Όλα αλλάζουν

Το καλό καλό όταν μεγαλώνεις είναι ότι γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Είσαι πιο σίγουρος για τις επιλογές σου. Γνωρίζεις τα πραγματικά "θέλω" σου.  Με άλλα λόγια μπαίνεις σε mode "toο old for this shit". Το κακό είναι ότι μεγαλώνουν, αλλάζουν, φεύγουν άνθρωποι που ήταν σταθερές στη ζωή σου, μέρη που -υποσυνείδητα- θεωρούσες αιώνια, πράγματα που έμεναν αναλλοίωτα στις αναμνήσεις σου.

Ίσως η μόνη σταθερά είναι η... αλλαγή στη ζωή τελικά. Το συνειδητοποιούμε, πολλές φορά, αργότερα ή όταν είναι αργά.

--

Photo by Malcolm Lightbody on Unsplash

Pedro & Oscar

 

Orpheus? It's me.

 Απο το κόμικ Sandman του Neil Gaiman.

Everything Everywhere All at Once

Τι ταινιάρα το Everything Everywhere All at Once! Θεωρούσα ότι ήταν απλώς hype επειδή ήταν ανεξάρτητη παραγωγή και είχε πρωταγωνιστές Ασιάτες αλλά το φιλμ των δύο Ντάνιελ τα σπάει... (που λέγαμε και πριν 20 χρόνια, όταν ακόμη ήμασταν νεολαία). Σουρεαλιστικό sci fi, με πρωτότυπο σενάριο, καλογυρισμένο και με μια Μισέλ Γιο που μας χαρίζει μια εκπληκτική ερμηνεία. Μια φρέσκια πνοή σε ένα "κουρασμένο" κινηματογραφικό είδος που κινδυνεύει να αποτελείται μόνο από αμέτρητες ταινίες (& σειρές) Star Wars, Star Trek και υπερωρίες των κόμικς.

Νομίζω ότι είναι ένα φιλμ που είτε θα το λατρέψεις ή θα το θεωρήσεις μια τεράστια ανοησία.

Το έχει άνετα το όσκαρ.

https://www.imdb.com/title/tt6710474/

Το γυάλινο ξενοδοχείο της Emily St. John Mandel

 

"Η Βίνσεντ εργάζεται στο Ξενοδοχείο Κάιετ, ένα παλάτι πέντε αστέρων από γυαλί και κέδρο, στη Νήσο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας. Το βράδυ που γνωρίζει τον Τζόναθαν Αλκάιτις, στην τζαμαρία του ξενοδοχείου εμφανίζεται ένα απειλητικό μήνυμα: Πρόσεχε μην καταπιείς κανένα σπασμένο γυαλί. Την ίδια εποχή στο Μανχάταν ο Αλκάιτις απολαμβάνει τα κέρδη μιας καλοστημένης επενδυτικής απάτης, μεταφέροντας ανύπαρκτα χρηματικά ποσά μεταξύ των λογαριασμών των πελατών του. Όταν η επιχείρηση καταρρέει, αφανίζοντας περιουσίες και καταστρέφοντας ανθρώπινες ζωές, η Βίνσεντ ‒που παρίστανε τη σύζυγό του‒ εξαφανίζεται μέσα στη νύχτα. Χρόνια μετά ένα από τα θύματα της απάτης του Αλκάιτις προσλαμβάνεται για να διερευνήσει την παράξενη εξαφάνιση μιας γυναίκας από το κατάστρωμα ενός πλοίου. Σε αυτή τη συναρπαστική ιστορία κρίσεων και επιβίωσης, η Emily St. John Mandel φωτίζει αθέατες πλευρές ενός μωσαϊκού που το συνθέτουν τα παραπήγματα των αστέγων, τα υπόγεια κλαμπ, η διεθνής ναυτιλία, οι παροχές των πολυτελών ξενοδοχείων, η ζωή σε μια ομοσπονδιακή φυλακή. Πίσω από την απρόσμενη ομορφιά του, το Γυάλινο ξενοδοχείο κρύβει την απληστία και την ενοχή, την αγάπη και την αυταπάτη, φαντάσματα και ανεξέλεγκτες συνέπειες· τους αμέτρητους τρόπους που μπορεί κανείς να αναζητήσει το νόημα της ζωής." - Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Πράγματι ένα συναρπαστικό βιβλίο που σε ταξιδεύει σε μέρη αταίριαστα μεταξύ τους, που σου γνωρίζει χαρακτήρες, ανθρώπους με ζωές οι οποίες απέχουν έτη φωτός του ενός από του άλλου κι όμως με κάποιο αριστοτεχνικό τρόπο συγκλίνουν και σχηματίζουν ένα παζλ μιας μελαγχολικής και σκοτεινής  αλλά και φωτεινής -ταυτόχρονα- ομορφιάς. Δείγμα μιας σπουδαίας συγγραφέα. Σίγουρα θα ψάξω να διαβάσω και την υπόλοιπη δουλειά της.

Πληροφορίες.

Ο Black Adam ήταν στη ΚΝΕ

 Ακόμη μια υπερωική ταινία, αυτή τη φορά από τη DC. Είναι όμως και λίγο διαφορετική μιας και ασκείται κριτική για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της δύσης! Βρισκόμαστε σε μια φανταστική χώρα που προσομοιάζει κράτος της μέσης ανατολής. Ξένες (=αμερικάνικες) εταιρείες ρημάζουν το πλούσιο υπέδαφος της και στρατοί μισθοφόρων επιβάλουν τη τάξη ως κατοχικές δυνάμεις. Υπάρχει ένα θρύλος για έναν αρχαίο ήρωα που θα ξυπνήσει και θα τους σώσει. Όπως, εύκολα, καταλαβαίνει κανείς, αυτός ο ήρωας ξυπνάει και αρχίζει να σκοτώνει κόσμο από τις δυνάμεις κατοχής. Τότε εμφανίζονται υπερήρωες από Αμέρικα για να τον βάλουν σε τάξη γιατί είναι κακό να σκοτώνεις κόσμο (σ.σ. αν αυτός ο κόσμος είναι Αμερικάνοι...). Σε μια σκηνή, μια αρχαιολόγος, όντως τους λέει "που ήσασταν όταν αυτοί οι μισθοφόροι ήρθαν και μας σκότωναν και μας έκλεβαν τη γη μας". Κατά τα άλλα η ταινία δεν ξεφεύγει από τις νόρμες του είδους. Δεν θα μείνει στη κινηματογραφική ιστορία (μάλιστα δεν τα πήγε καλά ούτε εισπρακτικά) αλλά πέρασα καλά βλέποντας τη.

Black Adam (2022)

Μπλογκ ποστ

 

Σε μια εποχή παραζάλης για το αγαπημένο μου έως τώρα κοινωνικό δίκτυο, το Τουίτερ, θυμήθηκα την απαρχή της ενασχόλησης μου με τη δημιουργία περιεχομένου στο διαδίκτυο, δηλαδή το Μπλογκ. Προφανώς αρχαϊκό είδος πλέον, εξυπηρετεί όμως ακόμη το σκοπό για το οποίο δημιουργήθηκε, την ανάγκη για να γράφουμε. Για εμένα αποτελεί ένα είδος απλής, βασικής, ψυχοθεραπείας. Το έχω εγκαταλείψει βέβαια το άθλημα εδώ και χρόνια, συνεπαρμένος από τη ταχύτητα και τη δημοφιλία των άλλων κοινωνικών δικτύων αλλά, νομίζω, ήρθε η ώρα για επιστροφή στις ρίζες, σε αυτό που μου αρέσει να κάνω περισσότερο: να γράφω.

Time to dance

 

Ξάπλωσα απόγευμα Ιουλίου να ξεκουραστώ μετά τη δουλειά. Αφόρητη ζέστη. Στο κομοδίνο έχω ένα ψηφιακό ρολόι/ξυπνητήρι. Καθώς έκλειναν τα μάτια μου από την κούρασή καρφώθηκε το βλέμμα μου στο ρολόι. Το παρατηρούσα αρκετή ώρα. νομίζω πως είδα τα φωτεινά ψηφία να αλλάζουν μορφή, να κινούνται, να χορεύουν. Να τώρα χορεύουν ταγκό. Τώρα φλαμέγκο. Τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ζέστη. Κουνούπια. Ιδρώτας. Δεν μου αρέσει το καλοκαίρι.