Μια συναυλία που άξιζε να παρακολουθήσει κανείς. Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής, μια νέα κοπέλα με αστείρευτο ταλέντο και ένας πολυτάλαντος μουσικός (Θύμιος Παπαδόπουλος, πνευστά) χάρισαν δυόμιση ώρες με υπέροχες μουσικές και αγαπημένα τραγούδια.
Δεν χρειάζεται να γράψει κανείς κάτι άλλο για τους καλλιτέχνες. Όμως δεν ανέβασα αυτό το κείμενο απλώς για να αναφέρω ότι βρέθηκα κι εγώ εκεί και πόσο όμορφα ήταν. Βασικά δύο προβληματισμοί τριβελίζουν το μυαλό μου από το βράδυ της 20ης Δεκεμβρίου και θα ήθελα να τους μοιραστώ.
Κατ' αρχάς ο χώρος ήταν ακατάλληλος για συναυλία, έστω και τριών ατόμων. Ουσιαστικά πρόκειται για μια καφετέρια (Μυροβόλος Άνοιξη) στο λιμάνι της Καβάλας. Καθίσαμε στα τραπεζάκια που είχε στο πεζοδρόμιο και παρακολουθούσαμε μέσα από την ανοιχτή τζαμαρία(!). Δεν υπήρχε ένας πιο κατάλληλος χώρος; Εντάξει, οι καιροί είναι δύσκολοι και ίσως θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι απλώς που είχαμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε αλλά η Καβάλα είναι μια πόλη 100.000 κατοίκων, δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά ένα μεγαλύτερο χώρο; Μάλλον όχι.
Δεύτερον και πιο σημαντικό θα μπορούσε να προβληματιστεί κανείς σχετικά με το περιεχόμενο των τραγουδιών και συσχετίζοντας το με το κοινό της συναυλίας. Ειπώθηκαν πολιτικά τραγούδια όπως π.χ. το "
Αυτούς τους έχω βαρεθεί" που σε μια ίσως δεύτερη ανάγνωση, αυτοί, που τους είχε βαρεθεί η Μαρία Δημητριάδη, αποτελούσαν το κοινό:
Δημόσιοι υπάλληλοι - γραφειοκράτες,
υπαλληλίσκοι, δάσκαλοι - της νεολαίας νταντάδες,
Άνθρωποι όπως κι εγώ, δηλαδή ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος που επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
αστοί που έχουν ακόμη να κάψουν "λίπος" και δεν τους άγγιξε η κρίση κ.α.
Τέλος πάντων ας μη γκρινιάζουμε, στο κάτω κάτω ήταν μια μοναδική βραδιά για τη πόλη.
