Επιτέλους, ρε παιδιά, νίκη! Καλός ο ΠΑΟ χθες, έπαιξε όπως έπρεπε, στη παρούσα κατάσταση, για να κερδίσει τον αιώνιο αντίπαλο. Δεν ήταν γοητευτικό ποδόσφαιρο αλλά χρησιμοποίησε μια έξυπνη τακτική έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσει την επίδραση των μειονεκτημάτων και να μεγιστοποιήσει την επίδραση των πλεονεκτημάτων του στην εξέλιξη του ματς. Μπράβο στο Μουνιόθ, κατάφερε μέσα σε ένα μήνα να μεταμορφώσει τον ΠΑΟ. Δεν έχει φτάσει στο επίπεδο που θέλουμε και γι’ αυτό μου άρεσε που πρώτη δήλωση του μετά τη μεγάλη νίκη ήταν ότι «ακόμη δεν κάναμε τίποτα» και ότι «πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε ασταμάτητα».
Κράτησε πίσω το τριφύλλι έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του Παπ και του Σαλπι. Έκλεισε όλους τους διαδρόμους στην άμυνα με αποτέλεσμα οι παίχτες του ΟΣΦΠ να αλλάζουν αμήχανοι πάσες στο κέντρο και τίποτα περισσότερο… Επιτέλους είδα σωστή αμυντική λειτουργία στον ΠΑΟ μετά από πολύ καιρό. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι η Πανάθα έπαιξε σαν ΟΜΑΔΑ και δεν ήταν ένα συνονθύλευμα κουρασμένων παικτών που δεν ξέρουν τον ρόλο τους. Παράλληλα έδειξαν και μεγάλο πάθος. Στις περισσότερες φορές ήταν πρώτοι στις φάσεις.
Ο Βίκτορ ήταν καταπληκτικός και για να χρησιμοποιήσω ένα κλισέ, έδειξε απλά την κλάση του! Πολύ καλός ο Σαλπιγγίδης, μέτριος ο Παπαδόπουλος έπρεπε να τον αλλάξει πιο νωρίς. Έκπληξη η πολύ καλή απόδοση του Τζιόλη. Γενικά όλοι ήταν σε καλό επίπεδο. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι και το πρωτάθλημα είναι δικό τους, απέναντι σε ένα τέτοιον αξιοθρήνητο, ανύπαρκτο και γερασμένο ΟΣΦΠ.