 |
| Photo: Catch Lights by Sideshowsito |
Διαβάζω το βιβλίο της Ζέιντ Σμιθ με τίτλο "Συλλέκτης Αυτογράφων" και μια παράγραφος, που αναφέρεται στη ζωή της Βασίλισσας Βικτορίας, μου έκανε εντύπωση. Γράφει η συγγραφέας:
Μετά τον θάνατο του Άλμπερτ, η Βικτόρια κρατάει το ξυράφι και το μπολ με τη βούρτσα του, πάτα γεμάτο με καυτό νερό και σαπουνάδα, και μάλιστα συνεχίζει να απαιτεί από τους υπηρέτες να της το φέρνουν κάθε πρωί στο δωμάτιο της, λες κι εκείνος θέλει απαραιτήτως ξύρισμα. Μαυροντύνεται επί σαράντα έτη. Τώρα πια έχει μάλλον βρεθεί η ορολογία παρόμοιων συμπεριφορών, ήτοι του Μόνιμου Συνδρόμου Πένθους (Μ.Σ.Π.). Στα τέλη όμως του 19ου αιώνα, η ορολογία ήταν διαφορετική. Το αποκαλούσαν αλλιώς: Αγάπη.
Είναι θέμα ορολογίας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα παιδιά. Λέγεται "Υπερκινητική Διαταραχή της Παιδικής Ηλικίας" και μάλιστα, υπό κάποιους όρους, προτείνεται και φαρμακοθεραπεία. Παλιότερα το έλεγαν πιο απλά: Ζωηρά παιδιά.
Είναι θέμα ορολογίας. Όλα είναι σύνδρομα, ασθένειες και όλα θεραπεύονται πλέον με τη κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Ακόμη και ο ενθουσιασμός και η δίψα για ζωή των παιδιών, ακόμη και η ίδια η αγάπη.