Μεγαλώνοντας, λένε, αρχίζεις να καταλήγεις στο τι θέλεις από τη ζωή σου, οι επιλογές σου να είναι συνειδητές, μακροχρόνιες, είσαι πιο σταθερός στις απόψεις σου, ίσως και λίγο πιο συντηρητικός. Επίσης δεν έχεις την ίδια υπομονή για πράγματα που σε χαλάνε.
Σίγουρα υπάρχει, πλέον, μια τάση για πιο σταθερά βήματα, οι αλλαγές δεν σε εξιτάρουν όπως όταν ήσουν νεότερος. Για παράδειγμα πλέον έχω εγκαταστήσει την έκδοση LTS (Long Term Support) του Ubuntu που αναβαθμίζεται κάθε 2 χρόνια και όχι τις εκδόσεις που αλλάζουν κάθε εξάμηνο. Βέβαια, ακόμη δεν έχω καταφέρει να καταλάβω ποιες επιλογές ήταν πράγματι δικές μου και ποιες απλά ήταν "πρέπει" που άφησα να με παρασύρουν όπως τα φύλλα που πέφτουν στο ποτάμι που κυλάει δίπλα στο δέντρο. Εγκατέστησα το Ubuntu επειδή μου άρεσε ή μήπως απλώς επειδή είναι πιο δημοφιλής Linux διανομή; Παράλληλα δεν έχω την υπομονή να ψάχνω λύσεις σε προβλήματα που παρουσιάζουν διάφορα προγράμματα που έχω εγκαταστήσει. Διαγραφή και πάμε γι' άλλα... ή αν δεν βρίσκω αξιόπιστα εναλλακτικά σταματώ να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο είδος εφαρμογών. Ευτυχώς οι περισσότερες open source εφαρμογές είναι πλέον αρκετά αξιόπιστες.
Μια στιγμή, ήθελα να αμπελοφιλοσοφήσω για το γεγονός πως φτάνω τα σαράντα και κατέληξα να παρουσιάζω διανομές Linux!
Πάμε πάλι. Μεγαλώνοντας η φάση, απέναντι στις κακοτοπιές της ζωής (πάντα ήθελα να γράψω αυτή τη φράση), γίνεται Fuck. That. Shit. Δεν χρειάζεται περισσότερο ανάλυση. Αν αυτό το κείμενο δεν βγάζει νόημα είναι επειδή τίποτα δεν βγάζει νόημα όσο κι αν μεγαλώσεις...