Ξυπνάς. Σήμερα δεν χρειάζεται να πας στη Μόρντορλαντ (δουλειά). Έξω η μέρα είναι τόσο υπέροχη που δεν ξέρεις τι να τι κάνεις. Κάνεις το λάθος κι ανοίγεις tv μήπως και βρεις ανάμεσα στο βόθρο κάποιον αξιόλογο άνθρωπο για να ψηφίσεις. Πέφτεις πάνω στα ξινισμένα μούτρα επαγγελματιών βουλευτάδων, γιων και κορών πολιτικάντηδων που -ω, τι έκπληξη- κι αυτοί είχαν ταλέντο στη πολιτική κι αγάπη για τα κοινά (sic) και ακολούθησαν το κερδοφόρο επάγγελμα του μπαμπά. Βλέπεις ανθρώπους ξεπλυμένους από κάθε έννοια ηθικής, ειλικρίνειας, ικανότητας. Ανέραστους. Πλαστικούς. Ψεύτικους.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κλείσεις τη tv και ν' ανοίξεις το παράθυρο, όχι των windows, το άλλο, το πραγματικό. Τώρα βλέπεις τι πραγματικά έχει σημασία, τώρα είσαι σίγουρος ότι μπορείς ν' αλλάξεις τον κόσμο, ότι θα τα καταφέρεις απέναντι στ' ανδρείκελα που στέκονται μετέωρα ζητώντας το ψέμα σου, ζητώντας να σε κάνουν ίδιο για να σε ελέγχουν. Μη σε μπερδεύουν οι άσχημες πολυκατοικίες. Σημασία έχουν αυτοί που είναι μέσα. Σημασία έχει αυτή που απλώνεται πέρα από αυτές.
Και ως υστερόγραφο μια απορία θέλω να εκφράσω μόνο. Αυτοί που μεταξύ σοβαρού κι αστείου λένε πως έχουν απηυδήσει και θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, ξέρουν τι αντιπροσωπεύει, έχουν δει ποιοι είναι υποψήφιοι;
[εικόνα: Καβάλα, φωτογραφημένη από τον περιφερειακό δρόμο]