Ξύπνησα με φοβερό πονοκέφαλο σήμερα. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από τη τελευταία φορά που είχα hangover. Χθες το βράδυ πρέπει να ήπια άπειρες ρετσίνες... Το απαιτούσε(;) η περίσταση. Αρραβωνιάστηκε ένα καλός παιδικός μου φίλος. Παρεμπιπτόντως είναι ένα χρόνο μικρότερος από εμένα. Μήπως να αρχίσω να αγχώνομαι; Μπααα, μικρός είμαι ακόμη για τέτοια. :-)
Ωραίο το γλέντι του αρραβώνα, σε παραδοσιακούς σαρακατσάνικους ρυθμούς, με κλαρίνα, χορούς κτλ. Είδα πολλούς φίλους, φάγαμε καλά και ήπιαμε άφθονη χρυσαφένια ρετσίνα. Το κακό βέβαια ήταν πως μετά γύρισα σπίτι με το αυτοκίνητο αλλά η απόσταση ήταν μικρή (15 λεπτά) και με μηδενική κίνηση και φυσικά είχα ανοικτό το παράθυρο και μέγιστη ταχύτητα 80 χλμ/ώρα. Πάλι είναι επικίνδυνο αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Ωραίο το σημερινό πρωινό. Δεν έχει πολύ ζέστη. Είναι ό,τι πρέπει για βεράντα, φραπεδιά και διάβασμα. Και γράψιμο. Πρέπει επιτέλους να ανεβάσω τη συνέχεια της ιστορίας της United Fantasy... (Sorry Φ.τ.Ο. για την καθυστέρηση). Την έχω γράψει εδώ και καιρό αλλά δεν βρίσκω χρόνο να την περάσω στο PC (μου αρέσει να γράφω πρώτα χειρόγραφα, βοηθάει στη ροή της σκέψης). Μέχρι το βράδυ όμως θα την έχω ανεβάσει οπότε... stay tuned!
H συντροφιά των τριών θα συναντήσουν ένα ήρωα λίγο διαφορετικό... Αυτά, δεν δίνω άλλα spoiler.
Δεν έχει πρωτάθλημα αυτή τη Κυριακή. Ξενέρωμα! Εθνική Ελλάδος δεν μπορώ να βλέπω και ιδιαίτερα σε προκριματικούς αγώνες. Ευκαιρία να δω καμιά ταινία ή να αρχίσω να βλέπω τη πρώτη σεζόν Heroes που έχω κατεβάσει. Το πρώτο επεισόδιο, αν και έκανε μια κοιλιά σε κάποια φάση, ήταν καλό.
Τα λέμε.
Υ.Γ.: Αγαπημένο απόσπασμα από τον "Διθύραμβο του Ρόδου" του Άγγελου Σικελιανού.
Πλούτωνα-Διόνυσε, από Σε, απ’ τα βάθη
Τα σκοτεινά της γης σαν ανεβάζεις,
Θεία μαρτυρία της δύναμής Σου, το Άγιο
Το Κλήμα, που, ως βυζαίνει τα σκοτάδια
Της γης και πίνει απ’ τα ουράνια δρόσο,
Συνταιριάζει στις φλέβες του το σκότος
Με το φως σ’ αίμα πύρινο, δοσμένο
Την άγια Μέθη να κερνά απ’ το χέρι
Των θείων Μουσών, που η καθεμιά της στέκει
Κάθε σκαλί, για ν’ ανεβεί μαζί Σου
Στην κορυφή, κι αλλάζει τ’ όνομά της
Καθώς αλλάζει το δικό Σου; Κι έτσι,
Από μέθη σε μέθη, ο λογισμός μας
Κι οι αιστήσεις και το θάρρος μας κι η πνοή μας,
Κι από τον ένα Διόνυσο στον άλλο,
Ξάφνου ανεβαίνουμε, ως που πια δε φτάνει
Τ’ άγιο Κρασί, τι ανοίγεται στο νου μας
Η ανάπνια, που όλα πια τα σμίγει σ’ Ένα