Και, που λες, η αόρατη φυλακή που είσαι κλεισμένος είναι η πιο ύπουλη. Σου δίνει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και αυτό είναι κάτι που σε κατατρώει από μέσα σιγά - σιγά, αθόρυβα, χωρίς πόνο αλλά με ένα μούδιασμα της ψυχής σου μέχρι που αρχίζεις να νιώθεις τη μέγγενη της μουντής καθημερινότητας, της αδιάφορης δουλειά σου, των πεζών ασχολιών που αντί ν' αποτελούν μια μικρή αναγκαία παρένθεση καταλήγουν να είναι η ζωή σου. Και μόνο τότε ξυπνάς ένα πρωί και είσαι 40 και δεν ξέρεις τι στο διάολο κάνεις, που βρίσκεσαι και γιατί νιώθεις τον εαυτό σου να σε παρακολουθεί από ψηλά ειρωνικά, απογοητευμένος κι αγέλαστος.
Ώσπου μια ακτίνα ήλιου -που με θράσος ξεπερνά το εμπόδιο του παραθυρόφυλλου- σε ξυπνά ένα πρωινό Σαββάτου, ώσπου ένα χαμόγελο της σε άσχετη στιγμή, ένα τραγούδι από τα παλιά, μια συναυλία του Αλκίνοου, μια ταινία, ώσπου ένα κιτρινισμένο βιβλίο του Σαμαράκη που κρατάς από παιδί στο βάθος του ραφιού, πέφτει στο πάτωμα και το ρουφάς όλο με μια ανάσα, ώσπου μια μοτοσυκλέτα σε προσπερνά με ταχύτητα στην εθνική ενώ εσύ στρίβεις στην έξοδο για να πας στη δουλειά -στη δική σου Μόρντορ- και αυτή σου βγάζει τη γλώσσα καθώς χάνεται στον πρωινό ορίζοντα.
Και τότε ξυπνάς για λίγα δευτερόλεπτα, αντιλαμβάνεσαι το Matrix στο οποίο είσαι δεμένος. Πονάς αλλά νιώθεις και μια ανακούφιση, νιώθεις ζωντανός και θέλεις να χρησιμοποιήσεις αυτή την απαγορευμένη λέξη των καιρών μας: Ευτυχισμένος. Έστω και για λίγα δευτερόλεπτα και αυτό είναι κάτι.
[εικόνα: "The Punisher" by Dave Johnson]