Αγαπητοί αναγνώστες και φανατικοί θαυμαστές μου δηλώνω υπεύθυνα ότι τα έχω παίξει. Δεν αντέχω άλλο. Φταίει το καλοκαίρι και η ζέστη; Το Lost; Οι πρόσφατες αποτυχίες που είχα σε διάφορους τομείς; Το ότι όλα είναι μονότονα; Το μόνο που έχει αλλάξει γύρω μου τον τελευταίο καιρό είναι το φόντο της οθόνης του κινητού μου (ούτε καν του pc!).
Κάποτε μια φίλη μου είπε πως νιώθω έτσι γιατί προτιμώ τη ζεστασιά και την ασφάλεια της βολής μου από τον παγωμένο αλλά καθαρό αέρα του ρίσκου. Δεν ξέρω ίσως να είναι αυτό. Όμως τόλμησα και ρίσκαρα αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Δεν το μετάνιωσα όμως πάλι κατέληξα να μείνω με ένα τεράστιο μηδέν να με ακολουθεί σαν σκιά. Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Έχω βαρεθεί τα πάντα... Μπορώ να συνεχίσω για αιώνες να γράφω σε αυτό το ποστ αυτολύπησης αλλά θα προτιμήσω να συνεχίσω με τους στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου:
Σβήνω τα χνάρια μου δεν θα με βρείτε
ότι κι αν είπα θα το πάρω και θα φύγω
ότι κι αν έκανα δεν εξηγείται
κι απ' την αλήθεια μου την νύχτα ξετυλίγω
Σβήνω τα φώτα μου να δω πως άρχισα
τα ποιο καλά παιδιά πιστεύουν παραμύθια
γυρνάω στα πρώτα μου σε κείνα που άφησα
βλέπω ένα όνειρο που κόβει σαν αλήθεια
Φρόνιμα κούκλα μου λέω στην ψυχή μου
όλα θα γίνουν όπως τα 'χουμε σχεδιάσει
στο φως θα γίνεσαι ξανά δική μου
και στο σκοτάδι θα σε χάνω μες τα δάση
Τους φόβους ξέμαθα σε κύκλους κλείνομαι
δεμένο πάνω μου το ψέμα της ζωής μου
στα φώτα έμαθα σκιά να γίνομαι
ξένο καράβι μιας θάλασσας δικής μου
Όμως το ψέμα μου τα βράδια λύνεται
παίρνει ζωή απ΄ τη ζωή γίνεται αλήθεια
τι κι αν το αίμα μου κρασί δεν γίνεται
σκοτώνουν τα όνειρα όταν γίνονται συνήθεια