Today I will do nothing

Picture by Grant Snider

Noah

Ακόμη προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου για το φιλμ του Αρονόφσκι. Τι ήταν αυτό το πράγμα του είδα; Ο Νώε σε νέες φάντασυ περιπέτειες. Πέτρινοι άγγελοι που τον βοηθούν να χτίσει τη κιβωτό (μου θύμισαν τα Εντ από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών), ο Μαθουσάλας με μαγικές ικανότητες, δέρματα φιδιών από την Εδέμ, βιομηχανική επανάσταση στον προ κατακλυσμού κόσμο, ο Νώε γίνεται Αβραάμ κ.α. Εκεί που πραγματικά ξενέρωσα ήταν όταν αρχίζει να διηγείται την δημιουργία της ζωής κι ενώ ακολουθεί μια επιστημονική προσέγγιση (Big Bang, εξέλιξη των ειδών κτλ) ξαφνικά πετάει στο τέλος ένα "και ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα". WTF!

Προσπάθησε να τους ευχαριστήσει όλους και τελικά δεν κέρδισε κανέναν.

Επίσης δεν βρήκα κανένα νόημα σε όλο αυτό το... πράγμα. Δηλαδή δημιούργησε το Noah για να μας δείξει τις συνέπειες της οικολογικής καταστροφής; Ok... Προσπερνώ το οικογενειακό δράμα που εξελίσσεται μέσα στη κιβωτό αλλά και τον ένα γιο που ήταν μέσα στα νεύρα γιατί συνειδητοποίησε ότι δεν θα έχει γκόμενα μετά τον κατακλυσμό (δεν πήραν κορίτσια στη κιβωτό εκτός την Έμμα Γουότσον η οποία την καπάρωσε ο άλλος αδερφός). Παράλληλα ο κακός τη παρέας ήταν βγαλμένος από b-movie των 80's.

Στο τέλος θα αναφέρω και το θετικό του φιλμ που δεν ήταν άλλο από την εικαστική απεικόνιση του παλαιού, προ κατακλυσμού, κόσμου.

[πληροφορίες]

Ξέρω

Winter is coming by korpi

(Μου αρέσουν τα ελάφια γιατί το βλέμμα τους μου δημιουργεί την αίσθηση ότι γνωρίζουν τα πάντα αλλά υπομένουν τη θνησιμότητα τους λόγω χαρακτήρα). 

Gravity

Δεν έχω 'δει όλες τις ταινίες που είναι υποψήφιες για όσκαρ αλλά το Gravity σίγουρα αξίζει να κερδίσει ένα.

Ο τρόπος που καταφέρνει ο Κουαρόν να σκηνοθετήσει τη προσπάθεια ενός αστροναύτη να επιβιώσει στο κενό του διαστήματος είναι συγκλονιστικός. Πλάνα που σου κόβουν την ανάσα λόγω ανεπανάληπτης εικονογράφησης της ομορφιάς του πλανήτη μας αλλά και λόγω της άηχης έντασης των σκηνών. Ρισπέκτ στη Σάντρα Μπούλοκ, δίνει τη καλύτερη ερμηνεία τής καριέρας της και δεν της το είχα (επηρεασμένος από τα πολλά χαζοκομεντί που έχει πρωταγωνιστήσει).

Έπιασα τον εαυτό μου να σφίγγω κι εγώ τα χέρια μου σε σκηνές που η πρωταγωνίστρια προσπαθούσε να γραπωθεί από κάπου για να μην χαθεί στο απέραντο σύμπαν. Ένιωθα την απελπισία της όταν έβλεπε τη γη, εκεί, δίπλα της, κι αυτή να μην μπορεί να κάνει τίποτα για να τη φτάσει. Τέλος ήθελα να χειροκροτήσω στις τελευταίες σκηνές του φιλμ στη λίμνη και τον παραλληλισμό που κάνει για την εξέλιξη των ειδών.

Αναμφισβήτητα μια, μελλοντικά, κλασσική ταινία του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Παρελθόν

"Εξήντα τα εκατό της αγοράς κατέχουν τα scooter, τριάντα τα παπιά. Η μοτοσικλέτα κυμαίνεται από 8-10 τα εκατό. Αυτή είναι η αγορά δικύκλου στην Ελλάδα του 2013. Ο κόσμος πείστηκε πως η μοτοσικλέτα ανήκει είτε στα υψηλά εισοδήματα, είτε στο παρελθόν." [πηγή]

Είναι οι μοτοσυκλετιστές οι τελευταίοι ρομαντικοί των δρόμων; Είναι τα απομεινάρια μια άλλης εποχής; Όταν γράφω μοτοσυκλετιστές δεν εννοώ απλώς του κατόχους δικύκλων. Εννοώ αυτούς που οδηγούν και νιώθουν τις ενδορφίνες να παράγονται κατά ρυπάς, είτε είναι πάνω σε ένα σούπερ ντούπερ RR εκατοντάδων ίππων είτε σε ένα ταπεινό Kawasaki ER500 ;-). Ό,τι κι αν είναι, νιώθω χαρά να λέω ότι ανήκω κι εγώ σε αυτούς.

Στη φωτογραφία είναι το Kawasaki KX του 1973.