 |
| photo: turqoise monkey |
Ωραίες οι φωτογραφίες με γαλάζιες και σμαραγδένιες θάλασσες αλλά η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που βλέπεις αργά τη νύχτα όταν έχει πανσέληνο. Πιο μαύρη από το σκοτάδι και με την ασημένια λεπίδα από το φως το φεγγαριού να τη κόβει στα δύο. Έχω τη τύχη να τη παρατηρώ από το μπαλκόνι μου. Μου θυμίζει άβυσσο, μια απόκοσμη εικόνα τραβηγμένη από κάποιο μακρινό και έρημο πλανήτη. Αυτό το αίσθημα το επιτείνει η σιωπή της νύχτας. Παράλληλα νιώθεις πως κάτι υπάρχει εκεί έξω και σε παρατηρεί, σε εξετάζει, σε κάνει ένα εκατομμύριο κομμάτια και μετά σε ενώνει ξανά αφού έχει δει την ουσία σου, αυτά τα λίγα γραμμάρια του είναι σου. Και δεν σε κρίνει. Απλώς σε κοιτάει.