Άδεια πλατεία

Αυτή θα ήταν η καλύτερη playlist που είχε ετοιμάσει. Ήταν σίγουρος γι' αυτό. Σκεφτόταν τα τραγούδια όλη μέρα στη δουλειά. Άρχισε να την ακούει καθώς περπατούσε στην έρημη πλατεία. Μια στιγμή, δεν θα έπρεπε να ήταν γεμάτη κόσμο; σκέφτηκε. Υπήρχαν μόνο πολύχρωμα μπαλόνια που χανόταν στον νυχτερινό ουρανό, αφημένα από χέρια αόρατα, κι ένας σκύλος που τον κοιτούσε με περιέργεια. 

"Δεν σε περιμένει κανείς εδώ" του είπε ο σκύλος. 

"Το ξέρω" απάντησε εκείνος κι έκανε να φύγει αλλά τελικά στάθηκε ακίνητος. Κοίταξε το σκύλο. Έμοιαζε να είναι το μόνο έγχρωμο αντικείμενο σε μια γκρίζα φωτογραφία.

"Είσαι σκύλος, δεν θα έπρεπε να μιλάς, μόνο να γαβγίζεις", είπε σχεδόν ψιθυριστά.

"Κι εσύ είσαι άνθρωπος δεν θα έπρεπε να σκέφτεσαι, μόνο να καταναλώνεις," απάντησε ο σκύλος, σαφώς θιγμένος από τη παρατήρηση του Κ.

Ο Κ. κατάλαβε ότι πρόσβαλε τον σκύλο και σκέφτηκε να ζητήσει συγνώμη. Τελικά όμως το θεώρησε παρανοϊκό όλο αυτό κι άρχισε να περπατάει. Ανέβασε κι άλλο την ένταση του iPhone. Έπαιζε η νέα playlist που είχε ετοιμάσει με φροντίδα περισσή κι αφού είχε επισκεφθεί όλα τα χιπστερ-ο-μπλογκ και σάιτ. Κι αυτή του φάνηκε βαρετή. Άλλαζε τις playlist σχεδόν καθημερινά. Δεν άντεχε να τις ακούσει ως το τέλος, ούτε για δεύτερη φορά.

"Όσο και ν' αυξήσεις τον θόρυβο ποτέ δεν θα πάψεις ν' ακούς τον "θόρυβο" που υπάρχει μέσα σου", παρατήρησε ο σκύλος που τον ακολουθούσε από πίσω.

"Α, εκτός του ότι μπορείς και μιλάς, φιλοσοφείς επίσης." 

"Φυσικά, δεν θα υπήρχε λόγος να μου δοθεί η δυνατότητα της ομιλίας αν δεν είχα κάτι να πω." είπε ο σκύλος με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.

Δεν απάντησε. Ο σκύλος είχε όρεξη για κουβέντα αλλά ο Κ. βαριόταν. Περπατούσαν για αρκετή ώρα. Έφθασαν τελικά σε ένα λόφο και καθίσαν και οι δύο κάτω από ένα δέντρο που σιγοτραγουδούσε στίχους παλιούς, ξεχασμένους. Μπροστά τους απλωνόταν η πεδιάδα και μετά η σκοτεινή θάλασσα. Στο κέντρο της πεδιάδας υπήρχε το παλιό εργοστάσιο με χιλιάδες φώτα αναμμένα και με τεράστιες καμινάδες που ξερνούσαν καπνούς. Έμοιαζε σαν μαγική πολιτεία με όλα αυτά τα λαμπάκια από εκείνο το σημείο. Προτίμησαν όμως να παρατηρήσουν τ' αστέρια απ' το να χαζεύουν το εργοστάσιο. Ένα αναπάντητο ερώτημα είχε καρφωθεί στις σκέψεις και των τριών, του Κ., του σκύλου και του δένδρου:

Άραγε υπήρχαν κάποιοι άλλοι, σε ένα από αυτά τ' άστρα, που καθόταν σε ένα λόφο και κοιτούσαν τον δικό τους νυχτερινό ουρανό;

Επαφίεται

Άρθρο 120 στου Συντάγματος.

[φωτογραφία: I. Skordopoutsoglou]  

Μια καλή μέρα για το ποδόσφαιρο

Όταν κερδίζεις με χαρακτηριστική άνεση τον τελικό του Champions League απέναντι στη Man. Un., κλείνεις τα στόματα και των τελευταίων που διαφωνούν στο προφανές. Αυτή η Barcelona είναι η καλύτερη ομάδα της εποχής μας και μια από τις σπουδαιότερες ομάδες από καταβολής ποδοσφαίρου (ίσως και η σπουδαιότερη!). Θα μιλούμε γι' αυτήν στα εγγόνια μας.

Επίσης, αγαπητοί εραστές του παρελθόντος, το αιώνιο δίλημμα Πελέ ή Μαραντόνα, έγινε πλέον τρίλημμα: Πελέ, Μαραντόνα ή Μέσι;

Més que un club*.

*Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος.

Αγανακτισμένοι

25/05/2011 Σύνταγμα, Αθήνα, Ελλάδα.

[φωτογραφία: Βικτωρία Μαζεμένου]

Αριδαία

 

 

Περιοχή Λουτράκι.

Το μανιφέστο των Ισπανών διαδηλωτών

Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν εσάς: τους ανθρώπους, που ξυπνούν κάθε πρωί για να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Οι άνθρωποι, που δουλεύουν σκληρά κάθε ημέρα για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον για τους γύρω τους.

Μερικοί από μας θεωρούνται προοδευτικοί, άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί από εμάς πιστεύουν στο Θεό, μερικοί όχι. Μερικοί από εμάς έχουν σαφώς καθορισμένες ιδεολογίες, άλλοι είναι απολιτίκ, αλλά είμαστε όλοι ανήσυχοι και εξοργισμένοι για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές που βλέπουμε γύρω μας: τη διαφθορά ανάμεσα σε πολιτικούς, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, αφήνοντας μας αβοήθητους, χωρίς φωνή.

Αυτή η κατάσταση έχει γίνει κανονικά, μια καθημερινή ταλαιπωρία, χωρίς ελπίδα. Αλλά αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα πράγματα, ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία μαζί. Ως εκ τούτου,υποστηρίζουμε ότι:

Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων.

Αυτά είναι αναφαίρετες αξίες που πρέπει να ισχύουν στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, καθώς και τα δικαιώματα των καταναλωτών για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.

Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Η δημοκρατία ανήκει στο λαό το οποίο σημαίνει ότι η κυβέρνηση αποτελείται από κάθε έναν από εμάς. Ωστόσο, στην Ισπανία, τα περισσότερα μέλη της πολιτικής τάξης δεν μας λαμβάνουν καν υπόψη. Οι πολιτικοί θα πρέπει να μεταφέρουν τη φωνή μας στα θεσμικά όργανα, διευκολύνοντας την πολιτική συμμετοχή των πολιτών μέσω άμεσων καναλιών, κάτι που θα προσφέρει το μεγαλύτερο όφελος για την ευρύτερη κοινωνία. Ο ρόλος τους είναι να πλουτίσουν και να ευημερούν εις βάρος μας, που είμαστε απλοί θεατές της δικτατορίας των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων που έχουν στην κατοχή τους στην εξουσία μέσω του δικομματισμού των PP & PSOE.

Η επιθυμία για εξουσία και η συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε.Το πεπαλαιωμένο και αφύσικο οικονομικό μοντέλο ωθεί την μηχανή της κοινωνίας σε έναν συνεχόμενο κύκλο όπου οι λίγοι πλουτίζουν και οι πολλοί γίνονται φτωχότεροι. Μέχρι την κατάρρευση.

Η θέληση και ο σκοπός του ισχύοντος συστήματος είναι η συσσώρευση του χρήματος, όχι όσον αφορά την απόδοση και την ευημερία της κοινωνίας. Σπαταλώντας πόρους, μολύνοντας τον πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και δυσαρεστημένους πολίτες.

Οι πολίτες είναι τα γρανάζια μιας μηχανής σχεδιασμένης για να εμπλουτίσει μια μειοψηφία η οποία δεν αφορά τις ανάγκες μας. Είμαστε ανώνυμοι, αλλά χωρίς εμάς τίποτε από αυτά δεν θα υπήρχε, γιατί εμείς κινούμε τον κόσμο.

Αν ως κοινωνία δεν μάθουμε να εμπιστευόμαστε το μέλλον μας, ζώντας σε μια ανεξέλεγκτη οικονομία η οποία δεν επιστρέφει ποτέ τον παραγόμενο πλούτο στους περισσότερους, δεν θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε τις αδικία απ’ την οποία υποφέρουμε.

Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω από τους ανθρώπους, ας τα φέρουμε στην υπηρεσία των ανθρώπων. Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα. Δεν είμαι ένα προϊόν αυτού που αγοράζω, του λόγου για τον οποίο το αγοράζω, ούτε αυτού από τον οποίο το αγοράζω.

Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.

Νομίζω ότι μπορώ να τα αλλάξω.

Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.

Γνωρίζω ότι μαζί μπορούμε. Γνωρίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.

Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.

[εικόνα: Σ. Δερβενιώτης]

Όχι απόψε αγάπη μου

Χαθήκαμε. Δέκα μέρες χωρίς ποστ; Δεν θα ξαναγίνει. Καλά μπορεί και να ξαναγίνει. Σας έλειψα; Μάλλον όχι. Στο διαδίκτυο δεν μπορείς να κάνεις τέτοιες ερωτήσεις. Όλα είναι πολύ πιο σχετικά. Ο χρόνος, οι συνήθειες, η σχέση αναγνώστη & μπλογκ. Οτιδήποτε μπορεί να ξεχαστεί σε μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι να κάνεις κλικ στο επόμενο link. Παρόλα αυτά έχω πολλά στο μυλαό μου να γράψω αλλά... όχι απόψε αγάπη μου, άρχισα το πλέξιμο. 

Μόλις είδα αυτή τη φωτογραφία μου στάθηκε αδύνατο να μην μπω στο πειρασμό να την ανεβάσω στο μπλογκ. Είναι στιγμές που αυτός ο κόσμος μου φαίνεται τόσο εξωπραγματικός, σαν να τον παρακολουθώ από μια άλλη διάσταση, από ένα άλλο σύμπαν.

[photo by kitschy living]

6

Όλα έχουν ειπωθεί. Λόγια θριάμβου και θαυμασμού μοιάζουν ανεπαρκή πλέον για να περιγράψουν το μεγαλείο του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Ο θρόνος της μπασκετικής Ευρώπης είναι το σπίτι του.