Όχι άλλο (υπερηρωικό) κάρβουνο

Το Χόλιγουντ βρήκε τη χήνα που γεννά τα χρυσά αυγά και θα τη ξεζουμίσει. Το όνομα της "χήνας" είναι κόμικ και ειδικά τα υπερηρωικά κόμικ. Μετά την επιτυχία που γνώρισε η Marvel με τους Avengers έγινε ο κακός χαμός. Προσωπικά, αν και οπαδός της 9ης τέχνης, ομολογώ πως έχασα τη μπάλα με όλες αυτές τις νέες ταινίες/prequel/sequel/reboot/τηλεοπτικές σειρές/crossover.

Από εκεί που είχα σημείο αναφοράς την εκπληκτική Dark Knight Trilogy του Batman και έβλεπα & απολάμβανα τη φτωχή πλην τίμια σειρά του CW το The Arrow τώρα ειλικρινά δεν ξέρω τι να αρχίσω πρώτα να βλέπω και επίσης δεν προλαβαίνω! Το ένα συνδέεται με το άλλο, πρέπει να δεις πρώτα τη ταινία, μετά τον δεύτερο κύκλο της σειράς, μετά να διαβάσεις κόμικ που βγήκε και κάπου έχεις χαθεί και έχεις κουραστεί.

Θα μου πεις αγαπητέ αναγνώστη ότι δεν με υποχρεώνει και κανένας να τα δω όλα. Είναι αλήθεια αυτό αλλά από τη μια ο ψυχαναγκασμός που έχω να τελειώνω ότι αρχίζω, από την άλλη ο καθημερινός βομβαρδισμός από ειδήσεις, τρέιλερ, άρθρα κτλ με βάζουν ασυνείδητα σε αυτό το τριπάκι. Τελευταία βέβαια έχω καταφέρει να το... "χαλιναγωγήσω" και το έχω ρίξει στη sci fi (σημείωσε τα The Expanse, Star Trek: Discovery, Killjoys, The 100, The Orville που είναι πολύ καλά).

Η απορία μου, όμως, είναι γιατί δεν υπάρχει ανάλογη "έκρηξη" παραγωγικότητας σε fantasy φιλμ και σειρές. Με τα εφέ πλέον να έχουν γίνει πολύ καλά και να παίζονται, γενικά, πολλά εκατομμύρια δολάρια σε αυτό που ονομάζεται pop culture δεν είναι άξιο απορίας που έχουμε "ξεμείνει" τόσα χρόνια με το Lord of the Rings και το Game of Thrones; Υπάρχουν πολλά και καλά βιβλία που μπορούν μεταφερθούν στο σινεμά ή στη τηλεόραση και με ποιοτικές υλοποιήσεις να γίνουν νέες παγκόσμιες επιτυχίες.

Διάβασα ότι το Netflix απέκτησε τα πνευματικά δικαιώματα της πολωνικής fantasy σειράς βιβλίων The Witcher (υπάρχουν σχετικά πετυχημένα video games) και η Amazon τα δικαιώματα των βιβλίων του Tolkien. Είναι ένα πρώτο βήμα, ελπίζω να πετύχουν αυτά τα project ώστε να δούμε κι άλλα πράγματα από τον αγαπημένο κόσμο του φανταστικού.

Links:

Netflix’s The Witcher Could Be the Next Game of Thrones

Amazon announces Lord of the Rings TV adaptation

The Expanse

Star Trek: Discovery

Killjoys

The 100

The Orville

Photo by Joey Nicotra on Unsplash

Το νερό της Σίλικον Βάλεϊ

Στο copy/paste αυτού του μήνα έχουμε ένα εύστοχο κείμενο του κου Γ. Μηλιαρέση στο deasy.gr σχετικά με τις επικίνδυνες "μόδες" της εποχής μας:

"Ως θέμα δεν είναι άμεσα σχετικό με την τεχνολογία όμως στο επίκεντρό του βρίσκεται η Σίλικον Βάλεϊ και μια ακόμα και επιπόλαια γνώση της κουλτούρας της δείχνει ότι ταιριάζει απόλυτα με αυτή, τόσο από την καλή του πλευρά, όσο και από την κακή. Ο λόγος για το “ωμό νερό” (“raw water”), δηλαδή το απολύτως αφιλτράριστο νερό πηγής το οποίο τον τελευταίο καιρό πουλιέται στην Κοιλάδα 6 δολάρια το λίτρο και μάλιστα συχνά με ουρές αναμονής καθώς ο κόσμος το καταναλώνει σαν... νερό.

Γιατί; Επειδή στην κουλτούρα των Καλιφορνέζων γενικότερα και των στελεχών της Σίλικον Βάλεϊ ειδικότερα υπήρχε ανέκαθεν μια τάση συμπάθειας για οτιδήποτε “φυσικό”, “ανεπεξέργαστο”, “οργανικό”, “καθαρό” ή “αγνό” και γιατί ειδικά η γενιά των ανθρώπων της Google της Facebook και των σταρτάπ προσπαθεί να δηλώσει με κάθε τρόπο ότι διαφέρει από τις προηγούμενες και ότι οι επιλογές της κινούνται πάντα προς το πιο προχωρημένο, προς το πιο καλό και προς το πιο εξελιγμένο.

Παρόλα αυτά, το “ωμό νερό” είναι μια κίνηση σαφώς προς τα πίσω καθώς τόσο αυτοί που το προωθούν όσο και αυτοί που το καταναλώνουν δείχνουν να ξεχνούν πολύ βολικά ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει συνηθίσει τόσο πολύ το φιλτραρισμένο νερό που ενδέχεται να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά προβλήματα πίνοντας την απολύτως αφιλτράριστη εκδοχή του. Το νερό κατευθείαν από την πηγή περιέχει σωρεία μικροβίων που οι άνθρωποι των σύγχρονων κοινωνιών έχουν μάθει να αγνοούν χάρη σε έναν αιώνα εμβολίων, φαρμάκων και τεχνικών φιλτραρίσματος και η κατανάλωσή του μπορεί να εισάγει ξανά στην πραγματικότητα λέξεις όπως η χολέρα ή η ηπατίτιδα που για τους περισσότερους θεωρούνται ξεχασμένες.

Αυτό που προσωπικά βρίσκω πιο στενάχωρο είναι ότι παρότι η κοινωνία της Σίλικον Βάλεϊ αποτελείται σε πολύ μεγάλο βαθμό από θετικούς επιστήμονες, τέτοιες μόδες (και λέω “τέτοιες” γιατί υπάρχουν και οι ανάλογες με την κίνηση κατά των εμβολίων ή κατά των γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων) καταφέρνουν και πιάνουν τόπο: στο δικό μου μυαλό, ένας άνθρωπος με επιστημονικό υπόβαθρο μπορεί πολύ γρήγορα να αξιολογήσει τα υπέρ και τα κατά που έχει το να πίνει αφιλτράριστο νερό και να καταλήξει στην πιο λογική απόφαση.

Βεβαίως κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει –και πιθανότατα εύστοχα- ότι την ευθύνη για τέτοιες τρέλες την έχουν περισσότερο τα στελέχη των εταιρειών και λιγότεροι οι μηχανικοί. Η προσωπική μου εμπειρία ωστόσο (καίτοι σε ένα δείγμα πολύ μικρό για να είναι απολύτως έγκυρο) λέει ότι όταν τέτοιες τάσεις παίρνουν μπροστά, συμπαρασύρουν τους πάντες και ότι η διαφορά κουλτούρας μεταξύ των “τεχνικών” και των “εμπορικών” είναι πολύ μικρότερη από αυτή που ήταν την εποχή του “Bastard Operator From Hell” (http://bofh.bjash.com/). Ήτοι, ότι ακόμα και άνθρωποι με επιστημονική σκέψη γίνονται θύματα τέτοιων ανόητων μοδών.

Αυτό είναι και το (απαισιόδοξο) συμπέρασμα αυτής της ιστορίας: δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που προβλήματα λυμένα από χρόνια κινδυνεύουν να επανέλθουν στο προσκήνιο λόγω ανοησίας. Και παρότι η δική μου τουλάχιστον απαισιοδοξία δε φτάνει μέχρι του σημείου να θεωρήσω ότι παρακολουθούμε το τέλος του κόσμου, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Τ.Σ. Έλιοτ και τον διάσημο στίχο του σχετικά με το ότι ο κόσμος δεν τελειώνει με πάταγο αλλά με λυγμό –τον λυγμό της αδυναμίας απέναντι στην ανθρώπινη ανοησία."

Link:

Το νερό της Σίλικον Βάλεϊ

Photo by Luis Tosta on Unsplash

Τζίμης Πανούσης

Στο άκουσμα του θανάτου του Τζίμι Πανούση ειλικρινά στεναχωρήθηκα. Σαν να ήταν κάποιος γνωστός μου. Μου άρεσε όταν άκουγα τα τραγούδια του αλλά πραγματικά εντυπωσιάστηκα όταν παρακολούθησα πρώτη φορά live του, τότε, στη Θεσσαλονίκη, πρωτοετής φοιτητής. Για το (μεγάλο) μουσικό του ταλέντο υπάρχουν πιο ειδικοί από εμένα που μπορείτε να διαβάσετε. Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αιχμηρή του σάτιρα, το χιούμορ που ήταν trademark του καθώς ήταν μοναδικό, η καλλιτεχνική του οξυδέρκεια που ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Θα δανειστώ ακόμη μια παρομοίωση καθώς ήταν σαν τη μύγα που τσιμπούσε το βαριεστημένο/άρρωστο άλογο που ονομάζεται σύγχρονη Ελλάδα. Τα έχωνε σε όλους. ΣΕ ΟΛΟΥΣ. Τελευταία φορά που τον άκουσα ήταν, νομίζω, σε εκπομπή της "Ελληνοφρένειας" που τους έκανε πλάκα με το "ιερό" και "όσιο" ΚΚΕ προκαλώντας εμφανώς τη δυσφορία στον κατά τα άλλα... ανοιχτόμυαλο και προοδευτικό παρουσιαστή.

Πέρα από τα παραπάνω αξίζει να γραφτεί στο πάνθεον της σύγχρονης τέχνης μόνο και μόνο για τους δύο, ίσως, καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ:

1. Δεν υπάρχει κάτι πιο ερωτικό από το "κι εγώ σ' αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου".
2. Δεν υπάρχει κάτι πιο καίριο από το "μ' αρέσει στα κρυφά και ο Μητροπάνος".

Mezolith

Δεν πέφτει συχνά στα χέρια μου υλικό (μυθιστορήματα, φιλμ, σειρές, κόμικ) για την προϊστορική περίοδο του ανθρώπινου γένους. Επειδή το βρίσκω συναρπαστικό να διαβάζω ιστορίες για φυλές που υπήρχαν πριν από αυτές που είναι καταγεγραμμένες ιστορικά, να παραπλανιούνται σε μέρη που πολύ αργότερα θα λάβουν ονόματα που γνωρίζουμε τώρα, αγόρασα αμέσως το Mezolith μόλις έμαθα για αυτό.

Μιλάει για μια φυλή που βρισκόταν σε μέρη που τώρα ανήκουν στη βόρεια Ευρώπη. Είναι σύντομες όμορφες ιστορίες από τη καθημερινότητά τους αλλά και από θρύλους που αφηγούνται οι ηλικιωμένοι στα παιδιά. Το σχέδιο είναι ρεαλιστικό με φωτεινά χρώματα και εντυπωσιακές λεπτομέριες που σε κάνουν να γυρίζεις στο ίδιο καρέ για να είσαι σίγουρος ότι δεν σου ξέφυγε τίποτα. Καλύτερα όμως το γράφει η Βασιλεία Βαξεβάνη που έκανε και τη μετάφραση της ελληνικής έκδοσης:

"Το MEZOLITH είναι μια συλλογή από ιστορίες της προϊστορικής εποχής. Παρ’ όλο που αποτελείται από μικρές ιστορίες, υπάρχει ένα κοινό σημείο, καθώς στο κέντρο βρίσκεται ένα μικρό αγόρι, ο Poika.
Ο Poika βιάζεται να μεγαλώσει και να πάρει τη θέση του ανάμεσα στους άνδρες της προϊστορικής κοινωνίας του. Και όπως κάθε αγόρι που βιάζεται, βρίσκεται μπλεγμένο. Με αφορμή αυτή την πρώτη ιστορία, ξετυλίσσονται άλλες με τερατώδη μωρά, υπέροχες νεραϊδένιες γυναίκες και τρομαχτικές μάγισσες. Ένας φανταστικός κόσμος, που μπλέκεται με το δικό μας με έναν μαγευτικό τρόπο.
Ο Ben Haggarty είναι storyteller, αφηγητής παραμυθιών, ο πρωτεργάτης της Τέχνης της αφήγησης στην Ευρώπη, ένας από τους καλύτερους αφηγητές στον κόσμο και φυσικά το είδωλό μου. Γι’ αυτό και με το MEZOLITH παραδίδει μαθήματα storytelling. Ο ρυθμός είναι υπέροχος, δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα περιττό. Έτσι λέγονται οι ιστορίες, δεν έχω κάτι να προσθέσω.
Ο Adam Brockbank μπαίνει για πρώτη φορά στο χώρο των comics. Το σχέδιο του είναι ρεαλιστικό, χωρίς να θυμίζει κολάζ από φωτογραφίες, και θες να το εξερευνήσεις. Τα πρόσωπα είναι ξεχωριστά, με χαραγμένη στα χαρακτηριστικά τους την προσωπικότητά τους. Τα panels γεμάτα και ολοζώντανα, τα χρώματα φωτεινά. Αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο τις ιστορίες και οι δύο δημιουργοί φτιάχνουν μαζί ένα αρμονικό σύνολο."

Παράλληλα η ποιότητα της ελληνικής έκδοσης είναι σε υψηλά επίπεδα και σίγουρα αξίζει να την έχει κάποιος στη συλλογή του.


Links:
Mezolith

2018

2018. Λες και είμαστε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Δεν έχουμε όμως ακόμη ιπτάμενα αυτοκίνητα, ρομπότ να κυκλοφορούν στους δρόμους ή εξωγήινους να μας επισκέπτονται. Ίσως και να έχουμε και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει (θεωρίες συνωμοσιάς Mode: On). Θαυμαστά πράγματα όμως πιστεύω πως υπάρχουν εκεί έξω αλλά μας εμποδίζει να τα δούμε η οθόνη που έχουμε μπροστά μας συνέχεια. Αν και γράφω στο πρώτο πληθυντικό εννοώ φυσικά τον εαυτό μου. Λοιπόν η μια και μοναδική "new year resolution" για το 2018 θα είναι να μειώσω τις ώρες που έρχονται σε επαφή τα μάτια μου με την ακτινοβολία μιας οθόνης.

Είναι δύσκολο για μένα, δεν το κρύβω. Αρχικά, λόγω δουλειάς, αναγκαστικά είμαι 8-9 ώρες μπροστά από ένα μόνιτορ. Τι να κάνουμε; Με αυτή τη δουλειά "μπλέξαμε", με αυτή πορευόμαστε. Άλλες χρονιές η αλλαγή σε μια πιο δημιουργική & ενδιαφέρουσα εργασία θα ήταν ένας από τους στόχους μου αλλά όσο μεγαλώνεις γίνεσαι περισσότερο κυνικός ρεαλιστής.

Κατά δεύτερο λόγο με τον ορυμαγδό καλών σειρών και ταινιών και οι οποίες είναι εύκολα και άμεσα προσβάσιμες, οι πειρασμοί είναι πολλοί για καρφωθείς μπροστά στη τηλεόραση και δεις μια ολόκληρη σεζόν σειράς σε ένα σαββατοκύριακο (το λεγόμενο binge-watching).

Επίσης αν είσαι οπαδός των κόμικ οι ηλεκτρονικές εκδόσεις των αγαπημένων τευχών σε κάνει να κολλήσεις με τις ώρες μπροστά στο tablet/e-reader.

To καλό είναι ότι έχω βαρεθεί, σχεδόν σιχαθεί, τα κοινωνικά δίκτυα (πόση ημιμάθεια και ναρκισσισμό να αντέξει ο άνθρωπος;). Έχω κλείσει facebook, instagram κ.α. εδώ κι ένα χρόνο και κράτησα ουσιαστικά μόνο το twitter και αυτό πιο πολύ γιατί το χρησιμοποιώ περισσότερο ως ροή ειδήσεων και άρθρων παρά ως πλατφόρμα προσωπικών δημοσιεύσεων. Α, ναι έχω κι αυτό εδώ το μπλογκ αλλά, μιας και είμαστε τρεις και ο κούκος εδώ, δεν νομίζω ότι είναι πλέον... κοινωνικό δίκτυο.

Για να δούμε, ένα νέο έτος απλώνεται μπροστά μας, θα μας φέρει αυτά που επιθυμούμε; Θα πετύχω τον παραπάνω στόχο μου; Stay tuned.