Sunrise

Θα αλλάξουν φίλε αναγνώστη όλα, σαν την ανατολή του ηλίου σε ξεχασμένη παραλία, θα φωτίσει η ζωή μας, η στεγνή και παγωμένη, θα ζεσταθεί από τις πρώτες λωρίδες φωτός και θα ξεδιψάσουμε με την πρωινή υγρασία. Στη χώρα που δεν ξημερώνει ποτέ, θα ξημερώσει. Ο ήλιος θα βγει όταν όλοι τον θυμηθούμε και τον ζητήσουμε. Μπορεί να νιώθουμε ασφαλείς στις κρυψώνες μας, στο σκοτάδι αλλά σκέψου όλα αυτά που χάνουμε, που περνούν μπροστά από τα μάτια μας χωρίς να τα δούμε.

Θα ξημερώσει και θα φανούν οι ασκήμιες των μίζερων, των άσχημων, των ηλιθίων που αφήσαμε να κυβερνούν τη ζωή μας γιατί φοβηθήκαμε το σκοτάδι και γιατί το ζητήσαμε μέσα στην απόγνωση μας. Κι αυτό ήρθε και έμεινε, καπηλεύτηκε τα πάντα. Ακόμη και αυτή την ανατολή που ξεσηκώνει, προσπαθεί να την ταυτίσει με το έρεβος, το χάος, την ασχήμια, την αμορφωσιά, το μίσος. Ξέρω όμως ότι υπάρχει ένα μικρό κομμάτι στο πίσω μέρος της ψυχή σου που η αλήθεια δεν ξεθώριασε ακόμη. Όσο υπάρχει αυτό το μικρό πετραδάκι που σε "ενοχλεί", θα θυμάσαι αυτά που προσπαθούν να σε κάνουν να ξεχάσεις. Όσο υπάρχει το μέρος αυτό, η ελπίδα θα ζει, το φως δεν θα είναι μακριά.

Photo credit: Vince Alongi via photopin cc

Τέχνη

Τέχνη, τέχνη, τέχνη!

Μόνο αυτή μπορεί να μας σώσει, να μας ξυπνήσει. Ας τη βάλουμε στη ζωή μας. Σε κάθε μορφή. Άκουσε μουσική, παρακολούθησε θέατρο, πήγαινε σε συναυλίες, σε εκθέσεις, δες ταινίες, σειρές, διάβασε βιβλία, μπλογκς. Δεν είναι δύσκολο. Απλώς καθάρισε το δρόμο από τα σκουπίδια που σου βάζουν για να χαθείς και να γίνει το μυαλό σου κομπόστα με κίβδηλα ευτελή ανοσιουργήματα. Είναι εύκολο να βρεις την αληθινή τέχνη γιατί όσα σκουπίδια και να ρίξουν από πάνω της αυτή θα συνεχίσει να λάμπει για αιώνες, χιλιετίες.

Στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων πριν αρχίσει η παράσταση ακούγεται ένα ηχογραφημένο μήνυμα που καλεί τους θεατές να κλείσουν τα κινητά τους, τις φωτογραφικές μηχανές κτλ. Το μήνυμα τελειώνει λέγοντας:

"Καλή ψυχαγωγία".

Ακριβώς αυτό. Ψυχαγωγία. Αγωγή της ψυχής. Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Εγώ, εσύ, ο διπλανό σου. Και τότε θα γίνει καλύτερος ο κόσμος, θα δεις. Πες με αφελή, ονειροπόλο αλλά δεν θα πάψω να το πιστεύω μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής μου πάνω σε αυτόν το μικρό πλανήτη.

Ότι και να πεις, καλοκαίρι είναι

Και πάλι εδώ λοιπόν μετά από καιρό. Μετά από σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου.

Θετικές στα προσωπικά.

Αρνητικές στα επαγγελματικά καθώς δεν την παλεύω στη δουλειά. Σκατά. Θα μου πεις φίλε αναγνώστη, "δεν τους γαμάς αφού είσαι ευτυχισμένος στη προσωπική σου ζωή μετά από τον δυσκολότερο χειμώνα της ζωής σου". Κι εγώ αυτό προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου αλλά είναι δύσκολο όταν σου γαμάνε τη ψυχολογία. Όταν δεν σε υπολογίζουν, δεν εκτιμούν τον κόπο σου. Όταν δείχνουν να σε θεωρούν αφελή. Κουράστηκα να τα υπομένω όλα αυτά. Κουράστηκα να σχίζομαι στη δουλειά χωρίς καμία ανταπόκριση. Κουράστηκα να μετρώ τα πισώπλατα μαχαιρώματα συναδέλφων. Κουράστηκα να κοιτάω μπροστά και να μην βλέπω ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Ίσως να ήταν δικό μου λάθος που έμεινα τόσα χρονιά εκεί βλέποντας τι γίνεται. Επαναπαύτηκα στη σιγουριά του ταπεινού μισθού. Φοβήθηκα το ρίσκο να ψάξω να κάνω αυτό που αγαπώ. Τώρα το πληρώνω.

Μια συμβουλή θα δώσω στο παιδί μου: Κάνε αυτό που αγαπάς και μην ακούς κανέναν.

Σε άλλα νέα τώρα, πήγα Μάλαμα τη Τετάρτη στο κάστρο της Καβάλας και το ευχαριστήθηκα. Πραγματικά ο άνθρωπος είναι ιδανικός για συναυλία έξω σε κάστρα, παραλίες, ποτάμια, δάση. Καλοκαίρι, παγωμένες μπύρες και να χάνεται ο νους στα τραγούδια και τις μελωδίες του. Ανάσανε λίγο η ψυχή.

Τέλος, επιτέλους επισκευάστηκε το XT μετά από σχεδόν ένα μήνα σε συνεργεία. Και να είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα δεν θα το ανέφερα καν αλλά να έχει κολλήσει απλώς η τρόμπα του μπροστινού φρένου (με αποτέλεσμα να μένει μπλοκαρισμένος ο τροχός) και να μην μπορεί να το βρει κανείς από τους τρεις μαστόρους που το πήγα είναι τραγικό... Ο τέταρτος, με τη δεύτερη προσπάθεια και αφού μου πήρε ένα πενηντάρικο, το βρήκε και το έφτιαξε.

Μου έλειψε το ΧΤ και οι απογευματινές βόλτες στη παραλία ή στο δρόμο προς στο χωριό. Είναι και αυτό μια είδους ψυχανάλυση. Ο αέρας που σε χτυπά παίρνει μάλλον ένα μέρος από τη σκόνη που κατακάθεται και βρομίζει το μυαλό σου.

Τώρα που σιγά σιγά τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά θα αρχίσω να ασχολούμαι περισσότερο με το μπλογκ, όπως παλιά. Άλλωστε πολλές φάντασυ ιστορίες (καλές ή κακές) έχουν μείνει πολύ καιρό καταχωνιασμένες στα συρτάρια του νου και είναι κρίμα.

Τα λέμε.