Fiat Panda vs Citroen C3

Eίναι σχεδόν συγκινητική η προσπάθεια των δημοσιογράφων να παρουσιάσουν σαν καινούργιο κάτι που είναι το ίδιο αυτοκίνητο απλώς με άλλα σήματα. Αφορμή γι' αυτή τη παρατήρηση είναι η δοκιμή του νέου Fiat Panda από περιοδικό αυτοκινήτου. Το νέο Panda είναι το νέο Citroen C3 που φοράει τα σήματα της Fiat. Έχει διαφορετικά φώτα και άλλα χρώματα ταπετσαρίας... Είναι η πραγματικότητα στην αυτοκίνηση,  έχουν δημιουργηθεί 4-5 μεγάλοι όμιλοι που έχουν υπό τη σκεπή τους δεκάδες ιστορικές μάρκες αυτοκινήτων. Για να πετύχουν οικονομίες κλίμακας βγάζουν το ίδιο μοντέλο με διάφορα σήματα δίνοντας έτσι τη ψευδαίσθηση των πολλών επιλογών προς τους καταναλωτές.

Χαγιάο Μιγιαζάκι και AI

Το τελευταίο διάστημα αναπτύχθηκε μια τάση στα κοινωνικά δίκτυα που αφορούσε εικαστικές δημιουργίες μέσω ΑΙ που μιμούνται τη τεχνοτροπία του αξεπέραστου Χαγιάο Μιγιαζάκι. Με ενόχλησε αυτή η μόδα. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί μου δημιουργήθηκε αυτό το αίσθημα. Μάλλον νιώθω ότι κλέβουν ξεδιάντροπα τον αγαπημένο Ιάπωνα καλλιτέχνη. Όλη αυτή η μακροχρόνια πορεία του στη τέχνη, οι ατελείωτες ώρες μόχθου, μελέτης & δουλειάς (όλες οι ταινίες του, ακόμη και πιο πρόσφατες είναι ζωγραφισμένες στο χέρι!) για να έρχεται ένα πρόγραμμα που κάνει πετυχημένα το "copy paste" και να ευτελίζει τη δουλεία του. Το θεωρώ ανήθικο.

The 100 (tv series)

To "The 100" είναι ένα μετά-αποκαλυπτικό δράμα επιστημονικής φαντασίας. Η σειρά τοποθετείται 97 χρόνια μετά από το Πυρηνικό Ολοκαύτωμα που κατέστρεψε τον ανθρώπινο πολιτισμό, όπου οι μόνοι επιζώντες βρίσκονται σε ένα Διαστημικό Σταθμό ονόματι "Κιβωτός" και αποφασίζουν να στείλουν πίσω στη Γη 100 ανήλικους φυλακισμένους παραβάτες με την ελπίδα ότι η Γη έγινε κατοικήσιμη, ώστε να μπορέσουν να κατέβουν από την "Κιβωτό" για να σώσουν το ανθρώπινο γένος, που επρόκειτο να εκλείψει λόγω έλλειψης οξυγόνου στο Σταθμό. Βασίζεται (πολύ χαλαρά) στο ομώνυμο βιβλίο της Κας Μόργκαν. 

Είναι 7 σεζόν από 13-16 επεισόδια των 40-45 λεπτών. Μου αρέσει γενικά το post apocalyptic είδος είτε πρόκειται για κινηματογράφο είτε για τηλεοπτικές σειρές. Η συγκεκριμένη σειρά αναπτύσσεται γύρω από ενδιαφέρουσες ιδέες (ηθικά διλήμματα επιβίωσης, αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου κ.α.) αλλά το κάνει, τις περισσότερες φορές, επιφανειακά. Βέβαια το βιβλίο (και τα υπόλοιπα που ακολούθησαν) κατηγοριοποιούνται κυρίως ως αναγνώσματα για το νεανικό κοινό. Επίσης μου άφησε την αίσθηση ότι συχνά επαναλαμβανόταν από σεζόν σε σεζόν, και γενικά ότι παρουσίαζε αργή πρόοδο. Δεν θα την έλεγα στάσιμη γιατί γίνονται... πράγματα, θα μπορούσε, όμως, να έχει καλύτερο ρυθμό τόσο η εξέλιξη της ιστορίας όσο και των χαρακτήρων. Οι νεαροί ηθοποιοί ανταποκρίνονται στις (όχι πολύ μεγάλες) απαιτήσεις των ρόλων τους όπως και η σκηνοθεσία.

Καταλήγοντας, θα τη πρότεινα σε οπαδούς του είδους για χαλαρή θέαση.

 

Τα "μάτια"

 

 

Στην εικόνα βλέπουμε την σχεδίαση από τους προβολείς των superbike της Ducati από το  1986 έως και σήμερα. Εντυπωσιακή η εξέλιξη αλλά θα μείνω στην 916 του 1994 για συναισθηματικούς λόγους. Μεγάλωσα διαβάζοντας για την 916, ήταν τόσο εντυπωσιακή για την εποχή της, αισθητικά αλλά και μηχανολογικά, που με έκανε να στρέψω το βλέμμα μου προς Ιταλία παρά την μακρόχρονη αγάπη μου για τις Ιαπωνικές κατασκευές.

Παρεμπιπτόντως, νομίζω έχει κουράσει η επιθετική σχεδίαση στα φώτα τόσο των μοτοσυκλετών όσο και των αυτοκινήτων. Όλα πλέον είναι σαν να είναι μονίμως νευριασμένα...

Ο βίσονας

 

Πάντα με εντυπωσίαζαν οι βίσονες. Μου δίνουν την εντύπωση ότι κρύβουν μια ανώτερη σοφία, μου αφήνουν μια αύρα μυστικισμού. Ίσως είναι η όψη τους ή το τεράστιο μέγεθος τους  καθώς οι βίσονες έχουν ύψος γύρω στα 2 μέτρα, μήκος έως 3,5 μέτρα και ζυγίζουν από 900 κιλά έως 1,2 τόνο! Ίσως, απλώς, να έχω επηρεαστεί από τη σειρά American Gods ή από το The Last Air Bender. Στο φάντασυ μυθιστόρημα που θα έγραφα, εάν είχα συγγραφικό ταλέντο, σίγουρα θα περιλάμβανα τον βίσονα σαν την ενσάρκωση κάποιου σοφού πνεύματος ή κάποιου δυνατού πλάσματος/θεού.

Ο πίνακας είναι της Elicia Edijanto.

Η ακτή

Ένας χρήστης, σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, από το οποίο δυστυχώς δεν κράτησα το λινκ για να γίνει αναφορά στη πηγή, περιέγραφε, με ποιητική διάθεση, πως θα ήθελε να είναι ο θάνατός του/της. Γράφει ότι θα ήθελε να πεθάνει σε μια ερημική ακτή και η παλίρροια αργά-αργά να καταπίνει το σώμα του/της, παρασύροντας το μέσα στη θάλασσα. Από την εικόνα που σχημάτισε το μυαλό μου λόγω αυτής της περιγραφής, μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση... μεγαλείου, πέρα από την αναπόφευκτη τραγικότητα που συνοδεύει η θωριά του θανάτου. Οπτικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο, κατά τη γνώμη μου, το πως η ύλη σου, μετά το τέλος, ενσωματώνεται, γίνεται μέρος της φύσης, του σύμπαντος, του όλου. Επομένως ίσως έτσι ο θάνατος είναι ένα τέλος (για τη μονάδα, το σώμα που διαλύεται) αλλά όχι το οριστικό τέλος για την ύλη από την οποία είσαι φτιαγμένος/η, για τα μόρια που σε συνέθεταν ως μια μοναδική ύπαρξη. Επιστρέφουμε εκεί από όπου ήρθαμε ή όπως πολύ όμορφα το περιγράφει ένας από τους καλύτερους μουσικούς της εποχής μας (ή μήπως εποχής μου;)... we are all made of stars.

Photo by Kikki Starr on Unsplash

Η ομίχλη

 

Όταν γυρίζω στο χωριό μου, βλέπω τα μέρη που έπαιζα μικρός, που έβγαινα βόλτες ως έφηβος και νομίζω ότι όλα αυτά έγιναν σε μια άλλη ζωή, ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που τα έζησε, ήταν κάποιος άλλος. Κάπου εκεί στα 35, φαίνεται μια ομίχλη να κρύβει τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής, να χάνονται για λίγο, να ξεθωριάζουν και στη θέση τους ν' ανθίζουν νέες αναμνήσεις κάποιου άλλου, κάποιου "μεγάλου", κάποιου "υπεύθυνου ενήλικα" που πληρώνει εφορία και λογαριασμούς ρεύματος. Εκείνος ο "νέος" συνεχίζει να τριγυρίζει μέσα στην ομίχλη μέχρι να τον φτάσουν τα χρόνια της λήθης. Κάποιες στιγμές βρίσκει ξέφωτα που δεν τα έχει μουσκέψει η ομίχλη, με καθαρό ήλιο και πετάει αναμνήσεις σαν χάρτινα πολύχρωμα αεροπλανάκια που ταξιδεύουν για λίγο στον αέρα, μετά πέφτουν στο νερό κι αρχίζουν να διαλύονται. Ο "μεγάλος" τα βλέπει και νιώθει όμορφα, παράξενα ή κι άσχημα. Μερικές φορές απλώς ενοχλείται που ταράζεται η γκρίζα ρουτίνα του. 

Photo by Dusan Adamovic on Unsplash