία. Φαντάζει όμως δύσκολο να προβεί σε μια τέτοια κίνηση η εταιρία. Το ρίσκο είναι μεγάλο σε μια κατηγορία που αποτελεί τη βιτρίνα των κατασκευαστών από τη γη του ανατέλλοντος ηλίου (sic!). Ίσως παρουσιάσει κάποιο ξεχωριστό μοντέλο όπως έκανε με το VTR και τον V2 κινητήρα του. Tο οποίο VTR είχε μια σχετικά αποτυχημένη εμπορική πορεία παρόλο που ήταν αξιόλογη μοτοσικλέτα. Θα είναι πάντως μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση από κάθε άποψη. Θα σημάνει την αλλαγή φιλοσοφίας στην μεγαλύτερη βιομηχανία δικύκλων και αν είναι επιτυχημένη θα συμπαρασύρει και τους αντιπάλους της σε ένα τρελό χορό αλλαγών με αποτέλεσμα τη ριζική μεταμόρφωση των supersport του ενός λίτρου. Αναμένουμε με ανυπομονησία…

Η Ρουτίνα και ο Θάνατος της

Άνοιξε τη πόρτα και μπήκε στο σπίτι του. Οι κινήσεις του ήταν μηχανικές. Δεν χρειαζόταν πια να σκεφτεί για να ενεργήσει. Είχε επαναλάβει τη διαδικασία χιλιάδες φορές και του είχε πια δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ακόμη και με κλειστά τα μάτια του δεν θα είχε πρόβλημα να οδηγήσει από τη δουλειά στο σπίτι, να ανέβει στο διαμέρισμα του, να γευματίσει, να κάνει μπάνιο, να κοιμηθεί... Μπαίνοντας όμως στο δωμάτιο του υπήρχε κάτι το διαφορετικό. Δεν μπορούσε να το προσδιορίσει αλλά το ένιωθε. Την επόμενη στιγμή το κύμα αδιαφορίας και παραίτησης -που τον συντρόφευε από μικρό παιδί θαρρείς- τον έπνιξε και πάλι. Συνέχισε την καθημερινή ιεροτελεστία του. Δεν είχαν περάσει, όμως, πολλά λεπτά κι άρχισε να νιώθει ένα περίεργο πόνο αριστερά στο στήθος του. Έβγαλε το πουκάμισό του που κολλούσε πάνω του από τον ιδρώτα που τον έλουζε και ερέθιζε το δέρμα του. Ήταν μια άρρωστα ζεστή και υγρή αποπνικτική ημέρα η σημερινή. Πρόσεξε ότι το στήθος του είχε κοκκινίσει έντονα, σχεδόν έλαμπε.

Ο πόνος δυνάμωνε. Άρχισε να γίνεται ανυπόφορος. Άκουγε την καρδιά του να χτυπά σε ρυθμούς αφρικάνικου τυμπάνου λίγο πριν τη μάχη. Όμως όπως ξαφνικά ήρθε ο πόνος, έτσι αναπάντεχα εξαφανίστηκε. Τότε μόνο πρόσεξε ότι είχε γονατίσει και ότι από το σώμα του συνέχιζε να βγάνει μια λάμψη. Όταν αυτή έσβησε, μικρές πύρινες στήλες ξεπήδησαν από την καρδιά του. Παρακολουθούσε έντρομος και ανίκανος να αντιδράσει. Ακολούθησε ένα πολύ περίεργο θέαμα. Μακρόστενα διάφανα ρευστά φύλλα, περικυκλωμένα από ένα αχνό λευκό φως, άρχισαν να αναβλύζουν από μέσα του αντικαθιστώντας τις μικρές φωτιές. Το περίεργο αυτό εξωγήινο στην όψη φυτό, αρχικά τυλίχθηκε γύρω από το σώμα του και μετά ξεκίνησε την επέκταση του σε όλο το δωμάτιο, δημιουργώντας μια αλλόκοσμη ατμόσφαιρα.

Περιέργως ένοιωθε όμορφα. Θέλησε να παρατηρήσει αυτά που συνέβεναν γύρω του και να τα αποθηκεύσει για πάντα στη μνήμη του. Τότε είδε το πρόσωπο της να σχηματίζεται στους τοίχους. Του χαμογελούσε. Έκλεισε, ασυνείδητα, τα μάτια του για να απολαύσει τη στιγμή. Τα άνοιξε απότομα. Η εικόνα της δεν ήταν πια εκεί, οι τοίχοι δεν ήταν πια εκεί! Βρισκόταν στη μέση ενός καταπράσινου λιβαδιού γεμάτο ευωδιές και αναζωογονητικούς ήχους. Την είδε που τον πλησίαζε αργά. Ήταν ακόμη μακριά αλλά μπορούσε να διακρίνει το χαμόγελό της. Πάντα χαμογελούσε. Η καρδιά του δε άντεχε, ήταν έτοιμη να εκραγεί και να σκορπίσει κύματα φωτός και λουλουδιών ώσπου… ήρθε, έγειρε πάνω του απαλά και χάθηκαν και οι δύο στους στροβιλισμούς που δημιουργούνταν από τη γέννηση του νέου άστρου.

(φωτογραφία: π.β.)

Αμερικάνοι σε παραλογισμό

Πριν λίγες μέρες έλαβα από έναν φίλο μου το παρακάτω e-mail:

"Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός, σύμφωνα με αυτούς που τον δημοσιοποίησαν, και καταγράφτηκε από το κανάλι 106 ( Finisterra/ Galicia) των Θαλάσσιων Επικοινωνιών.

*Ισπανοί* : Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.

*Αμερικανοί*: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

*Ισπανοί*: Αρνητικόν! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες βόρεια.

*Αμερικανοί* : Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

*Ισπανοί*: Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

*Αμερικανοί* : (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους USS Montana του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ. Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών. Δεν κάνω ΥΠΟΔΕΙΞΗ αλλά σας ΔΙΑΤΑΣΣΩ! Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας. Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!

*Ισπανοί* : Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δυο άτομα. Έχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δυο μπουκάλια μπύρα και ένα καναρίνι. Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα. Επιπλέον μας υποστηρίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός Cadena Dial de La Coruna. Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-853 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε. Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος φάρος των Ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε σε όλες τις γ.... απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του γ..... σκάφους σας που, σας επαναλαμβάνω, κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας. Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

*Αμερικανοί* : ok. κατανοητόν, ευχαριστούμε."

Και να θυμάσαι ότι

Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες σαν των ματιών σου τις βαφές...

(εικόνα: L. Berakvist, στίχος: Μ. Πασχαλίδης)

Παρασκευή βράδυ

Τι να κάνω απόψε;

• Να βγω έξω;

Βαρέθηκα αυτή την επίφαση διασκέδασης στα μπαρ της συμφοράς κάθε βράδυ όπου νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς στη "Μέρα της μαρμότας".

• Να μείνω σπίτι και να δω το "Twin peaks";

Γαμώτο κρατάει πάνω από 2 ώρες και έχει πολύ ζέστη σήμερα.

• Να μείνω σπίτι και να ακούσω Μάκη Προβατά στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ;

Καλή ιδέα αλλά πάλι αθλητικά; (Αν και το καυστικά σχόλια του είναι πάντα απολαυστικά!)

• Να δω τηλεόραση;

Μπρρρρ!!! (ένας ρίγος με διαπέρασε…)

• Να συνεχίσω να γράφω post σαν κι αυτό και να σερφάρω;

No comments.

• Να τα κλείσω όλα και να κοιμηθώ;

Μπααα, δηλώνει παραίτηση και είναι και πολύ δύσκολο γιατί οδηγείσαι σε επώδυνες σκέψεις. Σκέψεις που όλοι προσπαθούμε να αποφύγουμε με τον ένα ή άλλο τρόπο.

update: Τελικά βγήκα έξω -μετά από sms πρόσκληση που δέχτηκα- και πέρασα και πολύ καλά...

Κτίζοντας

Άρχισαν να κτίζουν όλο και ψηλότερα κτίρια. Μεγάλωνε ασταμάτητα το τείχος της φυλακής που δημιουργούσαν. Τέτοιο ήταν το μίσος που έτρεφαν. Είχαν πιστέψει ότι θα μπορούσαν να τον κλείσουν μέσα και έτσι να απαλλαχθούν από το αδιάκριτο ενοχλητικό κίτρινο φως του. Στο σκοτάδι ένιωθαν καλύτερα. Το σκοτάδι ευνοούσε τις δουλειές τους και τους αγαπημένους τους αριθμούς. Οι ανόητοι! Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτοί βρισκόταν στην εσωτερική πλευρά της φυλακής ενώ ο «εχθρός» τους παρατηρούσε με απορία και θλίψη από το μπαλκόνι της ελευθερίας του. Τελικά κι αυτός, όμως, ο αιώνιος συνταξιδιώτης του χρόνου, κουράστηκε από τα καμώματα τους. Έψαξε ένα μέρος μακριά από τις φρικτές κατασκευές τους. Ένα μέρος που απερίσπαστος θα μπορούσε να ονειροπολήσει και πάλι. Και το βρήκε για άλλη μια φορά πίσω από τα αγαπημένα του σύννεφα.

(φωτογραφία: π.β.)

Βάζοντας στόχους

Πραγματικά ζηλεύω αυτούς που έχουν βάλει ένα στόχο στη ζωή τους σχετικά με την πορεία που θέλουν να ακολουθήσουν -κυρίως στον επαγγελματικό τομέα- και προσπαθούν να τον πετύχουν. Δεν έχει σημασία αν τελικά τα καταφέρνουν. Σημασία έχει ότι ξέρουν τι θέλουν κι αυτό χαρίζει μια κάποια ανακούφιση. Ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό, μια φίλη, ανάμεσα στο παγωμένο φραπέ και τις συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων μου εξιστόρησε την επαγγελματική ανέλιξη του αδερφού της. Είχε πάθος για την αθλητική δημοσιογραφία και δεν δίστασε να δουλεύει 2 χρόνια άμισθος(!) στην Αθλητική Ηχώ (για να καταλάβεται τι τραβάνε και οι δημοσιογράφοι τους οποίους κατακρίνουμε έτσι εύκολα), μόνος στην Αθήνα, μακριά από το σπίτι του. Τώρα δουλεύει σε άλλη εφημερίδα με τη ζωή του να έχει φτάσει σε ένα καλύτερο επίπεδο. Πραγματικά ένιωσα άσχημα που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έψαχνα για δουλειά χωρίς να εξετάζω το είδος της, απλά για βιοποριστικούς λόγους με καταστροφικά συνήθως αποτελέσματα. Είναι πολύ δύσκολο να βαδίζεις στα τυφλά. Μπορεί κάποιος να πει ότι δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για εργασία στην Ελλάδα της ανεργίας, οι καιροί είναι δύσκολοι και πρέπει να συμβιβάζεσαι. Αρχίζω να πιστεύω όμως ότι οι επιλογές του καθενός είναι που καθορίζουν τη ζωή του και όχι οι ικανότητες και οι καιροί πάντα ήταν, είναι και θα είναι δύσκολοι…

Lost Highway

Το Lost Highway είναι ένα film-noir, ένα ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθέτησε ο David Lynch. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που είδα το αριστουργηματικό Mullholand Drive όπου ένοιωσα και το σοκ θέασης ταινίας του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Έτσι αυτή τη φορά ήμουν περισσότερο υποψιασμένος για το ύφος του. Είναι αλήθεια ότι το Lost Highway δεν είναι τόσο χαοτικό όσο το μεταγενέστερο Mullholand Drive. Είναι όμως, επίσης, γεγονός ότι για να καταφέρεις να καταλάβεις τι γίνεται πρέπει να καταναλώσεις αρκετή φαιά ουσία και αρκετό χρόνο ψάχνοντας (ας είναι καλά τα wikipedia.com και answers.com!). Μερικά από τα στοιχεία του έργου είναι τα εξής: Ο Fredd Madisson είναι ένας σαξοφωνίστας που υποπτεύεται ότι η γυναίκα του τον απατά. Ένα πρωινό βρίσκει έξω από το σπίτι του μια βιντεοκασέτα όπου δείχνει εικόνες από μια κάμερα που κινείται στο εσωτερικό του σπιτιού. Η κάμερα φτάνει μέχρι το υπνοδωμάτιο του ζευγαριού. Εκεί φαίνεται καθαρά ο Fredd να είναι πεσμένος ανάμεσα στο διαμελισμένο πτώμα της γυναίκας του. Η αστυνομία τον συλλαμβάνει γιατί πραγματικά δολοφονήθηκε η γυναίκα του και καταδικάζεται σε θάνατο! Στη φυλακή, πριν την εκτέλεση, ο πρωταγωνιστής εξαφανίζεται ενώ στη θέση του στο κελί εμφανίζεται ένας νεαρός μηχανικός αυτοκινήτων. Η αστυνομία μη μπορώντας να κατανοήσει τι έχει συμβεί αφήνει ελεύθερο το νεαρό άνδρα. Στη συνέχεια παρακολουθούμε τη ζωή του νέου που, ανάμεσα στα άλλα, περιλαμβάνει και τη γνωριμία και τον έρωτα του με την Alice που είναι το ίδιο πρόσωπο με τη γυναίκα του Fredd! Τα ερωτήματα είναι πολλά ενώ οι απαντήσεις που δίνει ο σκηνοθέτης ελάχιστες. (Μου αρέσουν τελικά αυτές οι ταινίες…) Η σκηνοθεσία για άλλη μια φορά είναι όμορφα σκοτεινή (η σκηνή όπου ο Fredd μπαίνει μέσα στη σκιά και εξαφανίζεται είναι τέλεια), οι ηθοποιοί αντάξιοι των ρόλων τους και υπάρχει και η καταπληκτική μουσική που σε καθηλώνει (Angelo Badalamenti, David Bowie, Nine Inch Nails, The Smashing Pumpkins, Lou Reed, Marilyn Manson, και Rammstein). Τέλος παίζουν οι Bill Pullman, Patricia Arquette, Balthazar Getty, Robert Blake.

Ρικέλμε

Λένε ότι:

Είναι αργός.

Ότι δεν ταιριάζει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα.

Λέω ότι:

Ξέρει τόνους μπάλα, αν θέλω να δω γρήγορους αθλητές παρακολουθώ το φεστιβάλ ντόπας του παγκόσμιου στίβου.

Αν το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι σαν αυτό που «διδάσκει» ο Μουρίνιο προτιμώ να είμαι παλιομοδίτης.

Σε τελική ανάλυση ποιος άνθρωπος που θα είχε να διαχειριστεί τέτοιο και τόσο ταλέντο δεν θα αποκτούσε ιδιαιτερότητες.

Όλα τα παραπάνω για τον απίστευτο Ρικέλμε, τον παίκτη με το θρυλικό νούμερο 10 στη πλάτη και το σήμα της εθνικής Αργεντινής στο στήθος. Τον παίκτη με τη σπάνια ποδοσφαιρική ευφυΐα και το πλούσιο ταλέντο. Αν και από μικρός φιλο-Βραζιλιάνος, δεν θα με χαλάσει αν σηκώσει το Κόπα Αμέρικα το βράδυ της Κυριακής (15/7). Τέλος με αφορμή αυτό το σχόλιο θα ήθελα να εκφράσω την άποψη ότι είναι ίσως καιρός να πάψουν να πρωταγωνιστούν στο ποδόσφαιρο δεκαθλητές που απλά τρέχουν πάνω κάτω και να δοθεί μεγαλύτερη σημασία σε παίκτες που ξέρουν να σαγηνεύουν τη στρογγυλή θεά με αποτέλεσμα να τους κάνει όλα τα χατήρια…

Η γενιά των €700 αποκτά φωνή!

Είναι από 25 μέχρι 35 ετών, έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και βρήκαν την πρώτη τους δουλειά. Αμείβονται το πολύ με 700 ευρώ το μήνα. Έχουν βρει το ταίρι τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί. Αντί όμως να έχουν μια δική τους εστία, μένουν με τους γονείς τους. Η συγκατοίκηση δημιουργεί τριβές και ένα συναίσθημα οργής και ανελευθερίας. Σας θυμίζει τίποτα; Το πιθανότερο είναι να βρίσκετε τον εαυτό σας μέσα σε αυτή την περιγραφή, ή κάποιον άνθρωπο από το στενό συγγενικό σας περιβάλλον. Πρόκειται για μια ολόκληρη γενιά που αντιμετωπίζει μαζικά την πιθανότητα να έχει κοινωνική θέση και οικονομικό επίπεδο χαμηλότερο από την οικογένεια από την οποία προέρχεται. Από τις αρχές του 2007, η γενιά αυτή εκφράζεται και οργανώνεται μέσα από το διαδικτυακό χώρο http://g700.blogspot.com. (Απόσπασμα από άρθρο του Τάσου Αποστολίδη στο kavalanet.gr)

Με άλλα λόγια ένα καταπληκτικό blog για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Είμαι σίγουρος ότι πολύ θα ταυτιστείτε με την συγκεκριμένη γενιά. Δυστυχώς η πλειοψηφία των νέων που δεν συνεχίζει τη δουλειά των γονιών τους ή δεν έχει τις… «άκρες» για να «βολευτούν» κάπου στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους, το σχολείο ή το στρατό αναγκάζονται να προσγειωθούν απότομα στην ελληνική πραγματικότητα και να γίνουν θεατές της συντριβής των ονείρων τους. Καλά δεν λέμε αν μένουν και επαρχία όπως ο συντάκτης αυτού εδώ του blog γιατί τότε η μοίρα τους είναι ακόμη πιο σκληρή… Έτσι λοιπόν αν ανήκετε κι εσείς στη G700, τη γενιά των €700, θα βρείτε πολύ ενδιαφέρον το προαναφερθέν ιστολόγιο.

Φωτιά στα γραφεία του Ηρακλή

Οι όμορφες ομάδες (περίοδος 2005/2006) όμορφα καίγονται... Θλίψη. Αυτό, μόνο. "...Ενώ ολοσχερώς κάηκε και το λογιστήριο, μαζί με όλα τα οικονομικά στοιχεία και δεδομένα." Βολικό...

Καραγκούνης & Μάτος

Χαιρετίζουμε τις δύο τελευταίες μεταγραφές του ΠΑΟ. Δείχνει ότι κάτι αλλάζει στον σχεδιασμό των μεταγραφών των πρασίνων. Ο Καραγκούνης ήταν ίσως η καλύτερη μεταγραφή που θα μπορούσε να κάνε ο Τζίγγερ φέτος. Ξέρει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ΠΑΟ, κατέχει τη τέχνη της μπάλας, είναι αγαπητός στον κόσμο και τελικά έχει όλα τα προσόντα να οδηγήσει το τριφύλλι σε νέες επιτυχίες. Βέβαια η απόσταση από τη θεωρία στο γήπεδο είναι μεγάλη. Κάτι που ισχύει και για το έτερο μεταγραφικό απόκτημα, τον βραζιλιάνο Μάτος. Το βασικό αμυντικό χαφ της Κορίνθιανς είναι σε καλή ηλικία (23 ετών) και -από αυτά που λένε όσοι γνωρίζουν- είναι ταλαντούχος. Παράλληλα έχει φιλοδοξία να επιτύχει στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας την ελληνική ομάδα ως σκαλοπάτι, κάτι που είναι θεμιτό και εξασφαλίζει την ύπαρξη κινήτρων. Και τους δύο όμως, όπως και όλο τον νέο ΠΑΟ, θα περιμένουμε να τους δούμε στην πράξη στο… «κλουβί της Λεωφόρου» (μη γελάτε!), στο τέλος Αυγούστου, στο ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ. Μέχρι τότε υπομονή και είναι πιστεύω ανόητο να βγαίνουν συμπεράσματα, να κυριαρχεί η απογοήτευση ή ο ενθουσιασμός για τη καινούρια ομάδα.

Αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας

Στις 7 Ιουλίου μην χάσετε το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας (Βραδιά «Gala») με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Κραϊόβα (Ρουμανία), τη σοπράνο Αλεξία Βουλγαρίδου και τον Χιλιανό τενόρο Φελίπε Ρόχας Βελόζο, στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων (Καβάλα). Τέτοιες εκδηλώσεις δεν βλέπουμε συχνά στη ταπεινή επαρχία μας. Πάντως ήταν κωμικοτραγικό το αυτοκίνητο, με τον τηλεβόα στην οροφή του, να κόβει βόλτες στο κέντρο της Καβάλας και να διαφημίζει με φωνές το συγκεκριμένο γεγονός. Λες και αναφέρονταν σε κανένα τσίρκο ή ομιλία πολιτικού (δηλαδή χειρότερα κι από τσίρκο…).

Aprilia Shiver

750 cc, 90° V structure, Ride by Wire technology, Bore and stroke ratio markedly supersquare, Four valves per cylinder, Ignition with two plugs per cylinder, Double overhead camshaft, controlled by a mixed chain and gear system, Electronic fuel injection with two throttle bodies.

Πανέμορφη η νέα πρόταση της Aprilia στη κατηγορία των μεσαίων γυμνών μοτοσυκλετών. Και με πολλά τεχνολογικά προτερήματα. Νομίζω πως το Z της Kawasaki βρήκε ισότιμο αντίπαλο.

Ανδριάνα Μπάμπαλη - Δες καθαρά

Άκουσα το νέο cd της Ανδριάνας Μπάμπαλη και ομολογώ πως μου άρεσε. Δεν είναι κάποιο συγκλονιστικό δημιούργημα της ελληνική τέχνης αλλά θα αποτελέσει ευχάριστο soundtrack του καλοκαιριού. Ήδη βρίσκεται στο mp3 player του αυτοκινήτου μου και έχει κάνεις τις δύσκολες και μεγάλες διαδρομές προς και από τη δουλειά λίγο ομορφότερες. Με άλλα λόγια είναι μια τίμια, απλή, απολαυστική, σύγχρονη, pop δουλειά. Συμμετέχει ο Νάστας από τους Xaxakes σε ένα τραγούδι ενώ έχει γράψει μουσική και ο Μιχάλης Δέλτα. Τέλος (και ίσως λίγο άσχετο) πάντα μου άρεσε -εκτός από τη φωνή- και η εμφάνιση της Ανδριάνας. Είναι όμορφη αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έχει δικό της, προσωπικό στυλ που είναι σύμφωνο με τα αισθητικά μου πρότυπα.

Ο Έμερσον (της Ρεάλ) στον ΠΑΟ!

Γράφουμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα...!

(μια πρόταση που θα έπρεπε να έχουν ως υπέρτιτλο αρκετές αθλητικές εφημερίδες)