Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο...

Είδα το «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και πάλι άνοιξη» του Ki-duk Kim. Είναι κορεάτικη ταινία. Περιγράφει τη ζωή ενός βουδιστή μοναχού που ζει σε έναν πλωτό ναό στη μέση μιας απομονωμένης λίμνης. Ο σοφός δάσκαλος έχει κι έναν μικρό μαθητή, ένα παιδί που το διδάσκει για να γίνει μονάχος. Οι εποχές και τα χρόνια περνούν. Το παιδί μεγαλώνει και σε κάποια φάση έρχεται μια γυναίκα με την κόρη της. Το κορίτσι είναι άρρωστο και η μητέρα ζητά από τον δάσκαλο να προσπαθήσει να τη θεραπεύσει. Κατά τη διάρκεια παραμονής της κοπέλας στον ναό, όμως, ο νεαρός μοναχός την ερωτεύεται και αρχίζει να αναθεωρεί τις απόψεις του για τον τρόπο ζωής που ακολουθεί… Η ταινία έχει καταπληκτική φωτογραφία. Ένα δικό της ιδιαίτερο αργό ρυθμό και ελάχιστους διάλογους. Είναι άξιο αναφοράς ότι οι βασικοί χαρακτήρες της ταινίας δεν έχουν ονόματα. Ο λόγος είναι ότι οι βουδιστές έχουν ως σκοπό την εξαφάνιση του εγώ, του ατομικισμού και την ανάδειξη του συνόλου. Πιστεύουν ότι η ψυχή τους είναι μέρος του όλου. Δεν είναι ένα ερωτικό δράμα αλλά μια πραγματεία πάνω στην αναζήτηση της ζωής και των αέναων κύκλων της.