Ξεκίνησα να αγοράζω εφημερίδες όταν ήμουν ακόμη μαθητής. Αγόραζα την "Αθλητική Ηχώ" καθώς ήταν ο τρόπος με τον οποίο μπορούσα να ενημερώνομαι για τα νέα του Παναθηναϊκού. Τότε κρατούσαν κάποιο επίπεδο ακόμη και οι οπαδικές εφημερίδες (στα τέλη της δεκαετίας του '90). Στη συνέχεια άρχισα να αγοράζω την "Ελευθεροτυπία". Η αιτία δεν ήταν ιδεολογική, δεν ασχολούμουν καθόλου με αριστερά, δεξιά κτλ. Ήταν τα δώρα που έδινε, δηλαδή CD μουσικής, βιβλία κτλ., αλλά κυρίως ήταν το περιοδικό "Ε" κάθε Κυριακή και το περιοδικό για κόμικς, το "9" κάθε Τετάρτη. Επιπλέον έβρισκα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα στο κυρίως σώμα της εφημερίδας. Ειδικά αργότερα, ως φοιτητής, δεν έχανα φύλλο κάθε Τετάρτη και Κυριακή.
Στη συνέχεια ήρθε σαν χείμαρρος το ίντερνετ, που έγινε πλέον mainstream και κέρδισε το ενδιαφέρον μου. Έκλεισε και η "Ελευθεροτυπία" κι αγόραζα σποραδικά πλέον εφημερίδες.
Τα τελευταία χρόνια, μου αρέσει να αγοράζω μια κυριακάτικη εφημερίδα και να τη διαβάζω στο μπαλκόνι το πρωί της Κυριακής, το καλοκαίρι, ή στη θαλπωρή της πολυθρόνας μου το χειμώνα. Συνήθως αγοράζω το ένα Σαββατοκύριακο την "Εφημερίδα των Συντακτών" και το άλλο τη "Καθημερινή". Αυτό το κάνω γιατί βρίσκω ενδιαφέροντα άρθρα και ένθετα και στις δύο, αλλά ταυτόχρονα και άρθρα που μου είναι εντελώς ξένα και πολύ μακριά από τα ενδιαφέροντα μου. Η μία εφημερίδα κάποιες φορές φαίνεται να απευθύνεται στον στερεοτυπικό αριστερό προηγούμενων δεκαετιών και η άλλη -υπάρχουν στιγμές- που φαίνεται να την ενδιαφέρουν μόνο οι φιλελεύθεροι μεγαλοαστοί (και συχνά νεόπλουτοι).
Η ιδανική εφημερίδα, για μένα, θα ήταν ένας συνδυασμός των δύο εκδόσεων. Έως ότου εκδοθεί αυτή η ιδανική εφημερίδα, θα συνεχίσω να αγοράζω τις δύο εφημερίδες καθώς είναι και οι δύο ποιοτικές δουλειές και επίσης απολαμβάνω αυτή τη μικρή κυριακάτικη ιεροτελεστία και την αίσθηση να διαβάζω σε τυπωμένο χαρτί και όχι σε μια οθόνη.
Photo by Anna Keibalo on Unsplash