Αγαπητέ Αρτέμη,
Οι TXC ήταν από τα αγαπημένα μου hip hop συγκροτήματα κατά τη τρυφερή ηλικία των 16-18 (μετά τους σπουδαίους Active Member και FF.C). "Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει" ήταν φράση αγαπημένη που κόσμησε τετράδια και βιβλία. Αγόρασα δίσκους, μπλουζάκια ήρθα σε συναυλίες. Μετά κάπου η φάση χάλασε με το hip hop, άλλαξαν και τα δικά μου ακούσματα, έπαψαν να υπάρχουν και οι TXC. Άκουσα "Αρτέμη & Ευθύμη", μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η στροφή προς την αρχαία Ελληνική γλώσσα, ιστορία, παράδοση. Με σκεπτικισμό αντιμετώπισα την υποβόσκουσα ιδεολογία και τον (υπερ)πατριωτισμό αλλά συνέχισα να απολαμβάνω τις ρίμες σαν ατσάλι που εκτοξευόταν κατά ριπάς από το -αναμφισβήτητα- πηγαίο ταλέντο σου.
Και ερχόμαστε στο παρόν. Νέος δίσκος (Αρτέμης - Λυκόσχημος Αμνός), νέα τραγούδια. Από περιέργεια και νοσταλγία βάζω να ακούσω το τελευταίο πόνημα σου. Οικεία αισθητική, hard core samples, κορυφαία -για άλλη μια φορά- απόδοση στην... απαγγελία των στοίχων που συνεχίσουν να πλέουν βέβαια στα γκρίζα νερά του πατριωτισμού/εθνικισμού. Καλή η πρώτη γνώμη μου, χωρίς βέβαια τον παλιότερο ενθουσιασμό (είμαστε πλέον στο 2012 και όχι στο 1996 βέβαια).
Φτάνω στον "Μαξ". Τραγούδι για κάποιον που έμπλεξε με ναρκωτικά, φυλακές και απόγνωση. Όλα καλά μέχρι που φτάνω στην αναφορά στον γέροντα Παϊσιο...
Ξενέρωμα. Απίστευτο ξενέρωμα. Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού φιλοξενείται σε χριστιανικά μπλογκ και σάιτ. Όλο αυτό το... τρεντ με τον γέροντα μ' έχει κουράσει. Δεν έχω διαβάσει κάποιο σχετικό βιβλίο, δεν ξέρω τίποτα για τη ζωή του. Δεν έχω άποψη για το αν ήταν φωτισμένος άνθρωπος, άγιος ή cylon. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάπου οι έννοιες έχουν μπερδευτεί. Τέχνη & θρησκεία φαίνονται να αλληλοσπαράζονται (βλ. Χυτήριο, ταινία για τον Μωάμεθ κτλ) χωρίς κάτι καλό να μπορεί -συνήθως- να βγει από αυτό.
Σε αναμονή της επιστροφής στις ρίζες του γνήσιου, ανόθευτου, επαναστατικού, κοινωνικού, πολιτικοποιημένου hip hop.
Με ειλικρινή εκτίμηση,
Κάποιος που άκουγε ελληνική hip hop
Οι TXC ήταν από τα αγαπημένα μου hip hop συγκροτήματα κατά τη τρυφερή ηλικία των 16-18 (μετά τους σπουδαίους Active Member και FF.C). "Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει" ήταν φράση αγαπημένη που κόσμησε τετράδια και βιβλία. Αγόρασα δίσκους, μπλουζάκια ήρθα σε συναυλίες. Μετά κάπου η φάση χάλασε με το hip hop, άλλαξαν και τα δικά μου ακούσματα, έπαψαν να υπάρχουν και οι TXC. Άκουσα "Αρτέμη & Ευθύμη", μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η στροφή προς την αρχαία Ελληνική γλώσσα, ιστορία, παράδοση. Με σκεπτικισμό αντιμετώπισα την υποβόσκουσα ιδεολογία και τον (υπερ)πατριωτισμό αλλά συνέχισα να απολαμβάνω τις ρίμες σαν ατσάλι που εκτοξευόταν κατά ριπάς από το -αναμφισβήτητα- πηγαίο ταλέντο σου.
Και ερχόμαστε στο παρόν. Νέος δίσκος (Αρτέμης - Λυκόσχημος Αμνός), νέα τραγούδια. Από περιέργεια και νοσταλγία βάζω να ακούσω το τελευταίο πόνημα σου. Οικεία αισθητική, hard core samples, κορυφαία -για άλλη μια φορά- απόδοση στην... απαγγελία των στοίχων που συνεχίσουν να πλέουν βέβαια στα γκρίζα νερά του πατριωτισμού/εθνικισμού. Καλή η πρώτη γνώμη μου, χωρίς βέβαια τον παλιότερο ενθουσιασμό (είμαστε πλέον στο 2012 και όχι στο 1996 βέβαια).
Φτάνω στον "Μαξ". Τραγούδι για κάποιον που έμπλεξε με ναρκωτικά, φυλακές και απόγνωση. Όλα καλά μέχρι που φτάνω στην αναφορά στον γέροντα Παϊσιο...
Ξενέρωμα. Απίστευτο ξενέρωμα. Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού φιλοξενείται σε χριστιανικά μπλογκ και σάιτ. Όλο αυτό το... τρεντ με τον γέροντα μ' έχει κουράσει. Δεν έχω διαβάσει κάποιο σχετικό βιβλίο, δεν ξέρω τίποτα για τη ζωή του. Δεν έχω άποψη για το αν ήταν φωτισμένος άνθρωπος, άγιος ή cylon. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάπου οι έννοιες έχουν μπερδευτεί. Τέχνη & θρησκεία φαίνονται να αλληλοσπαράζονται (βλ. Χυτήριο, ταινία για τον Μωάμεθ κτλ) χωρίς κάτι καλό να μπορεί -συνήθως- να βγει από αυτό.
Σε αναμονή της επιστροφής στις ρίζες του γνήσιου, ανόθευτου, επαναστατικού, κοινωνικού, πολιτικοποιημένου hip hop.
Με ειλικρινή εκτίμηση,
Κάποιος που άκουγε ελληνική hip hop