Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Ισοζύγιο καθημερινής τρέλας

Είναι που απλά θέλεις να κάνεις τη δουλειά σου και να πας σπίτι σου, να ξεραθείς αλλά πρέπει να αντιμετωπίσεις πρώτα τους τσάτσους, ρουφιάνους, ελεεινούς δημοσιοσχεσίτες και τα σκουλήκια που έχουν κάνει το γλύψιμο τέχνη. Πολλοί μάλιστα συνδυάζουν περισσότερα από ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Όλα αυτά σε μια μικρή επιχείρηση που βρίσκεται στη μέση του πουθενά σε ένα μακρινό νομό, σε μια μικρή ασήμαντη χώρα. Που να ήταν όλοι αυτοί σε καμιά πολυεθνική...

Βλέπεις τον άλλο να συμπεριφέρεται, να κάνει πως δουλεύει λες και κρέμεται η τύχη του κόσμου από την εργασία του. Σιγά ρε ψηλέ, χαλάρωσε, τιμολόγια περνάς, δεν αντιμετωπίζεις αστεροειδή που θα καταστρέψει τον πλανήτη.

Είμαι κυνικός η απλώς ρεαλιστής; Δεν μπορώ ν' απαντήσω. Δεν έχει σημασία η απάντηση.

Δεν είμαι αχάριστος. Η δουλειά μού δίνει (ακόμη) τη δυνατότητα να πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Είναι όμως ρε γαμώτο που κοιτάς το ισοζύγιο του "τι δίνεις σε μια δουλειά" (χρόνο, προσπάθεια) και "τι παίρνεις από τη δουλειά" (γνώσεις, εξέλιξη, χρήματα) και το ισοζύγιο είναι αρνητικό.

Ποιος ξέρει ίσως κάποτε να βρούμε την dream job ή ακόμη καλύτερα να τη δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι. Ναι, θα τη δημιουργήσουμε. Ως τότε υπομονή...

Τα λέμε.