Και πάλι εδώ λοιπόν μετά από καιρό. Μετά από σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου.
Θετικές στα προσωπικά.
Αρνητικές στα επαγγελματικά καθώς δεν την παλεύω στη δουλειά. Σκατά. Θα μου πεις φίλε αναγνώστη, "δεν τους γαμάς αφού είσαι ευτυχισμένος στη προσωπική σου ζωή μετά από τον δυσκολότερο χειμώνα της ζωής σου". Κι εγώ αυτό προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου αλλά είναι δύσκολο όταν σου γαμάνε τη ψυχολογία. Όταν δεν σε υπολογίζουν, δεν εκτιμούν τον κόπο σου. Όταν δείχνουν να σε θεωρούν αφελή. Κουράστηκα να τα υπομένω όλα αυτά. Κουράστηκα να σχίζομαι στη δουλειά χωρίς καμία ανταπόκριση. Κουράστηκα να μετρώ τα πισώπλατα μαχαιρώματα συναδέλφων. Κουράστηκα να κοιτάω μπροστά και να μην βλέπω ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Ίσως να ήταν δικό μου λάθος που έμεινα τόσα χρονιά εκεί βλέποντας τι γίνεται. Επαναπαύτηκα στη σιγουριά του ταπεινού μισθού. Φοβήθηκα το ρίσκο να ψάξω να κάνω αυτό που αγαπώ. Τώρα το πληρώνω.
Μια συμβουλή θα δώσω στο παιδί μου: Κάνε αυτό που αγαπάς και μην ακούς κανέναν.
Σε άλλα νέα τώρα, πήγα Μάλαμα τη Τετάρτη στο κάστρο της Καβάλας και το ευχαριστήθηκα. Πραγματικά ο άνθρωπος είναι ιδανικός για συναυλία έξω σε κάστρα, παραλίες, ποτάμια, δάση. Καλοκαίρι, παγωμένες μπύρες και να χάνεται ο νους στα τραγούδια και τις μελωδίες του. Ανάσανε λίγο η ψυχή.
Τέλος, επιτέλους επισκευάστηκε το XT μετά από σχεδόν ένα μήνα σε συνεργεία. Και να είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα δεν θα το ανέφερα καν αλλά να έχει κολλήσει απλώς η τρόμπα του μπροστινού φρένου (με αποτέλεσμα να μένει μπλοκαρισμένος ο τροχός) και να μην μπορεί να το βρει κανείς από τους τρεις μαστόρους που το πήγα είναι τραγικό... Ο τέταρτος, με τη δεύτερη προσπάθεια και αφού μου πήρε ένα πενηντάρικο, το βρήκε και το έφτιαξε.
Μου έλειψε το ΧΤ και οι απογευματινές βόλτες στη παραλία ή στο δρόμο προς στο χωριό. Είναι και αυτό μια είδους ψυχανάλυση. Ο αέρας που σε χτυπά παίρνει μάλλον ένα μέρος από τη σκόνη που κατακάθεται και βρομίζει το μυαλό σου.
Τώρα που σιγά σιγά τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά θα αρχίσω να ασχολούμαι περισσότερο με το μπλογκ, όπως παλιά. Άλλωστε πολλές φάντασυ ιστορίες (καλές ή κακές) έχουν μείνει πολύ καιρό καταχωνιασμένες στα συρτάρια του νου και είναι κρίμα.
Τα λέμε.
Θετικές στα προσωπικά.
Αρνητικές στα επαγγελματικά καθώς δεν την παλεύω στη δουλειά. Σκατά. Θα μου πεις φίλε αναγνώστη, "δεν τους γαμάς αφού είσαι ευτυχισμένος στη προσωπική σου ζωή μετά από τον δυσκολότερο χειμώνα της ζωής σου". Κι εγώ αυτό προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου αλλά είναι δύσκολο όταν σου γαμάνε τη ψυχολογία. Όταν δεν σε υπολογίζουν, δεν εκτιμούν τον κόπο σου. Όταν δείχνουν να σε θεωρούν αφελή. Κουράστηκα να τα υπομένω όλα αυτά. Κουράστηκα να σχίζομαι στη δουλειά χωρίς καμία ανταπόκριση. Κουράστηκα να μετρώ τα πισώπλατα μαχαιρώματα συναδέλφων. Κουράστηκα να κοιτάω μπροστά και να μην βλέπω ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Ίσως να ήταν δικό μου λάθος που έμεινα τόσα χρονιά εκεί βλέποντας τι γίνεται. Επαναπαύτηκα στη σιγουριά του ταπεινού μισθού. Φοβήθηκα το ρίσκο να ψάξω να κάνω αυτό που αγαπώ. Τώρα το πληρώνω.
Μια συμβουλή θα δώσω στο παιδί μου: Κάνε αυτό που αγαπάς και μην ακούς κανέναν.
Σε άλλα νέα τώρα, πήγα Μάλαμα τη Τετάρτη στο κάστρο της Καβάλας και το ευχαριστήθηκα. Πραγματικά ο άνθρωπος είναι ιδανικός για συναυλία έξω σε κάστρα, παραλίες, ποτάμια, δάση. Καλοκαίρι, παγωμένες μπύρες και να χάνεται ο νους στα τραγούδια και τις μελωδίες του. Ανάσανε λίγο η ψυχή.
Τέλος, επιτέλους επισκευάστηκε το XT μετά από σχεδόν ένα μήνα σε συνεργεία. Και να είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα δεν θα το ανέφερα καν αλλά να έχει κολλήσει απλώς η τρόμπα του μπροστινού φρένου (με αποτέλεσμα να μένει μπλοκαρισμένος ο τροχός) και να μην μπορεί να το βρει κανείς από τους τρεις μαστόρους που το πήγα είναι τραγικό... Ο τέταρτος, με τη δεύτερη προσπάθεια και αφού μου πήρε ένα πενηντάρικο, το βρήκε και το έφτιαξε.
Μου έλειψε το ΧΤ και οι απογευματινές βόλτες στη παραλία ή στο δρόμο προς στο χωριό. Είναι και αυτό μια είδους ψυχανάλυση. Ο αέρας που σε χτυπά παίρνει μάλλον ένα μέρος από τη σκόνη που κατακάθεται και βρομίζει το μυαλό σου.
Τώρα που σιγά σιγά τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά θα αρχίσω να ασχολούμαι περισσότερο με το μπλογκ, όπως παλιά. Άλλωστε πολλές φάντασυ ιστορίες (καλές ή κακές) έχουν μείνει πολύ καιρό καταχωνιασμένες στα συρτάρια του νου και είναι κρίμα.
Τα λέμε.