Θα αλλάξουν φίλε αναγνώστη όλα, σαν την ανατολή του ηλίου σε ξεχασμένη παραλία, θα φωτίσει η ζωή μας, η στεγνή και παγωμένη, θα ζεσταθεί από τις πρώτες λωρίδες φωτός και θα ξεδιψάσουμε με την πρωινή υγρασία. Στη χώρα που δεν ξημερώνει ποτέ, θα ξημερώσει. Ο ήλιος θα βγει όταν όλοι τον θυμηθούμε και τον ζητήσουμε. Μπορεί να νιώθουμε ασφαλείς στις κρυψώνες μας, στο σκοτάδι αλλά σκέψου όλα αυτά που χάνουμε, που περνούν μπροστά από τα μάτια μας χωρίς να τα δούμε.
Θα ξημερώσει και θα φανούν οι ασκήμιες των μίζερων, των άσχημων, των ηλιθίων που αφήσαμε να κυβερνούν τη ζωή μας γιατί φοβηθήκαμε το σκοτάδι και γιατί το ζητήσαμε μέσα στην απόγνωση μας. Κι αυτό ήρθε και έμεινε, καπηλεύτηκε τα πάντα. Ακόμη και αυτή την ανατολή που ξεσηκώνει, προσπαθεί να την ταυτίσει με το έρεβος, το χάος, την ασχήμια, την αμορφωσιά, το μίσος. Ξέρω όμως ότι υπάρχει ένα μικρό κομμάτι στο πίσω μέρος της ψυχή σου που η αλήθεια δεν ξεθώριασε ακόμη. Όσο υπάρχει αυτό το μικρό πετραδάκι που σε "ενοχλεί", θα θυμάσαι αυτά που προσπαθούν να σε κάνουν να ξεχάσεις. Όσο υπάρχει το μέρος αυτό, η ελπίδα θα ζει, το φως δεν θα είναι μακριά.
Photo credit: Vince Alongi via photopin cc