Σε ένα μικρό χωριό βόρεια της Φλώρινας, τις νύχτες που οι άνθρωποι κοιμούνται και οι ψυχές των νεκρών επισκέπτονται τα σπίτια που ζούσαν, ένα πεύκο βγάζει τις ρίζες του από τη γη και κατεβαίνει τον λόφο του παλιού νεκροταφείου για να συναντήσει τους φίλους. Μάλιστα μερικές φορές ξυπνάνε τους ανθρώπους με τις φωνές και τα γέλια τους ή και το κλάμα τους. Το πεύκο διηγείται τις ιστορίες των νεκρών. Πριν, όμως, η πρώτη ακτίνα του ήλιου τρυπήσει τον μαύρο ουρανό, πάντα επιστρέφει στο καθήκον του, στη θέση του ως φύλακας των νεκρών.