Απόλυση εργαζομένου στα Ελληνικά Γράμματα

Νευρικότητα έχει πιάσει τους διευθυντές των "Ελληνικών Γραμμάτων" απέναντι στο κύμα καταγγελίας, δημοσιοποίησης και δράσης που ξεσήκωσε η απόφαση τους να απολύσουν τον εργαζόμενο Β.Π. Να θυμίσουμε ότι ο συγκεκριμένος εργαζόμενος απολύθηκε επειδή αναγκάστηκε να απουσιάσει από την δουλειά κάποιες μέρες εξαιτίας σοβαρότατου προβλήματος υγείας που παρουσιάστηκε στην οικογένεια του. Αυτό όλοι το γνώριζαν, όμως η (εδώ και δυο μήνες) διοίκηση της επιχείρησης αποφάσισε να τον απολύσει. Στόχος βέβαια -ποιος άλλος;- ο εκφοβισμός και η πειθάρχηση των εργαζόμενων, ώστε να καταλάβουν οι πάντες ότι στις εταιρείες του ΔΟΛ, και άρα και στα Ελληνικά Γράμματα, οι άνθρωποι υπάρχουν μονάχα για να γεμίζουν τις τσέπες του Λαμπράκη και των λακέδων του. Επειδή όμως η εκμετάλλευση και η αυθαιρεσία έχουν τα όρια τους ακόμα και σε εποχές σαν τη σημερινή, οι εργαζόμενοι και το ανεξάρτητο επιχειρησιακό τους σωματείο αντέδρασαν,και μετά την επιτυχημένη απεργία που πραγματοποίησαν στις 22/5, οργανώνουν τώρα και προπαγανδίζουν πορεία προς τα γραφεία του ΔΟΛ στις 4/7. Αυτή την κινητοποίηση η διευθυντάδες του ΔΟΛ και των Ελληνικών Γραμμάτων δεν θα μπορούσαν να την ανεχτούν. 'Ετσι,ο διευθυντής προσωπικού στα "Ελλ.Γραμ." Π.Παναγιωτόπουλος, εθεάθη έξω από τα γραφεία της εταιρείας (Τζαβέλλα 59) το πρωί της Παρασκευής να σκίζει με μένος τις αφίσσες που προπαγάνδιζαν την πορεία. Αν και θα περίμενε κανείς ότι ένας διευθυντής σε έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους δεν θα έκανε ποτέ τον καθαριστή του δήμου, ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι πρώην μπάτσος και πρώην ιδιοκτήτης εταιρείας "security"... ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΛ, ΤΕΤΑΡΤΗ 6.00μμ,στο σταθμό του μετρο στο Μεγαρο Μουσικής (Αρεταίιο)

(Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org)

Παραλία, Το βράδυ

Timari ή Βάλτε να πιούμε...

Το γήτεμα

Το "φάντασμα από το παρελθόν" πέρασε από μπροστά του αλλά έκανε πως δεν τον είδε. Ίσως πραγματικά δεν τον είδε. Πιθανόν κι αυτός είχε δημιουργήσει έναν μικρόκοσμο όπου ο ίδιος ήταν το κέντρο και όλα περιστρέφονταν γύρω του. Άλλος όμως ήταν ο σκοπό του ταξιδιού του. Είχε έρθει για εκείνη. Αναζητούσε το ξωτικό που είχε ταράξει τα νερά του τέλματος εντός του. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο μυαλό του από τη στιγμή που την είχε δει τελευταία φορά κάτω από το ασημένιο φως του φεγγαριού. Από τη στιγμή που τον περικύκλωσε η γητειά της. Όλο αυτό το διάστημα σκεφτόταν τι είχε συμβεί. Γιατί τη συγκεκριμένη στιγμή το πρόσωπο της εισέβαλε στις σκέψεις του και τις κατέλαβε; Γιατί ο ίδιος επέτρεψε κάτι τέτοιο να συμβεί εκείνο το βράδυ; Είχε νιώσει τη θέρμη της παρουσίας της κι άλλες φορές αλλά μόνο τότε σταμάτησε για λίγο ο χρόνος το αιώνιο περίπατο του, μόνο τότε ένιωσε να τον τυλίγει η αύρα της. Ήθελε να την ξαναδεί. Αυτή ήταν η ώθηση που τον έσπρωξε μέχρι εδώ στην εσχατιά του κόσμου. Δυστυχώς όμως απόψε δεν είχε φεγγάρι κανένα.

(εικόνα: Jason Chan)

Η σπηλιά

Αναζητώντας το λυτρωτικό Φως ή γιατί το Σκοτάδι είναι το σπίτι μου.

(φωτογραφία: π. β.)

Juliette Binoche

Η Juliette Binoche είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός. Είναι πανέμορφη! Όχι με την έννοια της ομορφιάς που έχουν στο Χόλυγουντ και στις πασαρέλες, και που προσπαθούν να μας επιβάλουν αλλά με μια έννοια που συμβαδίζει με την αισθητική ενός ανθρώπου απαλλαγμένου από τα κλισέ και τις μόδες. (Αλήθεια, ποιος προτιμά μια υποσιτισμένη, πλαστική, σιλικομένη κούκλα από μια χυμώδης, μεσογειακή, «πραγματική» γυναίκα;). Και είναι και καταπληκτική ηθοποιός. Στη «μπλε» ταινία του Κισλόφσκι, όπου και την είδα πρώτη φορά, δίνει ρεσιτάλ. Αφορμή για αυτό το post όμως ήταν η ταινία Chocolat, την οποία είδα πρόσφατα. Αν και το πόνημα του Lasse Hallström θα το χαρακτήριζα γενικά συμπαθητικό, αυτό που το απογειώνει, από ένα σημείο και μετά, είναι η μεστή ερμηνεία της Binoche. Πραγματικά η Γαλλίδα ηθοποιός κλέβει την παράσταση. Με άλλα λόγια συστήνω να δείτε την ταινία και αν δεν είστε θαυμαστές της, είμαι σίγουρος ότι θα γίνεται…

Ο ΠΑΟ και πρωταθλητής Ελλάδος

ΠΑΝΑΘΑ ΜΙΑ ΖΩΗ!

Ο Βράχος

Από τη γέννηση αυτού του αρχαίου πελάγους ο Β. προσπαθούσε να αγγίξει τον απόμακρο ουρανό. Σήμερα με μάτια γεμάτα από το φως του πρωινού ήλιου, κοιτούσε την φίλη του που τον αγκάλιαζε. Μια αγκαλιά άλλοτε γαλήνια και όμορφη και άλλοτε βίαιη, γεμάτη ένταση. Ο Β. γνώριζε ότι κάθε άγγιγμα της, του έπαιρνε και ένα κομμάτι από το σώμα του, από την ψυχή του. Δεν τον ένοιαζε γιατί αγαπούσε την απέραντη ομορφιά της και το γαλάζιο της βλέμμα. Εξάλλου είχε πολλά να τις χαρίσει ακόμη μέχρι να χαθεί. Πολλές εποχές είχαν παρελάσει εμπρός του και το βάρος των αιώνων είχε αρχίσει να κουράζει τους ώμους του. Αν και δεν βιαζόταν να το συναντήσει, το τέλος ήταν ευπρόσδεκτο.

Του άρεσε να παρατηρεί τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα τη ματαιοδοξία τους, που τους οδηγούσε στη συντριβή. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν κατανοούσαν τις διδαχές της φύσης, της αρχέγονης μητέρας όλων, που δεν σταματούσε να προσπαθεί να τους δώσει να καταλάβουν πόσο μικροί είναι αλλά και να τους δείξει το τέλος του επικινδύνου μονοπατιού που επέλεξαν, δηλαδή την αυτοκαταστροφή. Επέλεγαν να αγνοήσουν την ασημαντότητα τους για να νιώσουν καλύτερα και έτσι καταναλώνονταν σε δευτερεύοντα πράγματα. Σε πράγματα που ενίσχυαν τη ματαιοδοξία τους. Η φίλη του συμφωνούσε μαζί του και έτσι η συμπεριφορά της απέναντι στους ανθρώπους ήταν μερικές φορές ευγενική και μερικές -ίσως τις περισσότερες- επιθετική. Ήταν κι αυτή (όπως όλες οι γυναίκες) κυκλοθυμική, σκέφτηκε ο Β. και παρακολουθώντας το πέταγμα ενός λευκού γλάρου χάθηκε μέσα στις σκέψεις του...

(φωτογραφία: π. β.)

Στην κοιλάδα των Τεμπών

Μες την κοιλα - όπως τα λέω - μες την κοιλάδα των Τεμπών

Φόβος των μηχανοδηγών

Είναι ένας γέρο - όπως τα λέω - είναι ένας γέρο πλάτανος

μαγκούφης και παράφορος

Που πίνει από - όπως τα λέω - που πίνει απ' το θολό νερό

του ποταμού το ιερό

Πίνει κι απλω, όπως τα λέω, πίνει κι απλώνει ρίζωμα

βαθιά μέσα στα ανείπωτα

(στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, φωτογραφία: π. β.)

Σοφοκλής Σχορτσιανίτης

Βλέποντας τους τελικούς του μπάσκετ ανάμεσα σε ΠΑΟ και ΟΣΦΠ δεν μπορώ να μην σκεφτώ τη περίπτωση του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη και πόσο άσκοπα σπατάλησε το ταλέντο και τα πλούσια προσόντα με τα οποία τον προίκισε η φύση. Θα μπορούσε -και ίσως ακόμη μπορεί- να κάνει μεγάλη καριέρα τόσο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ όσο και στο NBA. Όμως για άλλη μια φορά γινόμαστε θεατές μια πραγματικότητας που κυνικά μας υπενθυμίζει πως χωρίς δουλειά και κάποια έστω υπευθυνότητα δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει, σε κανένα τομέα της ζωής. Το ταλέντο είναι αναγκαία συνθήκη αλλά όχι ικανή... Ήταν πραγματικά θλιβερή η εικόνα του υπέρβαρου και δυσκίνητου Σοφοκλή στον τρίτο αγώνα της φετινής σειράς των play offs.

Παιδιά-πειραματόζωα στην Νιγηρία

«Θέλω επίσης να σου γράψω για την υπόθεση με τα παιδιά-πειραματόζωα στην Νιγηρία. Αν δεν το διαβάσατε, μάθετε ότι ο φαρμακευτικός κολοσσός Pfizer χορήγησε μη-εγκεκριμένο φάρμακο σε παιδιά με μηνιγγίτιδα με αποτέλεσμα 11 να χάσουν τη ζωή τους και πολλά να υποστούν μόνιμες βλάβες. Αν σας θυμίζει κάποια ταινία αυτή είναι ο «Επίμονος κηπουρός (The constant gardener)» . Είναι μια έξοχη αποτύπωση του πώς οι «εξυπνες» φαρμακοβιομηχανίες έχουν κάνει εργαστήρια πειραμάτων την χιλιοταλαιπωρημένη μαύρη ήπειρο.

Κερασάκια στην τούρτα: «Όσον αφορά την μηνιγγίτιδα, υπήρχαν ήδη θεραπείες που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν» δήλωσε ο Jean-Michel Piedagner από τους Γιατρούς χωρίς σύνορα. «Κάθε φάρμακο έρχεται με τους κινδύνους του» είπε η Kate Robbins της Pfizer. Σωστή...

Το δεύτερο κερασάκι είναι ότι η υπόθεση ακούστηκε τώρα επειδή οι οικογένειες των αδικοχαμένων παιδιών μηνύουν. Ξέρετε πότε συνέβη το περιστατικό; Το 1996!»

Αναδημοσίευση από Area 22 (Γ. Χατζηαντωνίου) χωρίς επιπλέον σχόλια από εμένα γιατί πραγματικά τι άλλο να γράψεις; Ίσως μόνο ότι η έννοια του κυνισμού εξερευνά νέα όρια…

Το ποτάμι του χρόνου

Ο Δ. απορούσε πως τον προσπέρασαν οι καιροί χωρίς ο ίδιος να προλάβει να τους αντιληφθεί. Τώρα που το σούρουπο της δικιάς του άνοιξης πλησίαζε, καθόταν στην όχθη του ποταμού του χρόνου και να παρατηρούσε την αέναη κίνηση από πολύχρωμες ζωές να περνούν από μπροστά του, συμμετέχοντας παράλληλα σε έναν φρενήρη χορό αλληλεπίδρασης που καθόριζε τη πορεία τους. Ανάμεσα σε αυτές και μια γκρίζα -σαν το απόκοσμο γκρίζο των ματιών της- που του φάνηκε οικεία. «Δεν είναι δυνατόν!» σκέφτηκε. Ήταν η δικιά του στιγμή σε αυτόν τον κόσμο που τον χαιρετούσε αδιάφορα. Την κοίταξε με έκπληξη αλλά και με θλίψη καθώς απομακρυνόταν και αυτός καθόταν ακίνητος στην όχθη. Κάτι έπρεπε να κάνει. Σηκώθηκε όρθιος και έκανε μερικά βήματα πίσω. Θα πηδούσε μέσα στο αρχέγονο αυτό ποτάμι. Άρχισε να κινείται προς τα εμπρός, πήρε μια βαθιά ανάσα και… σταμάτησε! Τη τελευταία στιγμή δίστασε. Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του πως την επόμενη φορά θα το επιχειρούσε, σίγουρος, όμως, μέσα του πως θα αναβάλει και πάλι…

(φωτογραφία: π.β.)