"[...] Οι πιο επικερδείς ταινίες αυτού του καλοκαιριού προσφέρουν επιβεβαίωση της επιτυχίας του προγράμματος μαζικού παλιμπαιδισμού. Και τα παιχνίδια, τα κόμικς, οι γνωστοί φανταστικοί ήρωες είναι πιο σίγουρη επένδυση από τους κινηματογραφικούς σταρ και τους διάσημους σκηνοθέτες, αλλά και πιο εύκολο να ελέγχονται. Αλλά τα παραδείγματα ταινιών όπως οι «Δημόσιος κίνδυνος», «The Taking of Pelham 1 2 3» και ίσως του «Πεθαίνω στα γέλια» εκλαμβάνονται ότι σημαίνουν πως καλλιτέχνες σαν τους Ντένζελ Ουάσιγκτον, Τζον Τραβόλτα, Μάικλ Μαν, Τζόνι Ντεπ και Τζουντ Απάτοου δεν προσφέρουν τις ίδιες εγγυήσεις. Δεν έχει σημασία που ο «Δημόσιος κίνδυνος» έχει πάει αρκετά καλά ύστερα από μια αργή εκκίνηση ή που η δομή, το θέμα και ο τόνος του «Πεθαίνω στα γέλια» την κάνουν μια ενδιαφέρουσα ταινία, τελείως άσχετη με τις ανεγκέφαλες κωμωδίες του συρμού.
Τα νούμερα του box office δεν ψεύδονται, αλλά ούτε λένε όλη την αλήθεια. Οι αριθμοί καταγράφουν την ποσότητα των εισιτηρίων που αγοράστηκαν, δεν μπορούν όμως να καταγράψουν την ποιότητα της εμπειρίας. Το σύνολο των εσόδων δείχνει ότι σε πολλούς ανθρώπους αρέσει να πηγαίνουν στο σινεμά, όχι όμως ότι τους αρέσει αυτό που βλέπουν. Ωστόσο, ένα φιλμ που ο κόσμος θα πάει να δει, επειδή δεν έχει άλλη επιλογή, είναι ασφαλέστερο επιχειρηματικά από κάποιο άλλο που θα τον βάλει στον κόπο να σκεφτεί.
Από αυτή την άποψη, οι «Transformers 2» είναι παραδειγματικό φιλμ. Με μεγάλη επιδεξιότητα καταστέλλει τη σκέψη, την επιχειρηματολογία, την ευφυή ανταπόκριση. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας -εκτός από τα κοστούμια της Μέγκαν Φοξ, υποθέτω- είναι ότι κέρδισε σχεδόν 400 εκατ. δολάρια στις ΗΠΑ. [...]"
Αναδημοσίευση από την International Herald Tribune στη Καθημερινή της Κυριακής, 06/09/2009.