Κατά διαστήματα μου έρχεται μια ανάμνηση. Είμαι παιδί 8-9 ετών και κάθομαι σε έναν ξύλινο πάγκο που είχαμε στο κήπο του πατρικού μου. Κλείνω τα μάτια μου. Δεν θυμάμαι τι σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, μόνο τον παππού μου να με ρωτάει χαμογελαστός τι κάνω και να με επαναφέρει στη πραγματικότητα. Όταν μεγάλωσα πολλές φορές μου ερχόταν αυτή η μάλλον αδιάφορη αλλά τόσο έντονη ανάμνηση στο μυαλό. Σκεφτόμουν ότι θ' ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι σε εκείνο το σημείο.
Μήπως ότι ακολούθησε ήταν απλώς η φαντασία ενός παιδιού;
Όλα τα χρόνια που ήρθαν μετά ήταν απλώς ονειροπολήσεις κάποιου που κάθετε με κλειστά μάτια σε έναν ξύλινο πάγκο ενός μικρού κήπου;
Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου για πολύ ώρα, θα ακούσω πάλι τον παππού μου να με ρωτάει τι κάνω;
Όταν τ' ανοίξω, θα βρεθώ σε εκείνο ακριβώς το χωροχρονικό σημείο;
--
Photo by Annie Spratt on Unsplash
