Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Τζίμης Πανούσης


Στο άκουσμα του θανάτου του Τζίμι Πανούση ειλικρινά στεναχωρήθηκα. Σαν να ήταν κάποιος γνωστός μου. Μου άρεσε όταν άκουγα τα τραγούδια του αλλά πραγματικά εντυπωσιάστηκα όταν παρακολούθησα πρώτη φορά live του, τότε, στη Θεσσαλονίκη, πρωτοετής φοιτητής. Για το (μεγάλο) μουσικό του ταλέντο υπάρχουν πιο ειδικοί από εμένα που μπορείτε να διαβάσετε. Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αιχμηρή του σάτιρα, το χιούμορ που ήταν trademark του καθώς ήταν μοναδικό, η καλλιτεχνική του οξυδέρκεια που ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Θα δανειστώ ακόμη μια παρομοίωση καθώς ήταν σαν τη μύγα που τσιμπούσε το βαριεστημένο/άρρωστο άλογο που ονομάζεται σύγχρονη Ελλάδα. Τα έχωνε σε όλους. ΣΕ ΟΛΟΥΣ. Τελευταία φορά που τον άκουσα ήταν, νομίζω, σε εκπομπή της "Ελληνοφρένειας" που τους έκανε πλάκα με το "ιερό" και "όσιο" ΚΚΕ προκαλώντας εμφανώς τη δυσφορία στον κατά τα άλλα... ανοιχτόμυαλο και προοδευτικό παρουσιαστή.

Πέρα από τα παραπάνω αξίζει να γραφτεί στο πάνθεον της σύγχρονης τέχνης μόνο και μόνο για τους δύο, ίσως, καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ:
  1. Δεν υπάρχει κάτι πιο ερωτικό από το "κι εγώ σ' αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου".
  2. Δεν υπάρχει κάτι πιο καίριο από το "μ' αρέσει στα κρυφά και ο Μητροπάνος".