Δεν ξέρεις που είσαι. Δεν γνωρίζεις που πας. Δεν θυμάσαι από που ξεκίνησες. Όμως συνεχίζεις να περπατάς. Στο ίδιο μονοπάτι. Ίσως από συνήθεια. Ίσως σου προσφέρει ασφάλεια. Η ομίχλη δεν σε αφήνει να δεις πέρα από λίγα βήματα γύρω σου. Δεν ξέρεις τι υπάρχει παρά μόνο όταν φτάσεις.
(Το μονοπάτι φαίνεται σταθερό).
Τι υπάρχει όμως πέρα από αυτό; Αυτή η καταραμένη ομίχλη δεν φεύγει. Δεν θα εξαφανιστεί ποτέ. Είναι η ουσία από την οποία είσαι κι εσύ φτιαγμένος. Αυτή όμως είναι αιώνια. Εσύ... όχι.
Παραπομπές:
Photo by Micheal W. Wilson