Κι εγώ που νόμιζα ότι το σωφρονιστικό σύστημα είναι για σωφρονίζει και όχι για να εκδικείται. Κάποιος αστυνομικός δολοφόνησε τον φίλο του ο οποίος ξεψύχησε στα χέρια του. Αυτό σε ηλικία 16 χρονών. Από αντίδραση πήρε μέρος σε ένοπλη ληστεία τραπέζης, μέλος οργάνωσης, και το πλήρωσε. Το πληρώνει ευρισκόμενος στη φυλακή. Δεν ζήτησε ν' αποφυλακιστεί, ζήτησε να συνεχίσει τις σπουδές του μέσα από τη φυλακή. Είναι διατεθειμένος να πεθάνει για τα πιστεύω του. Αυτό μας ενοχλεί και τον χλευάζουμε, μας κάνει να ντρεπόμαστε και τον ταπεινώνουμε. Είναι όμως ένας καθρέπτης που μπαίνει απέναντι σε εμάς τους νοικοκυραίους που περπατάμε με σκυμμένο το κεφάλι. Κι αυτό το τρέμουμε.
Ένας φίλος με ρώτησε αν πρέπει να κάνουμε ήρωες κάποια παιδάκια που την είδαν αναρχικοί της πλάκας. Μας λείπουν, είναι αλήθεια, οι ήρωες, κάποια σύμβολα για να πιστέψουμε, οι αιτίες για σηκωθούμε από τον καναπέ. Δεν γνωρίζω αν ο Ρωμανός αξίζει να θεωρείται ήρωας, δεν ξέρω να θέλει και ο ίδιος να είναι σύμβολο. Σίγουρα όμως είναι ότι πιο κοντινό έχουμε σε κάτι τέτοιο στην εποχή μας που όλοι ενδιαφερόμαστε για το τομάρι μας και μόνο.