Μόλις συνειδητοποίησα ότι πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από αυτό εδώ το
ποστ. Αρχικά, πως περνάει έτσι ο καιρός; ούτε μια στάση δεν κάνει; ούτε μια χάρη; Δεύτερον, προσπάθησα να σκεφτώ αν έκανα κάτι για να αλλάξω τη κατάσταση. Τίποτα. Ναι, τίποτα. Η ζωή μια συνήθεια και μόνο. Είμαι αυστηρός. Η ζωή μου δεν είναι τόσο άδεια όσο αφήνει να εννοηθεί στο περσινό κείμενο. Νιώθω τυχερός που έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Βασικά η κύρια αιτία της απαισιοδοξίας μου είναι ότι έχω παγιδευθεί σε μια δουλειά που σιγά σιγά αρχίζω να μισώ. Στα πρώτα χρόνια δεν είχα αυτή την αντιμετώπιση απέναντι στη δουλειά μου. Είχα την αυτογνωσία ότι δεν ήταν κάτι σπουδαίο αλλά τουλάχιστον πλήρωνε τους λογαριασμούς μου και ως ένα σημείο ήμουν ευχαριστημένος. Τώρα πλέον δεν αντέχω. Πολλά έχουν αλλάξει. Εγώ έχω αλλάξει. Δεν βλέπω φως στο τούνελ. Στασιμότητα. Στην αρχή είπα θα το παλέψω, θα τα καταφέρω να αλλάξω τα πράγματα. Πόσο αφελής ήμουν αγαπητέ αναγνώστη. Ρουφιανιά, γλύψιμο, θράσος, ψέματα, πισώπλατες μαχαιριές. Αυτές οι... "αρετές" χρειάζονται για να πετύχεις. Προσπάθησα να τα πολεμήσω, απέτυχα. Προσπάθησα να τα ασπαστώ (το παραδέχομαι) αλλά δεν ήμουν εγώ, δεν μπορούσα να τα κάνω. Δεν θέλω να περιαυτολογήσω, να παινέψω την ακεραιότητα του χαρακτήρα μου (έχω άλλα ελαττώματα που προσπαθώ να βελτιώσω) αλλά ρουφιάνος δεν είμαι. Να γλύψω δεν μπορώ, το προσπάθησα αλλά με έπιασαν τα γέλια και με κοιτούσαν λες και έβλεπαν εξωγήινο. Είμαι πολύ κακός στο να λέω ψέματα, να εφευρίσκω δικαιολογίες και να καταφέρνω ύπουλα μαχαιρώματα. Επομένως καταστάλαξα ότι πλέον έχω κάνει τον κύκλο μου και η μόνη λύτρωση είναι η ηρωική έξοδος.
Έξοδος όμως που βγάζει που; Αυτό είναι το θέμα. Αυτό προσπαθώ να λύσω και με πιάνει απελπισία μερικές φορές.
Εδώ ο χρόνος μας τέλειωσε. Περισσότερη ψυχανάλυση το επόμενο Σάββατο την ίδια ώρα. Ακολουθεί ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
