Οι δύο μέρες αυτού του Σαββατοκύριακου ήταν δύο αντίθετοι πόλοι. Το Σάββατο ήμουν όλη μέρα έξω από το σπίτι. Ξεκινήσαμε το πρωί μια παρέα φίλων και πήγαμε βόλτα Κομοτηνή κι έφτασα σπίτι λίγο μετά τη 1:00 τα μεσάνυχτα. Αντίθετα τη Κυριακή δεν βγήκα καθόλου έξω από το σπίτι και τη πέρασα επί των πλείστων μπροστά στον Η/Υ.
Αυτό το Σαβ/κο των αντιθέσεων μου έδωσε να καταλάβω ότι λίγα λεπτά προσωπικής επαφής κι επικοινωνίας δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με μια ολόκληρη μέρα στα κοινωνικά δίκτυα. Μετά από βόλτα στην αγορά, καφέδες και ταβέρνα καθίσαμε στη πλατεία της Κομοτηνής -στα παγκάκια, όχι σε καφετέρια- και πέρασαν ώρες συζήτησης χωρίς να το καταλάβει κανείς. Ήταν η καλύτερη στιγμή της μικρής αυτής εκδρομής. Μετά νιώθεις τόσο γεμάτος και χαρούμενος που μοιράστηκες όχι φωτογραφίες στο instagram αλλά μικρές χαρές, διαφωνίες, γνώσεις, ανάσες... Ίσως να μοιάζουν κοινότυπα όλα αυτά ή ακόμη και παράταιρα όταν λέγονται από ένα οπαδό της τεχνολογίας αλλά δεν παύουν να είναι η αλήθεια.
Αντιθέτως η Κυριακή μου άφησε την αίσθηση ότι τη σπατάλησα. Ήταν άδεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πετάξω τον υπολογιστή από το παράθυρο. Σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να ζει κανείς και μετά να μοιράζεται εμπειρίες και απόψεις ον λάιν.
Υ.Γ.: Μία η ώρα, Αυγουστιάτικο Σαββατόβραδο, κόκκινα τραπεζάκια έξω, ο αέρας να φυσάει γλυκά, η παγωμένη μπύρα να "ιδρώνει" και μέσα από το μαγαζί να ακούγεται τζαζ. Αξία ανεκτίμητη που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση.