All I need is a redemption song

Είναι φορές που η ασημαντότητα της ύπαρξης είναι αφόρητη. Όπως σήμερα.

Cause all I ever had,
Redemption songs.

All I ever had,

Redemption songs.
These songs of freedom,
Songs of freedom.

[Redemption Song - Johnny Cash and Joe Strummer]

Το κενό

Πρόσεχε το κενό μεταξύ του "ζω με τις αναμνήσεις" και "γίνομαι εγώ η ανάμνηση".  Έχει μέγεθος χαραμάδας αλλά βάθος ωκεανού ακόμη κι αν προτιμάς τα ρηχά. 

Αυτά είπε ο μικρός μωβ εξωγήινος, μπήκε στο διαστημόπλοιο του που έμοιαζε με πυγολαμπίδα και χάθηκε στο απέραντο σιωπηλό διάστημα. Ο νεαρός αστροναύτης έμεινε ακίνητος ώσπου η βαρύτητα της σελήνης άρχισε να τον τραβάει όπως η μητέρα το παιδί της στον πολύβοο δρόμο.

Δύο μάγοι κι ένας σκηνοθέτης

Ήδη μετράω μέρες (σαν φαντάρος) για τα Χριστούγεννα του 2012 που θα βγει στις αίθουσες το Hobbit. Η παραπάνω ultra cool φωτογραφία είναι από τα γυρίσματα του Lord of the Rings.

Pleasure feat. Brett Anderson - Back To You

Μελαγχολική φωνή, φευγάτοι στίχοι, μελωδίες γεμάτες βροχή, όμορφο ασπρόμαυρο animation βίντεο. Όπως μας αρέσει...

Ελληνική TV και χρεωκοπία

Ξυπνώντας σήμερα πολύ πρωί, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, και αφού έφαγα πρωινό βλέποντας 30 Rock (γαμάτη σειρά που έχω κολλήσει τον τελευταίο καιρό και για την οποία πρέπει να γράψω ποστ κάποια στιγμή), είπα για μια φορά να πρωτοτυπήσω και να δω ελληνική τηλεόραση.

Mega. Τρόμος. Διάβαζα στο twitter για τη προπαγάνδα του mega υπέρ μνημονίου και για την καταστροφολογία του αλλά αυτό που είδαν τα μάτια μου ξεπερνάει τη φαντασία. Είχαν καλέσει έναν τύπο από μια εταιρία δημοσκοπήσεων (που η αξιοπιστία τους παίζει να είναι χειρότερη κι από του ελληνικού ποδοσφαίρου) και συντροφιά με κάποιους γκεμπελίσκους δημοσιογράφους άρχισαν τη προπαγάνδα που θα ζήλευαν ακόμη και τα αμερικάνικα κανάλια αν δεν ήταν τόσο χονδροειδής. 

Π.χ. η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν ιστορικά χαμηλά στα ποσοστά τους αλλά το συμπέρασμα που βγήκε ήταν ο λαός ξέρει ότι οι βουλευτές έπρεπε να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και το καταλαβαίνει γιατί αν δεν τις έπαιρναν θα ερχόταν η καταστροφή, η δευτέρα παρουσία, η εξέγερση των μηχανών, το πυρηνικό ολοκαύτωμα, ο Βόλτεμορτ, ο Σόουρον, η κόλαση του Δάντη και δεν ξέρω τι άλλο...!

Εναλλακτική στο παραπάνω ήταν παλιές αντιαισθητικές σειρές, κάποιοι στη ΝΕΤ που ήταν υποφερτοί και "the sum of all fears": Αυτιάς.

Με άλλα λόγια πόνεσαν τα μάτια μου και κυρίως το μυαλό μου. Δεν έχω ζήσει χρεωκοπία (αν και πιστεύω ότι η ιστορία θα γράψει ότι το 2012 είχαμε ήδη χρεοκοπήσει) ούτε είμαι ειδικός (κοινωνιολόγος, οικονομολόγος) ώστε να γνωρίζω τις συνέπειες αλλά το γεγονός ότι οι καναλάρχες έχουν εξαπολύσει τα σκυλιά τους ώστε να μας πείσουν ότι είναι η μόνη εναλλακτική των μέτρων και το πόσο κακή είναι, αρχίζει να βάζει το φτωχό μου μυαλό σε υποψίες.

Ζόμπι

-Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει Ιωάννα.

-Σου έχω πει να μην ακούς Χατζιδάκι και σου μπαίνουν ιδέες. Δεν τις χρειάζεσαι ούτως ή άλλως.

-Με φωτιά και με μαχαίρι μόνο ο κόσμος προχωρά.

-Συνεχίζεις... Βαριέμαι.

Η μαύρη λιμουζίνα κυλούσε σαν φίδι ανάμεσα σε φωτιές και πτώματα. Τα "ζόμπι που δεν ήταν ζόμπι" έτρωγαν μυαλά ανθρώπων ενώ κάποιες στιγμές αίματα έβαφαν τα σκούρα τζάμια τους θωρακισμένου αυτοκινήτου προκαλώντας χασμουρητό στην Ιωάννα. Χοντρά, σκληρόπετσα, έσπαζαν κρανία και έτρωγαν ανθρώπους, ρουφούσαν ψυχές, θρυμμάτιζαν ζωές. Κάποιοι από τους ανθρώπους νόμισαν πως θα τη γλυτώσουν αν πήγαιναν με το μέρος τους. Ήταν οι πρώτοι που φαγώθηκαν. Άλλοι το έβαλαν στα πόδια. Κανείς, όμως δεν μπορεί να ξεφύγει. Η λύσσα τους δεν σταματάει μπροστά σε κανένα εμπόδιο. Τέλος, μερικοί αντιστάθηκαν, κατέβηκαν στον δρόμο, στις πλατείες, τα πολέμησαν και είναι οι μόνοι που ακόμα δεν έχουν φαγωθεί.

Η μαύρη λιμουζίνα έστριψε σε ένα στενό. Αδιέξοδο. Από παντού ερχόταν "ζόμπι που δεν ήταν ζόμπι".

-Μη φοβάσαι, είπε ο Φοίβος.

-Δεν φοβάμαι, τίποτα δεν μπορεί να περάσει αυτά τα τζάμια, απάντησε νωχελικά η Ιωάννα.

Ξαφνικά άνοιξε το παράθυρο που τους χώριζε από τον οδηγό. Διψούσε. Πεινούσε. Τα λαχταριστά κρανία δύο πλούσιων εφήβων ήταν μπροστά του.

Some days just will not come back

Δεν θέλω.

(Το βρήκα στο 9gag.com, δεν γνωρίζω ποιος είναι ο δημιουργός).

'Ενα παιδί στα χαλάσματα

Plastic Flowers

Ένα φρέσκο όνομα από τη Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει σύντομα το πρώτο του άλμπουμ. Πρόκειται για τους Plastic Flowers των οποίων ο ήχος κινείται σε shoegaze/ambient μονοπάτια.

[πηγή: www.mixtape.gr]

Απλώς Linux

Ισχύει...

Ο Λευκός Δράκος του κάστρου της Καβάλας

Υπάρχει ένα παλιό παραμύθι που κάθε γιαγιά λέει στα εγγόνια της όταν το κρύο παγώνει το νερό και τις ψυχές.

Όταν χιονίζει στη Καβάλα, μία φορά κάθε εκατό χρόνια, ο Λευκός Δράκος που κοιμάται στα μπουντρούμια του βυζαντινού κάστρου στον λόφο της Παναγίας, ξυπνάει. Τεντώνει τα άκρα του, που είναι μουδιασμένα από τον μακρύ ύπνο, κι αρχίζει να σέρνεται στους υγρούς, μουχλιασμένους διαδρόμους μέχρι που φτάνει στη κορυφή του πύργου. Εκεί κοιτάει πρώτα προς τη θάλασσα που δεν δίνει κι αυτή λογαριασμό στο χρόνο και παραμένει η καλύτερη του σύντροφος για πάνω από χίλια χρόνια. Μετά στρέφει το βλέμμα του προς την πόλη. Παρατηρεί έργα και ημέρες των ανθρώπων. Εκείνοι δεν του δίνουν σημασία. Έχουν πιο σημαντικά πράγματα να κάνουν. Πρέπει να βγάλουν ΦΠΑ, να τιμολογήσουν, να πουλήσουν, ν' αγοράσουν. Στη συνέχεια κοιτάει προς τον ουρανό γιατί κάθε φορά που χιονίζει στη Καβάλα, μια φορά στα εκατό χρόνια, ξυπνάει και ο Γκρίζος Δράκος του Χάους. Αυτός που κάνει το χιόνι λάσπη, που παγώνει το νερό και τους ανθρώπους. 

Η μάχη τους είναι επική. Τα σύννεφα γίνονται λευκά καλωσορίζοντας τον. Παράλληλα μαύροι καπνοί ετοιμάζονται να προϋπαντήσουν τον μοχθηρό εχθρό του. Το πρώτο που βλέπει είναι τα κόκκινα μάτια του που σκίζουν σαν φλεγόμενα βέλη τον βαρύ ουρανό. Η σύγκρουση δεν αργεί να έρθει. Φωτιές και δόντια σαν διαμαντένια μαχαίρια αρχίζουν ένα τρομερό χορό που θα διαρκέσει όσο το πέφτει το χιόνι. Ο ένας προσπαθεί να εμποδίσει τον αντίπαλο του, ο άλλος προσπαθεί να σπείρει το χάος.

Μένει να δούμε ποιος θα είναι ο νικητής αυτή τη φορά.

Αυτά σκεφτόταν ο Κ. καθώς τηλεφωνούσε στη δουλειά του για να τους πει πως έχει αποκλειστεί.