Το προηγούμενο Σάββατο παρακολούθησα τη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων (Καβάλα). Τραγούδησαν οι Νατάσα Μποφίλιου και ο Γιάννης Χαρούλης. Είχε αρκετό κόσμο. Ομολογώ πως δεν είμαι οπαδός του συγκεκριμένου μουσικού ρεύματος αλλά η βραδιά ήταν εξαιρετική και με έκανε ν' αναθεωρήσω τη γνώμη που είχα.
Μου έμεινε όμως ειδικά ένα τραγούδι χαραγμένο στη μνήμη. Το τραγούδησε πρώτη η Βίκυ Μοσχολιού. Είναι το "Νυν και αεί" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και -φυσικά- σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Ακούστε το από τη τεράστια αυτή ερμηνεύτρια:
Η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν όταν το τραγούδησε η Νατάσα Μποφίλιου:
Ίσως η καλύτερη φωνή της νέας γενιάς και μαζί μια αχτίδα ελπίδας ότι δεν έχουν χαθεί όλα στον βούρκο της μετριότητας. Respect κα Μποφίλιου!
Και λίγα λόγια για το τραγούδι. Ο στίχοι του αναφέρονται στη γερμανική κατοχή όπου οι Έλληνες προδότες κατέδιδαν τους αγωνιστές συμπατριώτες τους χαράζοντας το παράθυρο των σπιτιών τους. Στη συνέχεια όσοι είχαν συλληφθεί εκτελούνταν στη Κοκκινιά ενώ οι καταδότες (αν δεν είχαν τη τύχη που αναφέρεται στο τραγούδι) γινόταν σεβαστά πρόσωπα της μεταπολιτικής κοινωνίας (βιομήχανοι, μεγαλοέμποροι και ποιος ξέρει ίσως και βουλευτές ή φίλοι βουλευτών...).
Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη
και μια βραδιά σαν τα θεριά σε πήραν απ' το σπίτι.
Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά
είδα το μπόγια να περνά και το φονιά
γύρευα χρόνια μες στον κόσμο να τον βρω
μα περπατούσε με το χάρο στο πλευρό.
Νυν και αεί μες στη ζωή σε είχα αραξοβόλι
μα μιαν αυγή στη μαύρη γη σε σώριασε το βόλι.
Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά
είδα το μπόγια το ληστή και το φονιά
του 'χανε δέσει στο λαιμό του μια τριχιά
και του πατάγαν το κεφάλι σαν οχιά.
Σας δημοιουργεί μήπως οικία συναισθήματα; Κι εμένα...
Περίεργο.