Ένας χρήστης, σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, από το οποίο δυστυχώς δεν κράτησα το λινκ για να γίνει αναφορά στη πηγή, περιέγραφε, με ποιητική διάθεση, πως θα ήθελε να είναι ο θάνατός του/της. Γράφει ότι θα ήθελε να πεθάνει σε μια ερημική ακτή και η παλίρροια αργά-αργά να καταπίνει το σώμα του/της, παρασύροντας το μέσα στη θάλασσα. Από την εικόνα που σχημάτισε το μυαλό μου λόγω αυτής της περιγραφής, μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση... μεγαλείου, πέρα από την αναπόφευκτη τραγικότητα που συνοδεύει η θωριά του θανάτου. Οπτικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο, κατά τη γνώμη μου, το πως η ύλη σου, μετά το τέλος, ενσωματώνεται, γίνεται μέρος της φύσης, του σύμπαντος, του όλου. Επομένως ίσως έτσι ο θάνατος είναι ένα τέλος (για τη μονάδα, το σώμα που διαλύεται) αλλά όχι το οριστικό τέλος για την ύλη από την οποία είσαι φτιαγμένος/η, για τα μόρια που σε συνέθεταν ως μια μοναδική ύπαρξη. Επιστρέφουμε εκεί από όπου ήρθαμε ή όπως πολύ όμορφα το περιγράφει ένας από τους καλύτερους μουσικούς της εποχής μας (ή μήπως εποχής μου;)... we are all made of stars.
Photo by Kikki Starr on Unsplash