 |
| Photo by Shyb |
Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου αποφάσισα να κάνω αυτό που έχω δει σε τόσες αμερικάνικες ταινίες και σειρές. Να βρω μια ευχάριστη μνήμη και να ανατρέχω εκεί όταν οι σκέψεις μου πήγαιναν να με τρελάνουν. Ένα happy place.
Σχεδόν αυτόματα μου ήρθε μια σκηνή. Μάιος, ζεστός καιρός, ήλιος να λούζει τα πάντα, σε μια καφετέρια -που πλέον δεν υπάρχει-, εκεί γύρω στις 11:00 με 12:00 πρωί, τρεις τελευταίες ώρες κενό λόγω ασθένειας καθηγητή ή λόγω στάσης εργασίας τους, να κάθομαι με φίλους παιδικούς, με συμμαθητές. Η καφετέρια ήταν ένα παλιό διώροφο σπίτι με μεγάλη αυλή, στρωμένη με πέτρα, παντού λουλούδια και δέντρα και ανάμεσα μικρά τραπεζάκια.
Το φως. Αυτό το φως. Ένιωθα να με ζεσταίνει κάθε φορά που θυμόμουν. Σαν σε φίλτρο του ίνσταγκραμ. Το ένιωθα στο πρόσωπο μου. Οι αχτίδες του κατάφερναν να ταξιδέψουν μέσα στα χρόνια και να φτάσουν εδώ, τώρα, να ζήσουν ξανά για μερικές στιγμές.