Όταν γυρίζω στο χωριό μου, βλέπω τα μέρη που έπαιζα μικρός, που έβγαινα βόλτες ως έφηβος και νομίζω ότι όλα αυτά έγιναν σε μια άλλη ζωή, ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που τα έζησε, ήταν κάποιος άλλος. Κάπου εκεί στα 35, φαίνεται μια ομίχλη να κρύβει τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής, να χάνονται για λίγο, να ξεθωριάζουν και στη θέση τους ν' ανθίζουν νέες αναμνήσεις κάποιου άλλου, κάποιου "μεγάλου", κάποιου "υπεύθυνου ενήλικα" που πληρώνει εφορία και λογαριασμούς ρεύματος. Εκείνος ο "νέος" συνεχίζει να τριγυρίζει μέσα στην ομίχλη μέχρι να τον φτάσουν τα χρόνια της λήθης. Κάποιες στιγμές βρίσκει ξέφωτα που δεν τα έχει μουσκέψει η ομίχλη, με καθαρό ήλιο και πετάει αναμνήσεις σαν χάρτινα πολύχρωμα αεροπλανάκια που ταξιδεύουν για λίγο στον αέρα, μετά πέφτουν στο νερό κι αρχίζουν να διαλύονται. Ο "μεγάλος" τα βλέπει και νιώθει όμορφα, παράξενα ή κι άσχημα. Μερικές φορές απλώς ενοχλείται που ταράζεται η γκρίζα ρουτίνα του.
Photo by Dusan Adamovic on Unsplash