Έρχεται μια στιγμή που μια μικρή αφορμή, ένα μικρό κόψιμο στην ψυχή σου από άνθρωπο μικροπρεπή ανοίγει πληγή και αρχίζει να τρέχει όλο το σκοτάδι της ψυχή σου έξω. Σε πλημμυρίζει. Δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Και μόνο πράγματα καθημερινά αλλά πολύτιμα μπορούν να σου δώσουν ανάσες. Το χαμόγελο της, η αστεία απορία του μικρού ανιψιού σου, η επίσκεψη στο παιδικό δωμάτιο σου, ο καφές με παλιό φίλο. Περνάνε όμως κι αυτά κι αρχίζεις να ψάχνεις πλέον με αγωνία τις λέξεις που θα απαλύνουν το κάψιμο στο στήθος σου γιατί λέξεις είναι θαυματουργές. Κρύβουν αρχαία σοφία κι αρχέγονη μαγεία. Είναι οι ιδέες που βρίσκονται στη σκιά τους αμόλυντες, αγνές, καθάριες. Είναι η πύρινη αλήθεια στην οποία τις βάπτισαν οι Πρώτοι Άνθρωποι.
Σκοτάδι. Φως. Παιχνίδι με τις λέξεις ή μήπως αυτές παίζουν μαζί μας; Ξέρουμε ότι όσο κι αν κρυβόμαστε από αυτές, όσο κι αν προσπαθούμε να τις παραποιούμε, αυτές θα ανατέλλουν σαν "φως που καίει" (που έλεγε κι ο αγαπημένος ποιητής) και η ουσία τους θα ορθώνετε μπροστά μας, καθρέπτης μαγεμένος, που θα σε ρωτάει:
Ακούς την βροχή;
Τέλος.
Τώρα βάλτε να ποιούμε.