Τέννεσι Ουίλιαμς - Γυάλινος κόσμος (απόσπασμα)

Author: anttiveikko / photo on flickr

"Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πιο πέρα. Γιατί ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους... Μετά από λίγο καιρό μ’ έδιωξαν από τη δουλειά, γιατί έγραψα ένα ποίη­μα πάνω σ’ ένα κουτί παπουτσιών. Έφυγα από το Σαιν Λούις. Κατέβηκα για τελευταία φορά εκείνη τη σκάλα κινδύνου και από τότε ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα μου, προσπαθώ­ντας με τη διαρκή κίνηση να βρω αυτό που είναι χαμένο στο χάος. Γι’ αυτό και ταξίδεψα πολύ. Οι πόλεις στροβιλίζονταν γύρω μου σαν νεκρά φύλλα, φύλλα με ζωντανά ακόμα χρώ­ματα, αλλά αποκομμένα από το κλαδί τους. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει κάπου, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι με κυνηγούσε, κάτι που εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και με ξάφνιαζε. Άλλοτε ένα κομμάτι μουσικής που κάτι μου θύ­μιζε, άλλοτε ένα κομμάτι απλό, διάφανο γυαλί... Μπορεί να περπατάω βράδυ σ’ ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυαλάκια, μπουκαλάκια σε υπέροχες αποχρώσεις, σαν κομμάτια ουράνιου τό­ξου. Και τότε να νιώσω το χέρι της αδελφής μου στον ώμο μου. Στρέφω και την κοιτάζω κατάματα... Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ’ αφήσω πίσω μου, αλλά τώρα σού είμαι πιο πιστός απ’ όσο ήμουν τότε! Ψάχνω για τσιγάρο, περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, τρέχω σ’ ένα σινεμά ή σ’ ένα μπαρ, παίρνω ποτό, μιλάω στον πρώτο τυχόντα που θα βρω δίπλα μου, κάνω τα πάντα για να καταφέρω να σβήσω τα κεριά σου. Γιατί σήμερα ο κόσμος φωτίζεται μόνο με αστραπές. Σβήσε τα κεριά σου."

Γαυροσύνη

 

Ο ΟΣΦΠ σε κάποια πρόσωπα έχει βρει πραγματικά τους ανθρώπους που αρμόζει στην ιδεολογία της παρούσας διοίκησης ή ίσως και στο λεγόμενο DNA της ομάδας τους.

Μανιάτης: Σε διαπληκτισμό παίκτη του ΟΣΦΠ με ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού, αρχικά σπρώχνει ύπουλα από πίσω τον συμπαίκτη του πάνω στον αντίπαλο του ώστε να υπάρξει εκνευρισμός και όταν καταλαβαίνει ότι δεν θα πιαστούν στα χέρια πάει δήθεν να τους χωρίσει. Ο ορισμός του πουστόφλωρου που λένε και στο χωριό μου. Επίσης κλαδεύει από πίσω τον Πέτριτς και γουρλώνει τα μάτια, διαμαρτύρεται έντονα για να μη πάρει κάρτα. Και άλλα πολλά που έδειξαν την... ποιότητα του.

Περέιρα: Προκαλεί με χυδαίες χειρονομίες προς τους φανατικούς οπαδούς του ΠΑΟ ώστε να γίνουν επεισόδια και να διακοπεί ο αγώνας. Έδιωξε τον Μίτσελ ο ΟΣΦΠ για να πάρει αυτό το σούργελο; Μάλλον ο Μίτσελ δεν δεχόταν να κάνει τέτοιες ανόητες και ανήθικες πράξεις.

Μιλόγεβιτς: Μετά από μαρκάρισμα στον Λαγό του ΠΑΟ, τον πατάει σκόπιμα για να τον τραυματίσει. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει και πάλι μένει ατιμώρητος.

Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα από συμπεριφορές γαύρων όταν αντιμετωπίζουν ομάδες που παίζουν για να κερδίσουν και όχι υποκαταστήματα (βλ. Εργοτέλης, Λεβαδιακός, Ξάνθη, Πανιώνιος κτλ). Κατά τα άλλα ο Παναθηναϊκός ήταν σαφώς ανώτερος από τον ΟΣΦΠ. Προσπαθούσα να βρω τους "παιχταράδες" του ΟΣΦΠ που τους ζητά η μισή Ευρώπη αλλά δεν βρήκα κανένα. (Εξαίρεση αποτελεί ο Ντομίγκεζ που δείχνει τη ποιότητα του σε κάθε ευκαιρία). Όπως έγραψε και ο Τσάρλυ στο contra.gr, αυτό το ρόστερ είναι το χειρότερο των τελευταίων ετών. Μάλλον τα δεκάδες εκατομμύρια από το Τσάμπιονς Λιγκ μπήκαν στις τσέπες της διοίκησης. Μπράβο στον Αναστασίου που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έχει τη καλύτερη ομάδα της περιόδου. Και φέτος το άξιζε το πρωτάθλημα το τριφύλλι αλλά...

The nun

Artwork by Hunter Liang

St. Vincet

Σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, ο μοναχικός, τζογαδόρος και μισάνθρωπος Βίνσεντ αναλαμβάνει να προσέχει και να «εκπαιδεύσει» με το δικό του τρόπο το 12χρονο εσωστρεφή  γειτονόπουλό του, του οποίου η χωρισμένη μητέρα δουλεύει σκληρά. 

Ας πούμε την αλήθεια. Αυτή η ταινία θα περνούσε απαρατήρητη αν δεν ήταν ένας από τους πιο γαμάτους (ναι αυτή η λέξη αρμόζει νομίζω καλύτερα) ηθοποιούς στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο αγαπημένος αυτού εδώ του μπλογκ, η αυτού εξοχότης του ανεπιτήδευτου κουλ, ο ένας και μοναδικός Bill Murray. Καταφέρνει να σε κάνει να γελάσεις, να σε προβληματίσει (λίγο), να σε συγκινήσει. Με άλλα λόγια να σε κάνει να περάσεις όμορφα για μιάμιση ώρα και αυτό είναι κάτι.

IMDb

God is dead

Το God is dead είναι μια σειρά κόμικ των Jonathan Hickman και Mike Costa που ξεκίνησε το 2013 και συνεχίζεται ακόμη. Έχω διαβάσει μέχρι το τεύχος 18. Η σειρά ξεκινάει με τη "δευτέρα παρουσία". Μόνο που αυτή είναι η επίσκεψη του Δία στο Βατικανό για να ανακτήσει αυτό που έχασε, τη γη και τη λατρεία των ανθρώπων. Την ίδια ιδέα όμως είχαν και τα πάνθεα άλλων αρχαίων πολιτισμών. Αρχαίοι Νορβηγοί, Αιγύπτιοι, Ινδοί, Αζτέκοι θεοί μπαίνουν στο παιχνίδι. Ενώ στην αρχή συμφωνούν να μοιράσουν τη γη, τελικά ξεσπάει επικός πόλεμος μεταξύ τους. Οι άνθρωποι εν τω μεταξύ χωρίζονται σε αυτούς που λατρεύουν τους νέους παλιούς θεούς και σε αυτούς που οργανώνουν αντίσταση.

Θα συμφωνήσω με τις περισσότερες κριτικές πως είναι ένας τίτλος fun to read. Βρίσκει κανείς όμορφες μάχες, καλοσχεδιασμένα πάνελ και μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Δυστυχώς όμως παραμένει εκεί χωρίς να προχωρά σε κάποιο βαθύτερο φιλοσοφικό επίπεδο όπως ήλπιζα. Επίσης από ένα σημείο και μετά, με τις πολλές νεκραναστάσεις και την είσοδο όλο και περισσότερων γνωστών (όπως οι υπόλοιποι 12 θεοί του Ολύμπου) και άγνωστων θεών (όπως π.χ. ο θεός του θανάτου των Μαορί) το πράγμα αρχίζει να γίνεται λίγο κουραστικό, για το προσωπικό μου γούστο πάντα. Επίσης η είσοδος του χριστιανικού θεού/αγίας τριάδας πραγματοποιείται λίγο άγαρμπα και πολύ αργότερα ενώ θα περίμενε κανείς να είναι από τους πρωταγωνιστές της σειράς.

Σε τελική ανάλυση η ανάγνωση του ήταν ευχάριστη, αν και είναι ένα σχεδόν απλοϊκό κόμικ. Μάλλον θα σταματήσω εδώ την ανάγνωση του και ίσως θα συνεχίσω αργότερα όταν -κάποια στιγμή- ολοκληρωθεί η σειρά, από περιέργεια για το τέλος που θα δώσουν.