Ασυνέχεια

 Photo: RL Johnson

Είναι μερικές φορές που σκέφτομαι πως ένα χειμωνιάτικο πρωί, αξημέρωτα ακόμη, θα φτάσω στη δουλειά, θα βγω από το αυτοκίνητο και τη στιγμή που θα πατήσω στη γη θα καταρρεύσω υπό το βάρος της ρουτίνας. Μαζί μου όμως θα καταρρεύσει ο χρόνος και ο χώρος. Θα δημιουργηθεί ένα μικρό σχίσμα στο συνεχές του χωροχρόνου που σε κλάσματα του δευτερολέπτου, σε μια ανάσα, θα επουλωθεί. Δεν θα πεθάνω. Θα πάψω να έχω υπάρξει. Μόνο η ανάμνηση μια ασυνέχειας, ένα μικρό -σχεδόν αόρατο- σημάδι, σαν αυτό που αφήνει μια πληγή στο γόνατο που απέκτησες παίζοντας ως παιδί, θα μείνει.

Καλτ

Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία. Τη λάτρεψα από τη πρώτη στιγμή που την είδα στο facebook. Τι πράγμα να μην λατρέψεις; Την ξυλόσομπα/ιδιοκατασκευή; Την ορχήστρα; Τις λευκές πλαστικές καρέκλες; Τις χαρτοπετσέτες στο πάτωμα; Το μοτίβο του πατώματος; Τον δίχρωμο τοίχο; Τη crt τηλεόραση με το nova ή τον κινέζικο ψηφιακό αποκωδικοποιητή συνδεδεμένο; Το σμαρτ-φόουν που ορθώς αποθανατίζει τη στιγμή; Τα αφημένα σχεδόν γεμάτα διαφορετικά πιάτα με μεζέδες; Τις καρέκλες δασκάλων/δημοσίων υπαλλήλων των 80's; Το ποτήρι μαλαματίνα που είναι γεμάτο με ρετσίνα-κόλα; Όλα είναι τέλεια. Όλα είναι κομμάτια μιας τέλειας φωτογραφίας, ενός χρονογραφήματος, θα τολμούσα να πω.

Παγωμένες ανάσες

Παρασκευή βράδυ. Ο Κ. αποφασίζει να ξεκινήσει τον περίπατο του στον παλιό έρημο δρόμο που περνάει πάνω από το σπίτι του. Κάνει πολύ κρύο. Τα αυτιά του παγώνουν άλλα το μυαλό του είναι ζεστό. Θυμάται στιγμές από τότε που  ήταν παιδί, καλοκαίρι, μεσημέρι, να παίζει στη μεγάλη αυλή του πατρικού του, κάτω από το γέρικο δένδρο. Του φαίνεται σαν να ήταν χθες. Του φαίνεται σαν να ήταν σε μια άλλη ζωή. Ίσως εκείνο το παιδί να μην ήταν αυτός. Ίσως να ήταν απλώς ένα όνειρο που είδε ή  μπορεί πάλι αυτός να είναι στην ονειροπόληση εκείνου του μικρού παιδιού, μια σκέψη για το μακρινό μέλλον.

Γέλασε. Η ανάσα του σχηματίστηκε στον παγωμένο άνεμο  και χάθηκε στο σκοτάδι.

Je Suis Charlie

Ήθελα να βάλω μόνο σκίτσα και εικόνες. Τι να γράψεις; Ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν μια πράξη βαρβαρική; Ναι, νομίζω αυτή η λέξη ταιριάζει καλύτερα. ΒΑΡΒΑΡΟΙ. 

Θρησκείες ρε φίλε, ακόμη κάποιοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να καταφεύγουν στη φαυλότητα του φανατισμού μιας οργανωμένης θρησκείας. Αυτό είναι μια μεγάλη ήττα για κάθε άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του πολιτισμένο. Δεν εννοώ φυσικά να απαγορευθούν οι θρησκείες ή να γίνουν όλοι άθεοι με το ζόρι. Εν έτει 2015, θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να νιώθει οποιοδήποτε άνθρωπος, σε προσωπικό επίπεδο, την ανάγκη να είναι μέλος σε μια θρησκευτική ομάδα. Θα έπρεπε να είχαμε ξεχωρίσει επιτέλους την ηθική και την αρετή από τα επαγγελματικά ιερατεία.