Είναι η “Πριγκίπισσα Μονονόκε” του Χαγιάο Μιγιαζάκι η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων; Αυτό σκεφτόμουν όταν την (ξανά-) έβλεπα πρόσφατα με αφορμή του γεγονότος ότι το Netflix απέκτησε τα διακαιώματα της φιλμογραφίας του σπουδαίου Ιάπωνα δημιουργού και πλέον είναι διαθέσιμη με ελληνικούς υπότιτλους.
Ένα χωριό της φυλής Εμίσι, στη μεσαιωνική Ιαπωνία, δέχεται επίθεση από έναν δαίμονα. Ο Ασιτάκα, ο τελευταίος πρίγκιπας των Εμίσι, τον σκοτώνει πριν φτάσει στο χωριό αλλά τραυματίζεται στο δεξί χέρι από τη κατάρα του δαίμονα η οποία του δίνει υπεράνθρωπη δύναμη αλλά ταυτόχρονα, αργά-αργά, εξαπλώνεται σε όλο το σώμα του μέχρι να τον σκοτώσει. Οι συγχωριανοί του ανακαλύπτουν ότι ο δαίμονας ήταν στη πραγματικότητα ο ετοιμοθάνατος Θεός-Αγριογούρουνο Νάγκο ο οποίος είχε χτυπηθεί από από μια μικρή σιδερένια σφαίρα. Έτσι ο Ασιτάκα αποφασίζει να ταξιδέψει δυτικά, από όπου ήρθε ο Νάγκο, προσπαθώντας να βρει μια γιατρειά. Μετά από περιπέτειες καταλήγει στο Μεγάλο Δάσος των Πνευμάτων όπου κατοικεί ο Θεός-Ελάφι που δίνει τη ζωή. Επίσης εκεί θα βρει τη Θεά-Λύκαινα Μόρο που στην αγέλη της μεγάλωσε και έναν άνθρωπο που βρήκε μωρό, τη Σαν, που είναι γνωστή ως πριγκίπισσα Μονονόκε που σημαίνει πριγκίπισσα των πνευμάτων. Επίσης στη πορεία θα ανακαλύψει ότι στο χωριό Ταράμπα, που συνορεύει με το Μεγάλο Δάσος, οι άνθρωποι κατασκευάζουν τα όπλα που ρίχνουν σιδερένιες σφαίρες σαν και αυτή που τραυμάτισε τον Νόγκο και τον μετέτρεψε σε δαίμονα. Η συνέχεια στις οθόνες σας.
Θεωρώ ότι η ταινία είναι ένα αριστούργημα τόσο εικαστικά όσο και σεναριακά. Η σχεδίαση του Μιγιαζάκι είναι σχεδόν ονειρική, υπερβατική, ειδικά όταν “βρισκόμαστε" στο Μεγάλο Δάσος των Πνευμάτων. Τα οικολογικά και αντιπολεμικά μηνύματα τα περνάει χωρίς να σου κουνάει το χέρι, έχοντας πάντα μια ουμανιστική προσέγγιση.
Trailer: https://youtu.be/4OiMOHRDs14