Όταν διάβασα πρώτη φορά για τον Galactus με συνεπήρε το μέγεθος της ύπαρξης του και το οποίο μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την απέραντη -συμπαντικών διαστάσεων- μοναξιά του Silver Surfer.
[πηγή εικόνας: comic book art work]
31.5.12
29.5.12
26.5.12
Μέχρι τη τελευταία ανάσα
-Ιάκωβε, τα όνειρα τα οποία προδίδεις σε στοιχειώνουν μέχρι την τελευταία σου ανάσα;
-Ναι.
[art by Landon Metz]
23.5.12
Καστοριά
Μια βόλτα στη Καστοριά αρκεί για να αποβάλλεις από πάνω σου τη σκόνη της ρουτίνας, να καθαρίσει λίγο το βλέμμα σου. Μια μικρή επαρχιακή πόλη με όλα τα καλά και τα κακά που κουβαλάει αυτός ο χαρακτηρισμός. Είναι χτισμένη όμως σε ένα περιβάλλον που ακόμη όχι μόνο αντιστέκεται αλλά καταφέρνει και να επιβληθεί της αμφιλεγόμενης αισθητικής του νεοέλληνα.
20.5.12
5.5.12
The Avengers
Έτσι πρέπει να γυρίζονται οι υπερηρωικές ταινίες. Ο Whedon (σκηνοθέτης) δίδαξε πως μια μυθολογία κόμικ μεταφέρεται στο σινεμά. Ακομπλεξάριστη, προσεγμένη, αστεία, εντυπωσιακή.
Πολύ καλό το καστ αλλά σίγουρα ξεχωρίζουν ο Robert Downey Jr. ως Tony Stark / Ironman και η έκπληξη της βραδιάς, ο Mark Ruffalo ως Bruce Banner / The Hulk. Δεν μου άρεσε o Κάπτεν Αμέρικα ως χαρακτήρας αλλά και ο ηθοποιός που τον ενσάρκωσε. Βέβαια δεν μπορούσε να κάνει και κάτι καλύτερο ο Whedon καθώς ο συγκεκριμένος ήρωας, με τη κιτς στολή και τα παλιομοδίτικα πατριωτικο-θρησκευτικά ξεσπάσματα, δεν δίνει πολλά περιθώρια για βελτίωση της εικόνας του φλώρου Αμερικάνου που βγάζει προς τα έξω.
Παράλληλα τα εντυπωσιακά εφφέ λειτούργησαν ως το απαραίτητο περιβάλλον, ως το κατάλληλο σκηνικό για να ξεδιπλωθεί η επική δράση και δεν επισκίασαν το εγχείρημα, δεν έγιναν οι πρωταγωνιστές, όπως παρατηρείται δυστυχώς στις περισσότερες ομοειδής παραγωγές του Χόλυγουντ.
Εν κατακλείδι, διασκέδασα κάθε δευτερόλεπτο του φιλμ καθώς προσφέρει απλόχερα αυτό που υπόσχεται: ένα eye candy αγχολυτικό ή, με άλλα λόγια, την ευκαιρία να ξεφύγεις για δύο ώρες από τη πεζή πραγματικότητα και να επιστρέψεις με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου.
1.5.12
Πρωτομαγιά
Ξυπνάς. Σήμερα δεν χρειάζεται να πας στη Μόρντορλαντ (δουλειά). Έξω η μέρα είναι τόσο υπέροχη που δεν ξέρεις τι να τι κάνεις. Κάνεις το λάθος κι ανοίγεις tv μήπως και βρεις ανάμεσα στο βόθρο κάποιον αξιόλογο άνθρωπο για να ψηφίσεις. Πέφτεις πάνω στα ξινισμένα μούτρα επαγγελματιών βουλευτάδων, γιων και κορών πολιτικάντηδων που -ω, τι έκπληξη- κι αυτοί είχαν ταλέντο στη πολιτική κι αγάπη για τα κοινά (sic) και ακολούθησαν το κερδοφόρο επάγγελμα του μπαμπά. Βλέπεις ανθρώπους ξεπλυμένους από κάθε έννοια ηθικής, ειλικρίνειας, ικανότητας. Ανέραστους. Πλαστικούς. Ψεύτικους.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κλείσεις τη tv και ν' ανοίξεις το παράθυρο, όχι των windows, το άλλο, το πραγματικό. Τώρα βλέπεις τι πραγματικά έχει σημασία, τώρα είσαι σίγουρος ότι μπορείς ν' αλλάξεις τον κόσμο, ότι θα τα καταφέρεις απέναντι στ' ανδρείκελα που στέκονται μετέωρα ζητώντας το ψέμα σου, ζητώντας να σε κάνουν ίδιο για να σε ελέγχουν. Μη σε μπερδεύουν οι άσχημες πολυκατοικίες. Σημασία έχουν αυτοί που είναι μέσα. Σημασία έχει αυτή που απλώνεται πέρα από αυτές.
Και ως υστερόγραφο μια απορία θέλω να εκφράσω μόνο. Αυτοί που μεταξύ σοβαρού κι αστείου λένε πως έχουν απηυδήσει και θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, ξέρουν τι αντιπροσωπεύει, έχουν δει ποιοι είναι υποψήφιοι;
[εικόνα: Καβάλα, φωτογραφημένη από τον περιφερειακό δρόμο]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)